از آنجا که واژه‌های تعلیم و تربیت، از جایگاه خاصی در فعالیت‌های آموزشی برخوردار است، مناسب است که در این جا به طور خاص‌تری به ارتباط دو مفهوم مذکور بپردازیم.

به علاوه، محدود کردن رب به مفهوم مالک نیز وجهی ندارد. رب به معنای مالک و مدبر است، نه تنها مالک؛ و تدبیر الهی شامل همه شئون موجودات و مخلوقات اوست، اعم از جنبه‌های جسمی و علمی.

با توجه به جنبه زیباشناختی جلوه‌های حیات پاک، کسی که به سطح این نوع زندگی می‌رسد، واجد ذائقه‌ای مناسب برای درک زیبایی‌ها و گرایش به سوی آنها نیز می‌گردد.

تربیت، در دوران کودکی، یعنی دوران پیش از بلوغ و تکلیف تحقق نمی یابد، زیرا توانایی شناختی کودک ضعیف است و امکان انتخاب و عمل بر اساس آن نیز برای وی فراهم نیامده است.

هنگامی که اندیشیدن درباره آموزه‌های دینی، چون هدف تعلیم و تربیت قرار می گیرد، نظر بر آن است که به القا و تلقین آنها نپردازند و حتی به اطلاع یافتن از آنها نیز اکتفا نشود بلکه اندیشیدن و فهم نسبت به آنها...

هدف اندیشه ورزی و کسب بینش و دانش نسبت به پدیده‌های طبیعی؛ این هدف، در عرصه اعمال جمعی و با نظر به رفع فقر و ایجاد غنا مطرح شد.