از قديمي‌ترين و بزرگترين خاندانهاي علمي شيعه در ايران و عراق و لبنان. اين طايفه از ذريه‌ي عبيدالله اعرج فرزند حسين اصغر بن زين العابدين (عليه السلام) هستند، چون يک پاي وي لنگ بود به اعرج شهرت يافت و

از اصيل‌ترين خاندانهاي علمي شيعه و مشهورترين دودمانهاي فقاهت و زعامت و از مشايخ طرق اجازات علماي اماميه در کربلا و کرمانشاه و کازرون و اصفهان. اين طايفه از ذريه‌ي محمد اکمل فرزند محمد صالح بن

متخلص به صهبا (1241-1306ق)، حکيم و عارف و مدرس طراز اول عرفان ابن‌عربي. حدود 1241ق که البته فقط در يک منبع مضبوط است در قمشه متولد شد. پدرش شيخ ابوالقاسم قمشه‌اي، از فضلا بود. پس از

ملاعلي بن جمشيد (م1246ق)، از حکماي طراز اول متأخر و از اعاظم حکماي صدرائي و احتمالاً بزرگترين حکيم صدرائي. جهت شناخت کامل او آگاهي مجملي از تاريخ حکمت متعاليه ضروري است، ولي مع‌الاسف اين

آخوند ملا زين العابدين گلپايگاني (1218-1289ق)، معروف به حجة الاسلام، از فقها و اهل باطن. به گفته‌ي اعتمادالسلطنه «مجتهدي فحل و مرجع جميع اهل فضل بود [و] در جنب فقاهت و علو درجه‌ي اجتهاد وي

آخوند ملاآقا حکمي قزويني (قزوين 1184ق- 1285ق)، حکيم متأله و از بزرگترين مدرسان فلسفه و حکمت متعاليه‌ي ملاصدرا. براي أخذ علوم به اصفهان هجرت کرد و نزد آخوند ملاعلي نوري حکمت و فلسفه خواند، وي

انقلاب، تغيير، تحول، پيشرفت، ترقي، تكامل، دگرگوني و مفاهيمي از اين دست كه به نوعي بيانگر تغيير هستند و نيز پرسش‌هاي مطرح شده در اين مورد، مانند چرايي ظهور و سقوط تمدن‌ها، دولت‌ها، فرهنگ‌ها، احزاب،

بعد از تبيين نظريه‌هاي مختلف حكومت در عصر غيبت، اينك به پردازش و يافتن نظريه استاد مطهري در مقوله مشروعيت حكومت فقيه مي‌پردازيم.

بحث حكومت در اسلام و تئوري خاص آن «ولايت فقيه» از مباحث مهم و زنده‌ي انديشه سياسي امروز محسوب مي‌شود كه اذهان متفكران و فلاسفه سياسي غير مسلمان را نيز به خود جلب كرده است. متأسفانه فقيهان و

يكي از خصوصيات مهم بحث شهيد مطهري درباره‌ي عدالت، توجه ويژه به جنبه‌ي اجتماعي عدالت است و همين امر او را از بسياري متفكران مسلمان متمايز مي‌سازد؛ معمولاً در آثار متفكران وقتي از عدالت بحث مي‌شود-