هر چند شادی و لذت، مفید و بلکه ضروری است، اما اگر از اندازه و جایگاه اصلی‌اش خارج شود، به ضد شادکامی تبدیل می‌شود.

بهره‌مندی از لذت ارتباط با خدا وقتی به دست می‌آید که خدا شناخته شود. به همین جهت، خداوند متعال، مایه سرور عارفان دانسته شده است.

اگر انسان به این باور برسد که طاعت، نه برای خداوند متعال، بلکه برای خود انسان است، از انجام دادن آن، ناراضی نخواهد بود.

زیبایی و آراستگی، منحصر در زن و مسائل خانواده نیست و به دیگران نیز تعمیم داده می‌شود. همچنین منحصر در افراد نیست و به محیط نیز می‌تواند سرایت کند.

بوی خوش، از عوامل مؤثر در شادی است. بوی خوش، مایه نشاط است.

پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله و سلم) از ازدواج، فرزند صالح، شباهت به پدر، و مرکب، به عنوان عوامل سعادت یاد کرده است.

اگر انسان بداند که همه چیز به تقدیر خداست و تقدیر خدا را نمی‌توان تغییر داد، مصیبت و فقدان را می‌پذیرد و از حزن خارج می‌گردد.

یکی از راه‌هایی که در زندگی‌مان برای ارزیابی وضعیت خود به کار می‌بریم، مقایسه کردن خود با دیگران است. در این مقایسه، رهاورد این مقایسه، یا شادکامی و رضایت از زندگی یا ناخرسندی و نارضایتی از زندگی است.

اگر افراد به درستی از انواع داشته‌ها آگاه شوند، رضایت‌ها و نارضایتی‌های کاذب از میان می‌روند از این رو، بازشناسی داشته‌های زندگی انسان، نقش مهمی در تحقق رضامندی صادق دارد.

اگر انسان ببیند که در زندگی خود چیزهایی برای بالیدن وجود دارند، خرسند و سپاس‌گزار و راضی خواهد بود. ناسپاسی و نارضایتی هنگامی شکل خواهد گرفت که انسان احساس کند چیزی در زندگی ندارد.