امامت و ولایت
حضرت فاطمه زهرا علیها السلام فرمودند:
خَرَجَ عَلَینا رَسولُ اللّهِ (ص) عَشِیةَ عَرَفَةَ، فَقالَ: ... هذا جَبرَئیلُ یخبِرُنی أنَّ السَّعیدَ کلَّ السَّعیدِ حَقَّ السَّعیدِ مَن أحَبَّ عَلِیاً فی حَیاتِهِ وبَعدَ مَوتِهِ، وأنَّ الشَّقِی کلَّ الشَّقِی حَقَّ الشَّقِی مَن أبغَضَ عَلِیاً فی حَیاتِهِ وبَعدَ وَفاتِهِ.
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) در شامگاه عرفه نزد ما آمدند و فرمودند: «... این، جبرییل است که به من خبر می دهد: سعادتمند کامل و حقیقی، کسی است که علی را در زندگی و پس از مرگش دوست بدارد، و بدبخت تمام عیار، کامل و حقیقی، کسی است که علی را در زندگی و پس از مرگش دشمن بدارد».
الأمالی للصدوق : ص ۲۴۸ ح ۲۷۰
حضرت فاطمه زهرا علیها السلام آن زمان که برای بیعت گرفتن از امیرمؤمنان علی(ع) گروهی به درِ خانه اش هجوم آوردند، فرمودند:
لا عَهدَ لی بِقَومٍ أسوَأَ مَحضَراً مِنکم! تَرَکتُم رَسولَ اللّهِ(ص) جَنازَةً بَینَ أیدینا وقَطَعتُم أمرَکم فیما بَینَکم ولَم تُؤمِّرونا ولَم تَرَوا لَنا حَقّاً! کأَنَّکم لَم تَعلَموا ما قالَ یومَ غَدیرِ خُمٍّ! وَاللّهِ لَقَد عَقَدَ لَهُ یومَئِذٍ الوَلاءَ لِیقطَعَ مِنکم بِذلِک مِنهَا الرَّجاءَ، ولکنَّکم قَطَعتُمُ الأَسبابَ بَینَکم وبَینَ نَبِیکم، وَاللّهُ حَسیبٌ بَینَنا وبَینَکم فِی الدُّنیا وَالآخِرَةِ .
هیچ قومی را بدرفتارتر از شما به یاد ندارم! پیکر رسول خدا(ص) را در برابر ما رها کردید و امر [خلافت] خودتان را میان خودتان تقسیم کردید و ما را به امیری نپذیرفتید و برای ما حقّی در نظر نگرفتید. گویا شما نمی دانید [پیامبر(ص)] در روز غدیر خم چه گفت. به خدا سوگند، در آن روز، ولایت را برای او استوار داشت تا امید شما را از آن بِبُرد؛ امّا شما رشته های میان خودتان و پیامبرتان را گسستید. خداوند، حسابرس میان ما و شما در دنیا و آخرت است.
الاحتجاج : ج ۱ ص ۲۰۲ ح ۳۷
حضرت فاطمه زهرا علیها السلام فرمودند:
سَمِعتُ أبی(ص) فی مَرَضِهِ الَّذی قُبِضَ فیهِ یقولُـ وقَدِ امتَلَأَتِ الحُجرَةُ مِن أصحابِهِ ـ:أیهَا النّاسُ! یوشِک أن اُقبَضَ قَبضاً سَریعاً، وقَد قَدَّمتُ إلَیکمُ القَولَ مَعذِرَةً إلَیکم، ألا وإنّی مُخَلِّفٌ فیکم کتابَ رَبّی عز و جل وعِترَتی أهلَ بَیتی. ثُمَّ أخَذَ بِیدِ عَلِی فَقالَ: هذا عَلِی مَعَ القُرآنِ وَالقُرآنُ مَعَ عَلِی، لا یفتَرِقانِ حَتّی یرِدا عَلَی الحَوضَ، فَأَسأَلُکم ما تَخلُفونّی فیهِما .
از پدرم در زمان بیماری ای که به رحلت ایشان انجامید شنیدم ـ در حالی که اتاق از اصحاب پر شده بود ـ می فرمود: «ای مردم! نزدیک است که به سرعت قبض روح شوم و پیش از این، آنچه را شرط بلاغ بوده تا عذری باقی نگذارد، با شما گفته ام. بدانید من، کتاب پروردگارم عز و جل و خاندانم، اهل بیتم را میان شما برجای می نهم». سپس دست علی را گرفت و فرمود: «این علی، با قرآن است و قرآن، با علی؛ از هم جدا نمی شوند، تا کنار حوض [کوثر] نزد من آیند و از شما می پرسم که، با آن دو چه کردید».
ینابیع المودّة : ج ۱ ص ۱۲۴ ح ۵۶
امام رضا علیه السلام فرمودند:
إنَّ مِن دینِهِم [أی الأَئِمَّةِ(ع)]: الوَرَعَ، وَالعِفَّةَ، وَالصِّدقَ، وَالصَّلاحَ، وَالاِجتِهادَ، وأداءَ الأَمانَةِ إلَى البَرِّ وَالفاجِرِ، وطولَ السُّجودِ، وَالقیامَ بِاللَّیلِ، وَاجتِنابَ المَحارِمِ، وَانتِظارَ الفَرَجِ بِالصَّبرِ، وحُسنَ الصُّحبَةِ، وحُسنَ الجِوارِ، وبَذلَ المَعروفِ، وکفَّ الأَذی، وبَسطَ الوَجهِ، وَالنَّصیحَةَ، وَالرَّحمَةَ لِلمؤمنینَ.
از دینِ آنان ـ یعنى امامان(ع) ـ است: پارسایى، پاک دامنى، راستى، درستى، سخت کوشى، باز گرداندن امانت به نیکوکار و تبه کار، سجده طولانى، عبادت شبانه، دورى از حرام، انتظار فرج با شکیبایى، حُسن همنشینى، حُسن همسایگى، نیکى کردن، بى آزارى، گشاده رویى، خیرخواهى و مهربانى با مؤمنان.
تحف العقول: ص ۴۱۶