بیشتر فیلوزوف‌ها «philosophe» به طبقات بالای جامعه تعلق داشتند. برخی از آنها اشراف زاده و برخی ملاک بودند و برخی دیگر به محیط‌های دانشگاهی تعلق داشتند.

محافل یا سالن‌ها به مثابه یک نهاد در پاریس سده‌ی هفدهم پا گرفتند که در آن زنان با استعداد و تحصیل کرده می توانستند در مقام روشنفکرانی هم رتبه با مردان، و نه چونان نوابغی استثنایی، با آنان دیدار کنند .

مردان و اندک زنانی که تحصیلاتی هم پایه ی آنها داشتند انتظارشان این بود که معرفت جدید را، چه در حوزه‌ی فلسفه اخلاق و چه در قلمرو علوم طبیعی، درک کنند و در گسترش آن مشارکت داشته باشند.

از نظر متفکران روشنگری، علم چکیده‌ی عقل روشنی یافته بود. هر دو اینها، یعنی علم و خرد، محملی بودند که با هم جامعه‌ی انسانی را به پیش، و به سوی وضعیتی روشنی یافته‌تر یا پیشرفته‌تر می‌راندند.

دستاوردهای علم واجد اهمیت بسیار بود، زیرا از امکان وجود یک روش عقلی و تجربه بنیاد برای آفرینش شکلی از دانش حکایت داشت، دانشی که خرافات و جزمیات مذهبی آن را تعیین نمی کردند.

باید بگوییم که تناقض‌ها و عدم انسجام روشنگری، در برخورد آن با سایر فرهنگ‌ها آشکار است.

روشنگری سویه‌های گوناگون و فیلوزوف‌های متعددی دارد؛ در نتیجه آنچه در اینجا مشاهده می کنید کوششی است برای ترسیم خطوط کلی و اندیشه‌های محوری روشنگری در بافت خاص شان، و بیان برخی از مهم ترین پیامدهای آن.