اگر که فیض دعای تو شاملم گردد زدام غفلت و بند گنه رها باشم به انتظار فرج دست بر دعا شده ام خدا نکرده مگر تحبس الدعا باشم؟

مباد لحظه ای ازیادتان جدا باشم خدا کند همه ی عمر با شما باشم مرا رها مکن از آستانه ات آقا رضا مشو که ز درگاه تو جدا باشم

تو می آیی و مرهم آشتی      به سرتاسر کینه ها می زنی تو می آیی و با طلوعی لطیف      چه نقشی به آینه ها می زنی!

تو می آیی و با غزل های سبز      بهار جوان را صدا می زنی به «انسانیت» بال و پر می دهی      به زخم «حقیقت» دوا می زن

تو می آیی و چشم های مرا      برای شکفتن خبر می کنی اگر خسته باشم از این انتظار      به این خسته آخر نظر می کنی

تو می آیی و دست های مرا      پر از عطر یاس و سحر می کنی تو می آیی و لحظه های مرا      از احساس گل تازه تر می کنی

نگاهم کن عطش سوزم دلم را بر تو می بندم      تو ای شوق مسلمانی نگاهم می کنی امشب من از شوق لقایت تا ابد، با شور می خوانم      که ای دلدار پایانی، نگاهم می کنی امشب

بهار سبزِ نورانی نگاهم می کنی امشب      امید روح انسانی، نگاهم می کنی امشب من آن مجموعه عشقم پریشان حال و دل خسته      که رفته رو به ویرانی، نگاهم می کنی امشب

من و انتظار و شب بی کسی      خدایا دگر یار یاران کجاست؟ گلِ نرگسِ آفتابی جبین      امیددلِ شب شکاران کجاست؟

در این دشت دل گیر یأس آفرین      نوای خوش آبشاران کجاست؟ زمین گشته بت خانه بت گران      تبردار ایمان تباران کجاست؟