در علم اشتقاق معمول، کلمه ی صوفی از کلمه ی عربی «صوف» به معنی «پشم»، مشتق گردیده است. این کلمه اشاره ای به عادت صوفیان است که با پوشیدن جامه و روپوشی

آثار و متون سنت اسماعیلیه ی الموت نشان می دهد که چگونه معرفت عملی و تجارب تصوف، بروبار امامت است و در عین حال چگونه امامت با چنین تجربه ای ملازمه دارد.

ملاصدرا با توضیح مسلمیات عرفان، بین آن و عرفان اشراق اقتران و تقاربی اساسی نشان می دهد به این معنی که مسلمیت شهود نبوی و ادراکات مافوق احساس مستلزم آن است که بین

بین شناخت عرفانی فلسفه ی نبوی و پدیده ی کتاب مقدس « کتاب منزل»، رابطه ای اساسی برقرار است. از نظر فکر فلسفی، در مهد امت «اهل الکتاب»، مسأله ی وحی نبوی

در غرب معمولاً چنین شایع است که در قرآن هیچ مطلب صوفیانه و فلسفی موجود نیست و فیلسوفان و صوفیان چیزی از آن اقتباس نکرده اند. اما مسأله ی مورد بحث ما این نیست که

جناب کاشانی بعد از اینکه به تفاوت میان تفسیر و تأویل می پردازد کتاب ارزشمند تأویلات را –نه تفسیر- بلکه ارائه الگوی «تأویل» برای اهل ذوق می داند.

متصوفه و عرفا با توجه به مخالفت هایی که توسط متکلمان و فقهاء نسبت به آنان صورت می گرفت و بعضاً آنان را به کفر و زندقه متهم کرده و به بهانه های واهی آنان را

حال جای آن است که نظری دقیق به نسبت این دو اصطلاح مهم حوزه علوم قرآنی افکنده و وجوه اشتراک و افتراق آنها را مشخص نمائیم:

در این مقاله پس از مقدمه ای بر تفسیر و تأویل، به معرفی و توضیح این دو اصطلاح کلیدی، تبیین جایگاه هر کدام و نیز وجوه اشتراک و افتراق آنها پرداخته و در ادامه به

روايت عنوان بصري درباره سفارش امام جعفر صادق (عليه السلام) به علاقه مندان سير و سلوک الي الله، دستوري بسيار کارساز و اساسي است. در راستاي گذشتن از نفس اماره و خواهش هاي مادي و طبيعي و شهوي و غضبي که غالباً...