0
مسیر جاری :
حافظ

گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب

گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب من به بوی سر آن زلف پریشان بروم
حافظ

چون صبا با تن بیمار و دل بی طاقت

چون صبا با تن بیمار و دل بی طاقت به هواداری آن سرو خرامان بروم
حافظ

در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت

در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت با دل زخم کش و دیده گریان بروم
حافظ

بعد از این دست من و زلف چو زنجیر نگار

بعد از این دست من و زلف چو زنجیر نگار چند و چند از پی کام دل دیوانه روم
حافظ

گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز

گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز سجده شکر کنم و از پی شکرانه روم
حافظ

آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم

آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم خاک می بوسم و عذر قدمش می خواهم
حافظ

من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا

من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا بنده معتقد و چاکر دولتخواهم
حافظ

بسته ام در خم گیسوی تو امید دراز

بسته ام در خم گیسوی تو امید دراز آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم
حافظ

ذره خاکم و در کوی توام جای خوش است

ذره خاکم و در کوی توام جای خوش است ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم
حافظ

چون کائنات جمله به بوی تو زنده اند

چون کائنات جمله به بوی تو زنده اند ای آفتاب سایه ز ما برمدار هم