عضویت العربیة English
يکشنبه، 2 دی 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
شیعه
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
الکافى: عن عدّة من أصحابنا، عن أحمد بن محمّد، عن عبد العظیم بن عبد اللَّه الحسنى، عن عن أبى جعفر الثّانى علیه السلام، عن أبیه، عن جَدّه صلوات اللَّه علیهم، قالَ: قالَ أمیرُ المُؤمِنینَ علیه السلام: قالَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه علیه و آله: إنَّ اللَّهَ خَلَقَ الإِسلامَ فَجَعَلَ لَهُ عَرصَةً، وجَعَلَ لَهُ نوراً، وجَعَلَ لَهُ حِصناً، وجَعَلَ لَهُ ناصِراً ؛ فَأمّا عَرصَتُهُ فَالقُرآنُ، وأمّا نورُهُ فَالحِکمَةُ، وأمّا حِصنُهُ فَالمَعروفُ، وأمّا أنصارُهُ فَأنا وأهلُ بَیتى وشیعَتُنا. فَأَحِبّوا أهلَ بَیتى وشیعَتَهُم وأنصارَهُم؛ فَإِنَّهُ لَمّا اُسرِیَ بى إلى‌ السَّماءِ الدُّنیا فَنَسَبَنى جَبرَئیلُ علیه السلام لِأَهلِ السَّماءِ استَودَعَ اللَّهُ حُبّى وحُبَّ أهلِ بَیتى وشیعَتِهِم فى قُلوبِ المَلائِکَةِ، فَهُوَ عِندَهُم وَدیعَةٌ إلى‌ یَومِ القِیامَةِ ، ثُمَّ هَبَطَ بى إلى‌ أَهلِ الأَرضِ فَنَسَبَنى إلى‌ أهلِ الأَرضِ، فَاستَودَعَ اللَّهُ‌ عزّ وجلّ حُبّى وحُبَّ أهلِ بَیتى وشیعَتِهِم فى قُلوبِ مُؤمِنى اُمَّتى؛ فَمُؤمِنو اُمَّتى یَحفَظونَ وَدیعَتى فى أهلِ بَیتى إلى‌ یَومِ القِیامَةِ. ألا فَلَو أنَّ الرَّجُلَ مِن اُمَّتى عَبَدَ اللَّهَ ‌عزّ وجلّ عُمُرَهُ أیّامَ الدُّنیا ثُمَّ لَقِیَ اللَّهَ‌ عزّ وجلّ مُبغِضاً لِأَهلِ بَیتى وشیعَتى، ما فَرَّجَ اللَّهُ صَدرَهُ إلّا عَنِ النِّفاقِ.
حضرت عبد العظیم علیه السلام - به نقل از امام جواد، از پدرانش، از امیر مؤمنان علیهم السلام -: پیغمبر صلى اللَّه علیه و آله فرمود: «خداوند، اسلام را پدید آورد، و براى آن فضا و عرصه‌‌اى قرار داد، و نورى و دژى و یاورى مقرّر داشت. فضایش قرآن و نورش حکمت است و دژش کارهاى نیک اند و یاران آن، من و اهل بیتم و شیعیان ما هستند. پس اهل بیت مرا و شیعیان و یاران آنها را دوست دارید؛ زیرا هنگامى که مرا به آسمان‌ها بردند، جبرئیل مرا به اهل آسمان‌ها معرّفى کرد و خداوند، دوستى من و خاندانم و شیعیان آنها را در دل‌هاى فرشتگان به ودیعه نهاد و این محبّت تا روز قیامت در نزد آنها محفوظ است. پس از این، جبرئیل مرا به زمین آورد و به اهل زمین معرّفى نمود. پس پروردگار، محبّت من و اهل بیتم و شیعیان آنها را در دل‌هاى مؤمنان اُمّتم به ودیعه نهاد و مؤمنان امّت من تا روز قیامت، ودیعه مرا در خاندانم نگهدارى خواهند کرد. آگاه باشید اگر مردى از امّت من، تمام عمر خود را در عبادت خدا به پایان رساند و پس از آن، در پیشگاه خداوند، حاضر گردد و بغض خاندانم را در دل داشته باشد و یا شیعیان آنها را دشمن بدارد، خداوند، سینه او را جز با نفاق نمى‌‌گشاید».
الکافى: ج ۲ ص ۴۶ ح ۳ ؛ بحار الأنوار: ج ۶۵ ص ۳۴۱ ح ۱۳ .
امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند:
شیعَتُنا الْفِئَةُ النّاجِیةُ وَالْفِرْقَةُ الزّاکیةُ صارُوا لَنا رادِئًا وَصَوْنًا وَ عَلَی الظَّلَمَةِ أَلَبًّا وَ عَوْنًا سَیفْجُرُ لَهُمْ ینابیعُ الْحَیوانِ بَعْدَ لَظْی مُجْتَمَعِ النِّیرانِ أَمامَ الرَّوْضَةِ.
پیروان ما، گروه های نجات یابنده و فرقه های پاکی هستند که حافظان [آیین] مایند، و ایشان در مقابل ستمکاران، سپر و کمک‌ کار ما [هستند]. به زودی چشمه های حیات [منجی بشریت] بعد از گدازه توده های آتش! پیش از ظهور برای آنان خواهد جوشید.
بحارالانوار: ج 26، ص 264
امام رضا علیه السلام ـ به عبدالعظیم حسنى ـ فرمودند:
یا عَبدَ العَظیمِ، أبلِغ عَنّی أولِیائِی السَّلامَ، وقُل لَهُم أن لا یجعَلوا لِلشَّیطانِ عَلى أنفُسِهِم سَبیلاً، ومُرهُم بِالصِّدقِ فِی الحَدیثِ وأداءِ الأَمانَةِ، ومُرهُم بِالسُّکوتِ، وتَرک الجِدالِ فیما لا یعنیهِم، وإقبالِ بَعضِهِم عَلى بَعضٍ، وَالمُزاوَرَةِ، فَإِنَّ ذلِک قُربَةٌ إلَی. ولا یشغِلوا أنفُسَهُم بِتَمزیقِ بَعضِهِم بَعضًا فَإِنّی آلَیتُ عَلى نَفسی أنَّهُ مَن فَعَلَ ذلِک وأسخَطَ وَلِیا مِن أولِیائی دَعَوتُ اللّهَ لِیعَذِّبَهُ فِی الدُّنیا أشَدَّ العَذابِ وکانَ فِی الآخِرَةِ مِنَ الخاسِرینَ. وعَرِّفهُم أنَّ اللّهَ قَد غَفَرَ لِمُحسِنِهِم وتَجاوَزَ عَن مُسیئِهِم إلاّ مَن أشرَک بِهِ أو آذى وَلِیا مِن أولِیائی أو أضمَرَ لَهُ سوءًا فَإِنَّ اللّهَ لا یغفِرُ لَهُ حَتّى یرجِعَ عَنهُ، فَإِن رَجَعَ، وإلاّ نَزَعَ روحَ الإیمانِ عَن قَلبِهِ وخَرَجَ عَن وَلایتی، ولَم یکن لَهُ نَصیبًا فی وَلایتِنا، وأعوذُ بِاللّهِ مِن ذلِک.
اى عبدالعظیم! دوستانم را از جانب من سلام برسان و به آنان بگو که شیطان را به خود راه ندهند؛ و ایشان را به راستگویى و امانتدارى سفارش کن. به آنان توصیه کن که خاموشى گزینند و بحث و جدل هاى بیهوده را رها کنند، به یکدیگر روى آورند و به دیدن هم بروند؛ زیرا که این امور، باعث نزدیک شدن به من مى شوند، خود را سرگرم تکه پاره کردن یکدیگر نکنند؛ زیرا من به جان خودم سوگند یاد کرده ام که هرکس چنین کند و دوستى از دوستان مرا خشمگین سازد، از خدا بخواهم که در دنیا، سخت ترین عذاب را به او بچشاند و در آخرت، از زیانکاران باشد. به آنان بگو که خداوند، نیکوکار ایشان را آمرزیده و از بدکارشان گذشت کرده است، مگر کسى که بدو شرک آورد یا دوستى از دوستان مرا آزار دهد و یا نسبت به او قصد بدى داشته باشد؛ زیرا [در این صورت] خداوند او را نمى بخشد تا زمانى که از این کارها [یا از این بداندیشى] دست بردارد و اگر دست برنداشت، روح ایمان از دلش کنده شود و از ولایت و دوستى من خارج گردد و نصیبى در ولایت ما نداشته باشد، پناه مى برم به خدا از این امر.
