منصب وزارت از مناصب مهم حکومتی بود که وزیر از جانب سلطان با ولیعهدش امور محوله را انجام می‌داد. از بررسی جایگاه و وظایف وزرا به درستی می‌توان دانست که اقتدار ابوالحسن و ابوعنان مرینی

سنت بیعت با سلطان مرینی و نظام ولیعهدی در دوره مرینیان نیز وجود داشت. تنها شمار معدودی از امرای مرینی چون ابوالربیع سلیمان (حکـ 708-710ق) بودند که برای خود جانشین تعیین نکردند. در

تشکیلات سیاسی مرینیان برخلاف دیگر حکومت‌های سیاسی مغرب سده هشتم هجری چون حفصیان، عمدتاً ماهیت دینی نداشت؛ آنها برخلاف حفصیان که خود را میراث‌دار دینی موحدون می‌دانستند و در

پس از تصرف تلمسان همین که سلطان مرینی عزم بازگشت به مغرب داشت، در ربیع الاول 774ق. به ناگاه در گذشت تا آخرین بارقه‌های امید برای احیای اقتدار سلاطین مرینی و کاستن از استبداد وزیران

ابوفارس عبدالعزیز بی‌درنگ پس از تصدی حکومت، تلاش‌های فراوانی انجام داد تا قدرت را از وزیران نظامی به سلاطین مرینی منتقل کند. او که از جاه‌طلبی‌های وزیر عمربن عبدالله یابانی، به درستی آگاه بود

با روی کارآمدن عمربن عبدالله یابانی، سرپرست نظامیان مرینی در این دولت، گامی در تحکیم حاکمیت مطلقه جنگ‌سالاران نظامی در دولت مرینی برداشته شد. پیش از این رویدادی که در سال 762 قمری رخ

در حالی که شراره‌های جنگ همچنان بین منصوربن سلیمان و فودودی برافروخته بود، ابوسالم ابراهیم بن علی، دیگر مدعی تاج و تخت، در جبل غماره اعلام استقلال کرد و در سال 760ق. خود را به فاس

هنوز ابوعنان مرینی در بستر بیماری است با مرگ دست به گریبان بود که وزیرش حسن بن عمر فودودی، ابوزیان را از ولیعهدی عزل و پس از قتل سرپرست وی، موسی بن عیسی عقلوی با برادر پنج ساله‌اش

ابوعنان فارس بن علی بن عثمان بن یعقوب، فرزند ابوالحسن، ملقب به المتوکل علی الله در سال 729ق. از کنیزی رومی زاده شد. مورخان و ادبای معاصر وی تنها به علت برخورداری از صفات

همزمان با اوج اقتدار مرینیان در مغرب، مصر زیر سلطه ممالیک بحری) (حکـ 648-784ق) بود. اقتدار روزافزون این بردگان ترک که با اتکاء به توان نظامی خود و به مدد پیروزی‌های سترگ آنان