نوشتة حاضر در پی بررسی معنای خطبة 80 نهج البلاغه دربارة زنان است. بر پایة این تحقیق، جملات حضرت امیر مؤمنان علی (ع) در پی اثبات ضعف قدرت عقلی و ایمانی و حقوقی زنان نیست.

بدون تردید آنچه موجب سعاتمندی و کمال انسان در زندگی دنیوی و اخروی می‌گردد، بهره مندی صحیح از نعمت خدادادی تعقل و تفکر است. بر همین اساس است که قرآن کریم نیز

این مقاله در صدد است به روش تحلیلی و توصیفی، ضمن مروری بر چگونگی طرح این گونه مباحث در نهج البلاغه، اسباب و علل طرح گستردة این مسائل در بیان امیرالمومنین

امام علی (ع) در خطبه هشتاد از زنان مذمت نموده است؛ چرا حضرت از مردان بد مذمت ننموده است؟ جواب: اتفاقاً امام علی (ع) در موارد گوناگون از مردان مذمت نموده؛ از جمله:

روایاتی که در مورد مذمت برخی از زنان وارد شده، همه یا اکثر آنها از امام علی (ع) نقل شده است. دقت در این امر، به ما کمک می‏کند که به اوضاع زمان امام علی (ع) بیاندیشیم؛

چگونه باید از معلوم، به مجهول رسید؟ موانع شناخت صحیح، چیست؟ جایگاه عقل در ادراک حقایق، کدام است؟ از "تضارب آرا" تا چه حدّی می‌توان به حقیقت دست یافت؟

زبیر که یکی از سرداران بزرگ سپاه اسلام، و در جریانات غصب خلافت و سقیفه نیز از همراهان امیرالمؤمنین(ع) بود،(1) از همین سوراخ گَزیده شد و خرمن بصیرتش

پس از آنکه چگونگی کسب بصیرت روشن شد، آفات شناخت نیز بایست مورد ارزیابی قرار گیرد. درکِ شناسایی آفات بصیرت از آن رو مورد اهمیت است که

سهل بن حنیف، از سرداران لشکر امام(ع) بود که پس از بازگشت از صفین در کوفه رحلت کرد. او در زمره ی محبوب ترین یاران امیرالمؤمنین(ع) بود. پس از مرگش، علی(ع)،

در هر اجتماعی، اوضاع و احوال مردم، میزان تصمیم گیری های خرد و کلان در عرصه های مختلف می باشد؛ در یک تقسیم بندی، وضعیت افراد را می توان به دو گونه تفسیر نمود: