هرکه گمان ببرد خداوند به بدی و زشتی امر می‌کند، در حقیقت، بر خدا دروغ بسته است و هر که گمان برد که خیر و شر، بدون مشیت خدایند، در حقیقت، خدا را از پادشاهی‌اش بیرون دانسته است.

در قرآن کریم، رب، پس از نام «الله»، پرکاربردترین نام درباره خداست و بیش از نه‌صد بار ذکر شده است.

شادکامی انسان، یک «حقیقت موجود» است که هر چند جرم مادی و قابل رؤیت ندارد، اما دارای ماهیتی است که آفریده شده و وجود دارد.

بررسی آیات و روایات نشان می‌دهد که تعریف سعادت از نظر قرآن و حدیث، تفاوتی با مفهوم لغوى آن ندارد. اسلام نیز سعادت را خیر پایدار همراه با شادی و سرور می‌داند.

اگر هر دو بحث رضامندی و نارضایتی را با هم ببینیم، روشن می‌شود که از سویی، یک موقعیت در زندگی با سه کلیدواژه مهم «قضاء، بلاء و نعماء» داریم، و از سوی دیگر، واکنشی که می تواند درست یا نادرست باشد.

قانون‌گذاری، با هدف، رابطه مستقیم دارد. فلسفه وضع قانون، رسیدن به هدف است.

بر اساس متون دینی، واکنشی که انسان باید در برابر قضای الهی داشته باشد، رضامندی است و این بدان جهت است که قضای الهی مبتنی بر خیر است.

در متون دینی، تصریح شده است که خداوند متعال، ذره‌ای ظلم نمی‌کند؛ بلکه این انسان‌ها هستند که به خود ظلم می‌کنند.

هر موجودی که اول فرض شود، از آن جا که خداوند متعال بر آن احاطه دارد، خداوند، پیش از او قرار می‌گیرد، و هر موجودی که آخر فرض گردد، خداوند متعال به دلیل احاطه بر او، پس از آن است.

خداوند متعال تصریح کرده که من، خالق خیر و شر هستم و آن دو مخلوقات من هستند.