شعر
روزها
صبح یک روز اردیبهشتی
توی یک باغ
بر درختی تنومند
روی یک شاخه‌ی نرم و نازک
پیش یک برگ
شعر
سکوت
رود
شعر تازه‌ای سرود
روی خاک،
شعر تازه را نوشت
خاک شد بهشت!
شعر
باغ تماشا
هفت آسمان می‌شد پریشانت
وقتی که می‌خندید لب‌هایت
در قاب این دنیا نمی‌گنجید
زیبایی لبخند گیرایت
شعر
بی‌تو
بی‌تو باز، شهر پر از دود شد
گریه‌ها، اشک‌ها، جوی شد، رود شد
کودکی زخم شده سینه‌اش
خرد شد، چشمه آیینه‌اش
شعر
وقت آشتی
من،
قهر
تو،
قهر
تا ابد الدهر، قهر
خنده و بازی تمام
والسلام!
شعر
بی‌تاب‌تر از موج
روشن‌تر از ماه و ستاره
هفت آسمان را دیده بودی
مثل پرستوهای عاشق
پرواز را فهمیده بودی
شعر
چاه و ابر
ابر ولگردی میان آسمان
پرسه می‌زد صبح‌دم پرادعا
چاه آبی را میان دشت دید
با تمسخر گفتش: ای ناآشنا
خانه عفریت هستی یا پری
شعر
شرم فرات
زمین کربلا می‌لرزد انگار
هنوز از هیبت دست علمدار
شده هر قطره از آب فراتش
زشرم کام گل‌ها داغ و تبدار
شعر
پرستش
می‌دهدخدا فرمان
بندگان من باشید
روی صفحه‌ی هستی
نور و روشنی پاشید
شعر
بابای مدرسه
یک سال پیش، آه
وقتی که می‌شکفت، گل‌های مدرسه
چشم انتظار بود
از پشت پنجره، بابای مدرسه