چــه شد كه امشب از اينجا گذارگاه تو شد ***** مگـــــر كه آه من خسته خضر راه تو شد بســـــــــاط چون تو سليمان و كلبه درويش ***** نعـــــــــــــــوذ باللّه گويى ز اشتباه تو شد كنـــــــــون كه آمدى...

الا يــــا ايها الســـــــــاقى برون بر حسرت دلها ***** كــه جامت حل نمايد يكسره اسرار مشــكلها بــــــمــــى بـــــــر بند راه عقل را از خانقاه دل ***** كــــه اين دارالجنون هرگز نباشد جــاى عاقلها اگر...

بهار آمد كه غم از جان برد غم در دل افزون شد ***** چه گويم كز غم آن ســـــروِ خندان جان و دل خون شد گـــــروه عــــــاشقان بستند محملهــا و وارستند ***** تو دانـــــــى حال مـــا واماندگان در اين ميان...

خــانه عشق است و منزلگاه عشّاق حزين است ***** پــــــايـــــــــــه آن بـرتر از دروازه عرشِ برين است ايـــــــن ســـرا بارافكن مى‏خوردگان راه يار است ***** با پريشان حالى و مستى و بيهوشى قرين است از...

خـــرّم آن روز كــه ما عاكف ميخانه شويم ***** از كف عقل بــرون جسته و ديوانه شويم بشكنيــــــــــــــم آينه فلسفه و عرفان را ***** از صنمخــــــــــانه اين قافله بيگانه شويم فارغ از خـــــــــانقه...

در حلقــــــه درويش نــــــــديديـــــم صفـــــايى ***** در صــــومعــــــــــــــه از او نشنيديم ندايــــى در مــــــدرسه از دوست نخـــــــــوانديم كتابى ***** در مــــــــأذنه از يار نديديــــــم صدايـــــــــى...

بيــــدل كجـــا رود به كه گويد نياز خويش؟ ***** با ناكسان چگونه كند فاش، راز خويش؟ با عــــــــاقلانِ بى‏خبر از ســــوز عاشقى ***** نتــوان درى گشود ز سوز و گداز خويش اكنــــــون كـــه يار، راه ندادم...

خواست شيطان بد كند با من ولى احسان نمود ***** از بهشتم بــــرد بيــــــرون بسته جانان نمود خـــواست از فــــــردوس بيرونـــم كند خوارم كند ***** عشق پيدا گشت و از مُلك و مَلَك پرّان نمود ســـاقــــى...

بهــــار آمد جوانى را پس از پيرى ز سر گيرم ***** كنـــار يــــار بنشينم ز عمـــر خــود ثمرگيرم بــــه گلشن باز گردم با گل و گلبن در آميزم ***** بـــه طرف بوستان دلدار مهوش را به برگيرم خــــزان و زردى...

آن نـــــالـــــــه ها كه از غم دلـــدار مى‏كشم ***** آهــــى‏است كــــــز درون شـــرربار مى‏كشم بــــــــا يـــــار دلفريب بگـــــــو: پــــرده برگشا ***** كــــــز هجــــــــر روى مــــاه تو، آزار...