عضویت العربیة English
شنبه، 8 ارديبهشت 1403 ( سال مهار تورم و رشد تولید )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
راز خوشبختی و بدبختی
امام على علیه السلام فرمودند:
لا تُخَلِّفَنَّ وَراءَكَ شَیئاً مِنَ الدُّنْیا فَإِنَّكَ تُخَـلِّـفُهُ لأِحَدِ رَجُلَینِ إِمّا رَجُلٌ عَمِلَ فیهِ بِطاعَةِ الله فَسَعِدَ بِما شَقیتَ بِهِ وَ اَمّا رَجُلٌ عَمِلَ فیهِ بِمَعْصیةِ اللهِ فَشَقىَ بِما جَمَعْتَ لَهُ فَكُنْتَ عَوْناً لَهُ عَلَى الْمَعْصیةِ وَ لَیسَ أَحَدُ هذَینِ حَقیقاً أَنْ تُوثِرَهُ عَلى نَفْسِكَ؛
پس از خودت چیزى از دنیا بر جاى مگذار زیرا آن را براى یكى از این دو خواهى گذارد. یا كسى كه آن را در طاعت خدا به كار مى‌برد پس با چیزى كه تو با آن بدبخت شده‌اى، خوشبخت مى‌شود. و یا كسى كه با آن نافرمانى خدا را مى‌‍‌‌كند و با آنچه تو براى او فراهم كردى بدبخت مى‌شود پس تو در نافرمانى [خدا] یاور او هستى و هیچ یک از این دو را شایسته نیست بر خودت مقدّم بدارى.
نهج البلاغه، حكمت ۴۱۶
امام على علیه السلام فرمودند:
الامام على علیه السلام مِن كِتابِهِ لَهُ إلَى الأْشْتَرِ: أمَرَهُ بِتَقوَى اللهِ وَ إيثارِ طاعَتِهِ وَ اتِّباعِ ما أمَرَبِهِ فى كتابِهِ مِن فَرائِضِهِ وَ سُنَنِهِ الَّتى لا يَسعَدُ أحَدٌ إلاّ بِاتِّباعِها وَ لا يَشقى إلاّ مَعَجُحودِها وَ إضاعَتِها؛
امام على علیه السلام در نامه خود به مالک اشتر، وی را به پرهیزكارى و ترس از خدا و برگزیدن طاعت او و پیروى از واجبات و مستحبات خدا كه در كتاب خود به آنها امر فرموده است، فرمان مى‌دهد، اعمالى كه هیچ كس جز با انجام آنها خوشبخت و جز با انكار و فروگذاشتن آنها بدبخت نمى‌گردد.
نهج البلاغه، نامه ۵۳
امام صادق علیه السلام فرمودند:
إذا أرَدتَ أن تَعلَمَ أَشَقیا الرَّجُلُ أم سَعیدا فَانْظُر بِرَّهُ وَ مَعروفَهُ إلىمَن یصنَعُهُ؟ فَإِن صَنَعَهُ إلى مَن هُوَ أهلُهُ فَاعلَمْ أنَّهُ إلى خَیرٍ یصیرُ وَ إن كانَ یصنَعُهُ إلى غَیرِ أهلِهِ فَاعْلَم أَنَّهُ لَیسَ لَهُ عِندَ اللهِ خَیرٌ؛
اگر مى‌خواهى بدانى كه كسى بدبخت است یا خوشبخت؟ نگاه كن ببین به چه كسى خوبى و نیكى مى‌كند، اگر به اهلش خوبى مى‌كند، بدان كه او به سوى خوبى مى‌رود و اگربه نااهلش خوبى مى‌كند، بدان كه او را نزد خداوند خیرى نیست.
الأمالى، طوسى، ص ۶۴۴، ح ۱۳۳۶