درک خیر بودن قضای الهی، متوقف بر نظام ارزیابی خیرگراست و نظام ارزیابی خیرگرا، متوقف بر فضیلت حزم و عاقبت‌اندیشی. بنابراین، برای شناخت و درک خیر بودن قضای الهی باید عاقبت‌اندیشی را پرورش داد.

بسیاری از کسانی که در مصیبت‌های فقدان، بی تاب می‌شوند و از خدا شکایت می‌کنند، چنین می‌پندارند که خداوند، به زور، آنچه را مال آنان و حق مسلم آنان بوده، از دستشان خارج کرده است؛ کاری که نباید انجام می‌داده...

به عنوان یک واقعیت، قضای الهی، همیشه مبتنی بر خیر است و خیر بودن، پایه رضامندی است و برای خیرباوری باید نظام ارزیابی خیرگرا داشته باشیم.

هیچ انسانی نیست که به تکیه‌گاه نیاز نداشته باشد. اگر انسان احساس کند که در زندگی، هیچ پشتوانه و تکیه‌گاهی ندارد، دچار احساس ناامیدی، ناکامی و نارضایتی خواهد شد.

وقتی انسان بداند که مالکیت از آن خداوند است و او مالکیتی ندارد، از آنچه خداوند انجام می‌دهد، ناراضی نمی‌گردد.

شادکامی، برنامه و نقشه راه می‌خواهد. کسی می‌تواند برنامه ارائه کند که از ماهیت انسان و شادکامی، باخبر باشد و از هوس پاک باشد، و این کسی جز خداوند آگاه و سبحان نیست.

انسان علاقه‌مند به سعادت و بهروزی، نیازمند شناخت مصالح و مفاسد است و امر و نهی خداوند حکیم می‌تواند بهترین راهنمای‌وی باشد.

انسان، از طلب خیر، خسته نمی‌شود، هر چه را که برای زندگی‌اش نافع ببیند، در طلبش بر می‌خیزد، و اگر شری به او برسد، بیش از اندازه دچار نومیدی و یأس می‌گردد.

خداوند متعال، برنامه شادکامی را تنظیم نموده و کسی که بخواهد به شادکامی دست یابد، باید خدا را با تمام ابعادش «باور» داشته باشد و با تمام وجود خود، از برنامه‌هایش پیروی کند.

ما با خدایی رو به رو هستیم که «یکتا و یگانه» است. لذا با خدایان متعددی که موجب تشویش و سرگردانی می‌گردند، رو به رو نیستیم.