پیشروان این مکتب، دنیا را پوچ و بی‌معنی می‌دانند و هدفشان القاء این احساس از صحنه به تماشاگر است. بنابراین طرقی که در نمایشنامه نویسان به خاطر این هدف انتخاب کرده‌اند عبارت است از: به هم ریختن قوانین دراماتورژی،...

استانیسلاوسکی همیشه توجه هنرپیشه را قبل از قبول نقش به این موضوع معطوف می‌کند که: نقش قسمتی از زندگی یک انسان است و برای این‌ که ‌این قسمت صحیح و حقیقی آفریده شود باید هنرپیشه تمام زندگی این انسان را از...

استانیسلاوسکی از شاگردانش می‌خواست که در زندگی، عادات، سنت‌ها و روان انسان‌ها دقت و تحصیل کنند. در هر دوره‌ی تاریخ بشر، رفتارها، ژست‌ها، حرکات، طرز لباس پوشیدن و به کار بردن اشیاء و آداب معاشرت مربوط به...

استانیسلاوسکی در این مورد توجه شاگردانش را چنین معطوف می‌سازد: تا به حال شما پیکرهایی که خود آفریده‌اید بازی کرده‌اید اما حالا دیگر من از شما پیکرهایی را می‌خواهم که تولستوی، چخوف و دیگران آفریده‌اند....

به جای‌ هاملت فکر کردن و حس کردن مشکل است اما آسان‌تر این است که خود را اول در وقایع پیش آمده برای هاملت قرار داده و آنها را حس کنیم. بدین منظور ابتدا لازم است زندگی که در داستان آمده و برای ما غریب است،...

خواسته‌ی استانیسلاوسکی از هنرپیشه در هنگام کار بر روی نقش بدین ترتیب مختصر می‌شود: «هر نقشی که هنرپیشه بخواهد اجرا کند، باید آن را از خود شروع نماید و با ضمیر خویش بیافریندش.»

به خاطر قابل قبول بازی روی صحنه استانیسلاوسکی توصیه می‌کند که هنرپیشه نباید یکی از این دو: فقط پیکر و یا فقط احساس نقش را بازی کند بلکه باید بیآموزد روی صحنه کاملاً حقیقی و «خودش» باشد البته باید با وضعیات...

استانیسلاوسکی به شاگردانش هشدار می‌دهد که در شروع کار از اجرای تکالیف مشکل چشم‌پوشی و خودداری کنند. استانیسلاوسکی خطاب به شاگردانش می‌گوید:

تحت چه شرایطی اعمال جسمی به توانایی خلاقه مبدل می‌شوند؟ و از یک عامل زندگی یک عامل هنری به وجود می‌آید؟

با کمک رفتار و اعمال جسمی می‌توان زندگی بدن انسان را حس کرد ولی همان‌طور که استانیسلاوسکی می‌گوید نمی‌توان فقط با اجرای رفتار و اعمال جسمی پایه و اساس هنر روی صحنه را که چیره شدن بر زندگی درون نقش است...