آمد به درت اميدوارى كو را به جز از تو نيست يارى محنت زده اى نيازمندى خجلت زده اى گناهكارى

در امتحان بندگي اش اشتباه كرد برگ سپيد دفتر دل را سياه كرد حتي به راز عطر خوش سيب پي نبرد در محضر امام زمان هم گناه كرد

الهي عاشقم من بر وصالت كه هر جا بنگرم بينم جمالت جهان را آفريدي بي كم وكاست همه عالم به فرمان تو بر پاست

الهی سینه ای ده آتش افروز در آن سینه دلی و آندل همه سوز هر آن دل را که سوزی نیست دل نیست دل افسرده غیر از آب و گل نیست

الهی دلی ده که جای تو باشد لسانی که در وی ثنای تو باشد الهی بده همتی آنچنانم.... که سعیم وصول بقای تو باشد

الا تا بکی از در دوست دوری گرفتار دام سرای غروری نه بردل ترا از غم دوست دردی نه بر چهره از خاک آن کوی گردی نه گلزار معنی ، نه رنگی، نه بوئی

گذشت عمر و بيا غفلت از اله مكن بس است خيره سرى ديگر اشتباه مكن هر آنچه نامه نوشتى تو از گناه بس است بيا و توبه كن و نامه اى سياه مكن به ميهمانى خود خوانده ات خدا اينك

اى شفاى علّت بيمارها پيش تو آسان، همه دشوارها اى سرور سينه صاحبدلان اى فروغ ديده بيدارها اى به كينه ذات تو نابرده پى

از ما عجیب نیست دعایی نمی رسد از تحبس الدعا که صدایی نمی رسد ما تحبس الدعا شده نان شبهه ایم آنجا که شبهه است عطایی نمی رسد

...و رد پای اسب از سینه‌ی تفتیده‌‎ی تاریخ رد می‌شد نگاه کاروان هم، از مسیر چشم‌های میخ رد می‌شد و گاهی گریه‌ای می‌‎شد قناری، درهوای بهت صحرایی و درگوش بیابان هم طنین افکنده می‌شد بغض لالایی