زبان، کلید خوبی‌ و بدی‌
امام حسین علیه السلام فرمودند:
مرّ أمیر المؤمنین علیّ بن أبی طالب علیه السلام برجل یتکلّم بفضول الکلام. فوقف علیه، ثم قال: یا هذا! إنّک تملی على حافظیک کتابا إلى ربّک. فتکلّم بما یعنیک ودع ما لا یعنیک.
امیرالمومنین علیه السلام بر شخصى گذر کرد که سخنانى بى فایده بر زبان مى راند. حضرت نزد او ایستادند و به او فرمودند: تو هر چه بگویى، به وسیله فرشتگان نگهبانت نوشته و به سوى پروردگارت برده مى شود. پس آنچه را که براى تو سودمند است، بر زبان آور و گفتارهاى لغو و بیهوده را واگذار.
الامالی: ص ۳۲
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
اَلسّابِقونَ اِلى ظِلِّ الْعَرشِ طوبى لَهُمْ قيلَ: يا رَسولَ اللّه ِ وَ مَنْ هُمْ؟ فَقالَ: اَلَّذينَ يَقْبَلونَ الْحَقَّ اِذا سَمِعُوهُ وَ يَبْذُلونَهُ اِذا سُئِلوهُ وَ يَحْكُمونَ لِلنّاسِ كَحُكْمِهِمْ لاَِنْفُسِهِمْ؛
خوشا به سعادت سبقت جويان به سايه عرش. گفتند: اى رسول خدا! آنان كيانند؟ فرمودند: آنان كه چون حق را بشنوند، بپذيرند و هرگاه حق از آنان خواسته شود، دريغ نكنند و براى مردم همان گونه قضاوت كنند كه براى خود مى كنند.
بحارالأنوار، ج 75، ص 29، ح 19 .
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:

روز قيامت فردى را مى آورند و او را در پيشگاه خداوند نگه مى دارند و كارنامه اش را به او مى دهند، اما حسنات خود را در آن نمى بيند. عرض مى كند: الهى! اين كارنامه من نيست! زيرا من در آن طاعات خود را نمى بينم! به او گفته مى شود: پروردگار تو نه خطا مى كند و نه فراموش. عمل تو به سبب غيبت كردن از مردم بر باد رفت. سپس مرد ديگرى را مى آورند و كارنامه اش را به او مى دهند. در آن طاعت بسيارى را مشاهده مى كند. عرض مى كند: الهى! اين كارنامه من نيست! زيرا من اين طاعات را بجا نياورده ام! گفته مى شود: فلانى از تو غيبت كرد، حسنات او به تو داده شد.
جامع الاخبار، ص 412 .
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
مَنْ دَعا اِلى هُدىً كانَ لَهُ مِنَ الاَْجْرِ مِثْلُ اُجورِ مَنْ تَبِعَهُ لا يَنْقُصُ ذلِكَ مِنْ اُجورِهِم شَيئا و مَن دَعا اِلى ضَلالَةٍ كان عَلَيْهِ مِنَ الاِثْمِ مِثلُ آثامِ مَن تَبِعَهُ لا يَنقُصُ مِنْ آثامِهِم شَيْئا؛
هر كسى، به هدايتى راهنمايى كند، پاداشى را كه براى پيروان هدايت وجود دارد، براى او نيز خواهد بود؛ بى آن كه از پاداش پيروان كاسته شود، و هر كس به گمراهى اى راهنمايى كند گناهى كه براى پيروان آن وجود دارد، براى او نيز خواهد بود؛ بى آن كه از گناه آنها كاسته شود.
منية المريد، ص 102.