خدای مهربانم! همیشه گوش به زنگ صدای توام. کاش هرچه زودتر صدایم کنی! صدای ناب اذان می‌آید و انتظار به پایان رسید.

ای مهربان‌ترین یار! تو صاحب نام‌های بی‌کرانی و من تمام نام‌های بی‌کران تو را دوست دارم. نام تو واژه نیست، ژرفای دریاست؛ اوج آسمان‌هاست.

سعیده اصلاحی، متن زیبای زیر را درباره یاد خداوند و آرامشی که با آن نصیب انسان می شود، نگاشته است.

معبودم! تو را در اوج تنهایی خود می جویم، هرچند جز سیاهی و تاریکی بر رخم رنگی نمانده؛ اماروشنی و سپیدی قلبم از حضورت متبلور می شود.

سمیرا زرقانی شعر زیبای زیر را درباره خداوند سروده است.

اگر هر دو بحث رضامندی و نارضایتی را با هم ببینیم، روشن می‌شود که از سویی، یک موقعیت در زندگی با سه کلیدواژه مهم «قضاء، بلاء و نعماء» داریم، و از سوی دیگر، واکنشی که می تواند درست یا نادرست باشد.

خدای خوبم! من دلم می‌خواهد هر روز سه بار برایت نامه بنویسم و با تو درد دل کنم. نامه ی من اما از جنس کاغذ و قلم نیست، حرف های من با تو، ذره های نور هستند. تو نامه ام را می‌خوانی و واژه به واژه حرف‌هایم...

مولای موعودم! کسی که دل در گرو روشن‎ترین خورشیدها دارد، کسی که بهشت دوران حضور تو را لحظه می‎شمارد، مگر می‎تواند دل ببندد به ماندن و سرگرم شدن در این دنیا؟

خداوند به همه بندگانش نزدیک است، هر کس خداوند را یاد کند، خداوند نیز او را یاد خواهد کرد و همه کسانی که بر او توکل می کنند را دوست دارد.

خوش به حال من که وضویم از باران زلال‌تر است و جانمازم از گل‌‌‌‌ها خوش‌بوتر! نماز مرا به اوج‌‌‌ می‌برد، خوش به حال من که در نمازم از ابرها سپیدترم!