اسلام‌گرایان که در بسیج عمومی در جریان جنگ هفت‌ ساله‌ی آزادی‌بخش الجزایر نقش محوری داشتند، پس از استقلال و روی کار آمدن دولت بن‌بلا، سیاست حمایت از دولت استقلال را ادامه دادند. در نخستین خطبه‌ی نماز

هر قدر مقیاس کنش جمعی به طور کلی بیش‌تر باشد، احتمال‌ آن که حکومت در مورد آن سرکوب شدیدتری اعمال نماید، افزون‌تر خواهد بود. مقصود ما از مقیاس می‌تواند تعداد شرکت کنندگان، دوام، دامنه‌ی جغرافیایی،

به ریاست جمهوری رسیدن شاذلی بن جدید در سال 1979 م آغاز یک دهه تحول اجتماعی و سیاسی بود که به خشونت منجر شد. در این دهه، الجزایر با بحران عمیق کشاورزی، بی‌کاری، تورم زیاد و قرضه‌های رو به

شورای انقلاب الجزایر که پس از سقوط بن‌بلا برای اداره‌ی کشور تأسیس شد، علل کودتا و سقوط بن‌بلا را به شرح زیر عنوان کرد: «1. متهم شدن بن‌بلا به دیکتاتوری و فردپرستی و اذیت و آزار مجاهدین اولیه که نقش

پس از پیروزی انقلاب و به دست آوردن استقلال کشور، یکی از نخستین مبارزان جنگ استقلال و عضو کمیته‌ی انقلابی «وحدت و اقدام» - که به مدت پنج سال بعد از ربودن هواپیمایی که او را از رباط به تونس می‌برد، در

در دهه‌های نخست سده‌ی 20م، گرایش ملی و گرایش اسلامی دوش به دوش هم پیش رفتند. اما به تدریج در اکثر موارد گرایش ملی بر گرایش اسلامی پیشی گرفت. با این حال، گرایش اسلامی، علی‌رغم شکوفایی ملی‌گرایی

چالمرز جانسون از نظریه‌پردازان برجسته در حوزه‌ی انقلاب‌ها، سه دسته از عوامل را برای انقلاب معرفی می‌کند: 1. نظام اجتماعی نامتعادل، مخصوصاً نظامی با کاهش قدرت؛ این واقعیت که همگرایی یک نظام، طی

مشارکت گسترده‌ی جوانان الجزایری در جنگ جهانی دوم، این امیدواری جدّی را برای نخبگان و فعالان سیاسی الجزایر فراهم آورده بود که فرانسه بی‌شک به نشانه‌ی قدرشناسی از فداکاری‌ها و تلاش‌های مردم الجزایر،

الجزایر معاصر، اسلام جهادی را از خلال انقلاب امیر عبدالقادر علیه استعمار فرانسه در قرن 19 م، و انقلاب آزادی‌بخش در اواسط سده‌ی 20 م شناخت و اسلام سیاسی و اصلاح‌طلب را از طریق «جمعیت العلماء

وضعیت‌های انقلابی غالباً زمانی به وقوع پیوسته است که یک یا چند شرط از شرایط سه‌گانه‌ی زیر حاصل آمده باشد: اولاً زمانی که مغایرت بین مطالبات حکومت از شهروندان به خوبی سازمان یافته‌اش، با آنچه توانسته