آفریدگار پاک آفریده انسان را بعد از آن به آن داده عقل و دین و ایمان را

می­ شود امروز خانه دادگاه خانواده می­ شوم من قاضی آن مهربان و صاف و ساده

در خیالم می‌روم با بچه‌ها در عبور کوچه‌های بچگی بازهم انگار کودک می‌شوم بی‌خیال از های و هوی زندگی

ماه شیشه­ ی پنجره را می­ شوید مهتاب، تاریکی را مادرم بوی شالیزار را به خانه می ­آورد نمناک

مثل یک کبوتر سفید گوشه‌ی ضریح تو نشسته‌ام دخیل بسته‌ام ای امام آفتاب !

امروز هم شکستند بال کبوتری را سم ریخت باغبانی دیشب به روی گل‌ها

بوی بنفشه دارد هر تار گیسوانت گرم است خانه‌ی ما از چشم مهربانت

زخم و تیغ و تیر مرد و انتخاب حمله و هجوم نیزه‌ها و مشک آب

دوباره شب شکفته می‌شود و روز خسته می‌رود دوباره...

جمع هستند این‌جا شمع، گل، پروانه کفتری که دارد شوق سقاخانه