تجمل، غنی و فقیر را فاسد می کند، زیرا غنی از راه داشتن تجمل و فقیر از جهت حسرت نداشتن آن فاسد می گردد. تجمل سبب می شود که انسان وطن خود را در راه آسایش طلبی و خودپسندی بفروشد.

بعد از معاویه، امویان، بنی عباس و همه پادشاهان اسلام، خواه در شرق و خواه در غرب دارای سریرها و تختهای گوناگونی بودند به حدی که رسوم کسرایان و قیصران را از یادها بردند

با وجود توصیه به کار و تلاش و کوشش و تشویق نسبت به کسب و درآمد حلال، و با این وصف که پیامبر گرامی اسلام(ص) و امیرالمومنین (ع) اهل کار و درآمد زایی بودند و از ثروت های دنیوی بی بهره نبودند، اما تجملات و...

آیات متعددی از قرآن کریم، انسان‌ها را از گرفتاری در دام عوامل فریب دهنده بر حذر داشته و فریفتگان و مغروران را مورد نکوهش قرار است.

بزرگان و اولیای دین همواره مسلمانان را نسبت به در اختیار داشتن مالی بیش از اندازه نیاز برحذر داشته اند؛ زیرا ممکن است نتوانند آن گونه که شایسته است، حق آن را به جا آورند.

اگر شماری از اعضای این جامعه به تجملات گرایی سرگرم شوند، خواه نا خواه از وظایف خود در بعضی موارد باز می مانند و به خود و دیگران آسیب می رساند.

تبدیل باورها و ارزشهای دینی و مذهبی به ضد ارزش، یکی دیگر از پی آمدهای تجمل گرایی است.

متاسفانه در طول تاریخ کسانی که باید چشم بیدار اسلام و پاسدار ارزش های اخلاقی باشند و سیره معصومین را در پیش گیرند، بی صبرانه به ثروت اندوزی و تجمل گرایی روی آوردند.

گاهی آدم ها آنقدر غرق در دنیای ظاهری شان ‌می‌شوند و به فکر پول درآوردن هستند که نعمت سلامتی را فراموش ‌می‌کنند و زمانی متوجه ‌می‌شوند که دیگر کار از کار گذشته است.

تجمل‌گرایی در اصطلاح علم اخلاق یک امر ناپسند محسوب ‌می‌شود که عبارت است از گرایش بیش از حد به زیبایی‌ها و ظواهر فریبنده‌ی دنیا. در این مقاله با احکام شرعی تجمل گرایی آشنا می شویم.