تا میانه‌ی سده‌ی نوزدهم میلادی، تونس به صورت یک دولت خودمختار با پذیرش برتری اسمی خلافت عثمانی حکومت می‌کرد. اصلی‌ترین دلایل پذیرش عثمانی را در این منطقه و خاصه در تونس، باید در مواردی به

جامعه‌ی الجزایر واکنش‌های متفاوتی در برابر اشغال و استعمار فرانسه از خود بروز داد. تسلط فرانسه بر این منطقه، نابودی جامعه‌ی سنتی آن را در پی داشت. در طی دو دهه‌ی 1920 و 1930 م، در اثر پدیده‌ی

می‌دانیم، به دنبال سلطه‌ی اروپاییان بر جهان اسلام، نهادها و گزاره‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جدیدی وارد جوامع اسلامی شدند. مداخله و تسلط سیاسی اروپاییان، منجر به ظهور دولت‌های متمرکز در جهان اسلام

موقعیت جغرافیایی تونس در میانه‌ی دریای مدیترانه، و نزدیکی‌اش به سیسیل و ایتالیا، اهمیت استراتژیکی خاصی به آن داده بود، به گونه‌ای که به آن امکان تسلط بر خطوط کشتی‌رانی این دریا را در بین دو بخش شرقی و

در رویارویی مردم مسلمان الجزایر با استعمار فرانسه، مسئله‌ی اصلی برای پژوهنده مقاومت‌های مردمی نیست، بلکه قضیه‌ی مهم، نقش اسلام در این جامعه است؛ جامعه‌ای با پراکندگی جمعیتی از نوع زندگی عشایری و

پس از سقوط بنوحفص در اواخر سده‌ی شانزدهم میلادی، که آخرین بازمانده از دولت‌های بربر منطقه‌ی مغرب محسوب می‌شد، عثمانی‌ها بر تونس تسلط یافتند و دولت این منطقه را احیاء نمودند. آنان در طی جنگ‌های

منطقه‌ای که ما اکنون به عنوان الجزایر می‌شناسیم، تا سال 1529 م عملاً هیچ حکومت بزرگ و یکپارچه‌ای را تجربه نکرده بود؛ و گرچه امیرنشین‌هایی توسط خوارج، مانند بنورستم و بنومدرار، و یا سلسله‌هایی به دست

کشورهای عربی مغرب واقع در شمال آفریقا، از نظر جغرافیایی و تاریخی، شباهت‌های بسیاری با یکدیگر داشته‌اند و دارند. در دوران پیشامدرن، روابط خویشاوندی پایه و اساس جوامع این مناطق را تشکیل می‌‎داد و قبایل

از مراکز قديمي تشيع، امروزه ايالتي در شرق عربستان سعودي بر ساحل غربي خليج فارس است که از مرز نجد، در امتداد دهنا، تا ساحل شرقي خليج سلوي در خليج فارس (که جزاير بحرين را در خود گرفته) گسترده است.

دين اسلام از همان قرن اول هجري به آسياي ميانه و بخش عمده‌ي سرزمينهايي که امروزه کشور شوروي را تشکيل مي‌دهند راه يافت. نواحي آذربايجان کنوني در دوران عثمان، به دست سلمان بن ربيعه فتح شد. از سلاله‌هاي