عشق اگــــــر بال گشايد به جهان حاكم اوست گـــــــر كند جلــوه در اين كوْن و مكان حاكــم اوست روزى ار رُخ بنمــــــايد ز نهــــــــــــــانخانه خويش فــــــــــاش گــردد كـــه به پيدا و نهان حاكــم...

در دلـــــــم بــــــــود كه آدم شوم امّا نشدم ***** بــــى‏خبر از همه عالم شوم امّا نشدم بـــــــر درِ پيــــــرِ خــــــرابــــات نهم روى نياز ***** تا بــه اين طايفه محرم شوم امّا نشدم هجرت از خويش...

ديــــــــــده‏اى نيست نبيند رخ زيبــــــــــــاى تو را نيست گـوشى كه همى‏نشنود آواى تو را هيچ دستـــــــــى نشـــــــــود جز بر خوان تو دراز كـــس نجويد به جهـــــــان جز اثر پاى تو را رهرو عشقـــــــــم...

درد خـــــــواهم دوا نمى‏خــــــواهم غصّـــه خواهـــم نوا نمى‏خواهم عـــــاشقم عــــــاشقم مريض توام زيـن مرض من شفا نمى‏خواهم من جفــــــــايت به جــــان خـــريدارم از تـــو تـــرك جفــــا نمى‏خواهم...

يــــك امشبــــى كه در آغوش مـــــاه تابانم ز هر چه در دو جهان است روى گردانم بگيـــــر دامن خورشيد را دمــــــى اى صبح كــــه مــه نهاده سر خويش را به دامانم هــــزار ساغـــــر آب حيــــات خــــوردم...

گـر سوز عشق در دل مـــــا رخنه گر نبود سلطان عشق را به سوى ما نظر نبود جــــان در هـــــواى ديــــدن دلـــدار داده‏ام بايـــد چه عذر خواست متاع دگر نبود آن ســــر كــــه در وصال رخ او به باد رفت...

اين رهــــــــروان عشق كجا مـــى‏روند زار ره را كنــــاره نيست چــرا مى نهند بار هـــــر جـــــا روند جز سر كوى نگار نيست هــــر جـــــــا نهند بــار همانجا بود نگار ســـاغـــر نمى‏ستانند از غير...

غم مخور ايّام هجران رو به‏پايان مى‏رود ***** اين خمـــارى از سر ما مــــى‏گساران مى رود پــــرده را از روى ماه خويش بالا مى‏زند ***** غمزه را سر مى‏دهد غم از دل و جان مى‏رود بلبل انـــدر شاخسار گل...

عيب از ما است اگر دوست ز ما مستور است ديده بگشاى كـــــه بينى همــه عالم طور است لاف كـــم زن كـــــــــه نبيند رخ خـورشيد جهان چشــم خفــاش كـــــه از ديدن نــورى كور است يــــــــــا رب ايــن...

داستــــــــــــــــــان غم من راز نهانى باشد آن شناســـد كه ز خود يكسره فانى باشد بـــــــــــه خـــــــمِ طره زلفت نتوانم ره يافت آن توانـــــــد كه دلش آنچه تو دانى باشد ســــــــاغرى از خُـــــــم...