مددکاری و امدادگری بنا به فطرت انسانی، در هر دین و مذهب و هر قوم و جامعه‌ای، امری پسندیده است. اهمیت و فضیلت امدادگری و مددکاری در دین اسلام امری انکارناپذیر است، تا آنجا که مددکاری، امدادگری و

زنی که همسرش درگذشته است. قرآن در آیات 234-235 بقره از بیوه‌ها در خطاب به مردان مؤمنی که می‌میرند و همسرانشان را برجا می‌گذارند (یَذَرون ازواجاً) سخن می‌گوید. اصطلاح بیوه معادل عربی در قرآن ندارد،

احوال مربوط به خوشی یا ناخوشی جسمانی. گاهی در قرآن از واژه‌ی «مرض» برای انتقال این معنای ظاهری بیماری جسمانی استفاده شده است، حال آنکه در برخی مواضع این لفظ به معنایی استعاری به کار رفته است.

قرآن وجود را به این دنیا و جهان دیگر تقسیم می‌کند، که همواره با تقسیم دیگر وجود به «شهادت» و «غیب» همراه است، چنان‌که در آیه‌ی 22 حشر آمده است: «اوست خدایی که غیر از او معبودی نیست، داننده‌ی غیب و

ناتوانی از خواندن یا نوشتن هر زبانی. این ناتوانی فرد را دچار مشکل می‌کند و در جوامعی که انتقال فرهنگی و روابط انسانی از طریق نگارش صورت می‌پذیرد کاستی محسوب می‌شود (Meagher, Illiteracy,

نام بیت‌المقدس (اورشلیم، ایلیا، القُدس)، شهر مقدس یهودیان و مسیحیان و مسلمانان، در قرآن ذکر نشده است. اما با توجه به پیوند عمیق اسلام با دین یهود و مسیحیت، بسیاری از داستان‌هایی که زمینه‌ی کتاب مقدسی دارند

بی‌تفاوتی؛ فقدان علاقه یا شوق. یوسف علی در ترجمه‌اش از قرآن تنها یک بار، در آیه‌ی 37 عبس، واژه‌ی بی‌اعتنایی (indifference) را به کار برده است. از هفت واژه‌ی عربی که می‌توان آنها را به معنای بی‌اعتنایی

منزلگاه اخروی ارواح نیکوکار پس از مرگشان؛ و نیز باغ عدن. در قرآن، اوصاف آخرت با فرا رسیدن یک روز، «ساعت معین» (الساعَة)، «روز محاسبه» (یوم الحساب)، «روز داوری» (یوم الدین)، روز آخرت «الیوم

فعل «بوییدن» در قرآن به کار نرفته است؛ واژه‌ای که به معنای بینی (أنف) است تنها یک بار، در بیان قانون قصاص، آمده است؛ واژه‌ی «ریح» که معمولاً به معنای «باد» آمده است (نک. هوا و باد)، دست کم یک بار با

رایحه‌های هم خوشایند و هم ناخوشایند که با قوه‌ی بویایی درک می‌شوند. در مقابل ارجاعات بسیار به حواس شنوایی و بینایی (نک. دیدن و شنیدن) به ندرت در قرآن به حس بویایی اشاره شده است. دو واژه از ریشه ر و ح