رابینسون با اتخاذ نگرشی به جهانی شدن، که بر مادّه گرایی تاریخی پایه می گیرد، آن را مرحله ای از توسعه سرمایه داری جهانی می داند که وجه مشخصه اش سربرآوردن سرمایه فرامرزی و

هایمر فرایندی را تشریح می کند که شرکت های چندملیتی از طریق آن به توسعه نوعی سلسله مراتب بین المللی کمک می کنند و بدین ترتیب امکان های موجود برای توسعه ملی در مناطق پیرامونی

اشاره: والرشتاین به بررسی کارویژه های دولت در اقتصاد جهانی سرمایه داری می پردازد. او سه جایگاه ساختاری - مرکز، پیرامون، و نیمه پیرامون - را مشخص می سازد که آخری برای عملکرد

گالتونگ برای تبیین نابرابری موجود در داخل و در میان کشورها، و مقاوم بودن این نابرابری در مقابل تغییر، نظریه ای درباره امپریالیسم می پردازد. او بین کشورهای مرکز و پیرامون تمایز

اشاره: هلد نگاه خود را متوجه چالش هایی که از روندهای جهانی شدن بر می خیزد به ویژه چالش هایی می سازد که برای حکمرانی یا اداره امور مشکلات تازه ای پدید می آورند.

اشاره: شولت به بررسی ویژگی های اصلی جامعه مدنی می پردازد: طیف رو به رشد گروه ها و انجمن هایی که سعی در اعمال نفوذ بر سیاست ها، هنجارها، و ساختارهای اجتماعی در

اشاره: آدلر و بارنت سعی در شناسایی ویژگی های اصلی همبودهای امنیتی و نقش آن ها در بیان «انتظارات قابل اعتماد در مورد تغییر مسالمت آمیز» میان دولت ها و جوامع دارند.

اشاره: سندهولتس روابط بین الملل را نوعی نظام اجتماعی می داند که بر اساس قواعد و نهادها تعریف می شود. روندهای جهانی شدن به تقاضا برای قواعد جدیدی دامن می زند که باید بر مناسبات

اشاره: کیئن و نای بحث خودشان را حول ابعاد اصلی دگرگونی سیاست جهان به ویژه تأثیر فناوری های جدید متمرکز می سازند. این دو به ویژه تأثیرات «انقلاب اطلاعات» و این که

اشاره: کِک و سیکینک بر اساس اندیشه های اخلاقی و ارزش های اصولی، شبکه های فرامرزی هواداری را به عنوان ویژگی کلیدی جهانی مشخص می سازند که در آن مناسبات فرامرزی رو به رشد است.