گرامی وارثِ محمودِ احمد امام باقری، نامت محمّد فروزان اختری برتر ز انجم تو فخر عترتی، خورشید پنجم امام، حجّتی، دریای علمی کرامت گستری، زیبای حلمی امام و حجّت اهل یقینی فروغ آسمان، مهر زمینی گشادی...

همسايه سايه ات به سرم مستدام باد لطفت هميشه زخم مرا التيام داد وقتي انيس لحظه ي تنهايي ام تويي تنها دليل اين که من اين جايي ايم تويي هر شب دلم قدم به قدم مي کشد مرا بي اختيار سمت حرم مي کشد مرا با شور...

حريص، چشم طمع دارد از کريم و لئيم مگس، به خوان(1) شه و کاسه گدا افتد «کليم کاشاني» زحمت، هميشه لازم اهل طمع بود هرگز تهي ز دانه نديديم چشم دام «مخلص کاشاني»

آيت الله مدني هم از ما گوهري بود نظيرش ناياب پير هفتاد و علي رغم مشيب شير كوشائي و سرمشق شباب چون درخشنده شهابي ليكن چه شهابي كه گلاويز سهاب او درخشنده تر از كوكب صبح در شبي تيره تر از شر غراب طاوسي بود...

يا محمد ! نفسي سوخته در دل داريم آتشي سرخ و برافروخته در دل داريم يا محمد! شرر آلوده ي عصيان ماييم تشنه تر، خشک تر از ريگ بيابان ماييم يا محمد! همه جز پوچي تکرار نبود چارده قرن، علم بود و علم دار نبود...

از دوستان رسد، همه آفت به دوستان چشم گهر، سفيد ز آب گهر بود «کليم کاشاني» مي توان يک دم، هزاران دوست با خود خصم کرد از پي قطع محبت ، حاجت شمشير نيست «مخلص کاشاني» جز ياد دوست، بر دل نازک...

كعبه ي مقصود، كربلاي حسين است مقصدِ معبود، نينواي حسين است ماه محرم رسيد، گريه نمائيد سينه بزن چون مه عزاي حسين است راضي از عشّاق او خداي جهان است زآنكه رضاي خدا، رضاي حسين است پرچم نهضت به بام دهر برافراشت...

با نگاهي كوتاه ، توصيف بهار از ديدگاه دو شاعر نامدار ايران زمين يعني رودكي پدر شعر فارسي و لسان الغيب حافظ شيرازي در دو دوره مختلف را بازخواني مي كنيم . شاعراني كه از قرن چهارم تا زمان ما بهار را توصيف...

ساربان محمل فرو هل کربلاست اين زمين ميعادگاهي دلرباست کربلا، فخر زمين و آسمان نقطه عطف تطور درجهان کربلا! خون خدا درخاک توست توتياي ديده، خاک پاک توست ديدمت درسجده هاي هر نماز تربتت با قبله در راز ونياز

يا علي کاندر غديري آي ناب برکوير سينه امت، بتاب اي ولي الله مطلق درجهان تو زالا آبي وآنها سراب سيزده ماه رجب دربيت حق رخ نمودي همچو مهري بي نقاب اي وصي حضرت ختم رسل باب شهر علم آن عالي جناب