از منظر فوکو، تاریخ مجموعه ای از پراکندگی‌ها و تکه تکه‌هایی است که در نگاه نخست، پیوستگی و تکامل مینمایند اما در حقیقت، تکه‌هایی جداشده، اتفاقی و بدون جهت گیری بسوی هدفی واحدند.

به اعتقاد فوکو، این حقیقت‌های ناب دست نایافتنی- که محور آنها خود آفرینی است- ذاتا ضد قدرت اند و به همین دلیل به طور کلی، نقشی رهایی بخش دارند.

اعتقاد فوکو، رشته علمی حاصل همه گزاره‌های حقیقی در مورد یک موضوع یا حتی مجموع همۀ گزاره‌های منسجم درباره یک امر واحد نیست، بلکه ترکیبی از خطا و حقیقت است که دارای شرایط ویژه ای است.

فوکودر تحلیل‌های خود، گاه ذات اولیه ای برای امور مختلف مانند قدرت و تنبیه در نظر می گیرد و همین امر نشانگر اعتقاد وی به نوع ملایم و پویای نام گرایی است.

فوکو معتقد است، مرجع قدرتی وجود ندارد که روابط قدرت را توضیح دهد، بلکه، محاسبه سراسری حاکم بر آنها، زمینه تبیین شان را فراهم می آورد.

قدرت امتیازی نیست که بتوان از آن برخوردار شد؛ همچنین امری نیست که بتوان آن را تصاحب کرد، یا قراردادی که معامله ای انجام دهد یا فتحی که قلمروی را تسخیر کند.

واژه "قدرت معطوف به حیات" که از نوآوری ها یا به عبارت دقیق تر کشف های - فوکو به شمار می رود، به قدرتی اشاره می کند که جنبه ایجابی آن بر بعد سلبی اش برتری دارد.

تحلیل تبارشناختی با پیش فرض‌های ویژه‌‌ای واقعیت‌های بشری را مورد بررسی قرار میدهد و آنها را از پشت لنزی ویژه می بیند.

فوکو اساسا با پرسشی کانتی در خصوص بررسی امکان امور سروکار دارد، اما تفاوت‌ وی با کانت در آن است که او این امکان را به صورت تاریخی مورد توجه قرار میدهد

نوع دیگر تاریخ نگاری که در آثار فوکو یافت می شود، تاریخ مفاهیم است که کانگییم نیز بر آن تأکید می ورزد..