مستدرک الوسایل: ج ۹، ص ۱۴۰
الکافى به نقل از حسن بن جَهْم:
الکافی عن الحسن بن الجهم: قُلتُ لِأَبِی الحَسَنِ علیه السلام: لا تَنسَنی مِنَ الدُّعاءِ. قالَ: (أ)وَتَعلَمُ أنّی أنساک؟ فَتَفَکرتُ فی نَفسی وقُلتُ: هُوَ یدعو لِشیعَتِهِ وأنَا مِن شیعَتِهِ، قُلتُ: لا، لا تَنسانی. قالَ: وکیفَ عَلِمتَ ذلِک؟ قُلتُ: إنّی مِن شیعَتِک، وإنَّک لَتَدعو لَهُم. فَقالَ: هَل عَلِمتَ بِشَیءٍ غَیرِ هذا؟ قُلتُ: لا. قالَ: إذا أرَدتَ أن تَعلَمَ ما لَک عِندی فَانظُر (إلى) ما لی عِندَک.
به امام رضا علیه السلام گفتم: مرا از دعا فراموش مکن. حضرت فرمودند: «گمان مى کنى که من فراموشت مى کنم؟!». اندکى در خودم اندیشیدم و با خود گفتم: او براى شیعیانش دعا مى کند و من نیز از شیعیانش هستم. آن گاه گفتم: نه، فراموشم نمى کنید. حضرت فرمودند: «از کجا فهمیدى؟». گفتم: من از شیعیان شما هستم و شما برایشان دعا مى کنىد. حضرت فرمودند: «آیا متوجّه چیز دیگرى جز این شدى؟». گفتم: نه. حضرت فرمودند: «هرگاه خواستى بدانى که نزد من چه جایگاهى دارى، ببین من نزدت چه جایگاهى دارم».
الکافی: ج ۲، ص ۶۵۲
سید بن طاوس رحمه الله:
قَالَ اَلسَّیِّدُ بْنُ طَاوُسٍ ره فِی کِتَابِ زَوَائِدِ اَلْفَوَائِدِ رَوَى اِبْنُ أَبِی اَلْعَلاَءِ اَلْهَمْدَانِیُّ اَلْوَاسِطِیُّ وَ یَحْیَى بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ حُوَیْجٍ اَلْبَغْدَادِیُّ قَالاَ: تَنَازَعْنَا فِی اِبْنِ اَلْخَطَّابِ وَ اِشْتَبَهَ عَلَیْنَا أَمْرُهُ فَقَصَدْنَا جَمِیعاً أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ اَلْقُمِّیَّ صَاحِبَ أَبِی اَلْحَسَنِ اَلْعَسْکَرِیِّ عَلَیْهِ السَّلاَمُ بِمَدِینَةِ قُمَّ فَقَرَعْنَا عَلَیْهِ اَلْبَابَ فَخَرَجَتْ عَلَیْنَا صَبِیَّةٌ عِرَاقِیَّةٌ فَسَأَلْنَاهَا عَنْهُ فَقَالَتْ هُوَ مَشْغُولٌ بِعِیدِهِ فَإِنَّهُ یَوْمُ عِیدٍ فَقُلْتُ سُبْحَانَ اَللَّهِ إِنَّمَا اَلْأَعْیَادُ أَرْبَعَةٌ لِلشِّیعَةِ - اَلْفِطْرُ وَ اَلْأَضْحَى وَ اَلْغَدِیرُ وَ اَلْجُمُعَةُ قَالَتْ فَإِنَّ أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ یَرْوِی عَنْ سَیِّدِهِ أَبِی اَلْحَسَنِ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ اَلْعَسْکَرِیِّ عَلَیْهِ السَّلاَمُ أَنَّ هَذَا اَلْیَوْمَ یَوْمُ عِیدٍ وَ هُوَ أَفْضَلُ اَلْأَعْیَادِ عِنْدَ أَهْلِ اَلْبَیْتِ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ وَ عِنْدَ مَوَالِیهِمْ قُلْنَا فَاسْتَأْذِنِی عَلَیْهِ وَ عَرِّفِیهِ مَکَانَنَا قَالاَ فَدَخَلَتْ عَلَیْهِ فَعَرَّفَتْهُ فَخَرَجَ عَلَیْنَا وَ هُوَ مَسْتُورٌ بِمِئْزَرٍ یَفُوحُ مِسْکاً وَ هُوَ یَمْسَحُ وَجْهَهُ فَأَنْکَرْنَا ذَلِکَ عَلَیْهِ فَقَالَ لاَ عَلَیْکُمَا فَإِنِّی اِغْتَسَلْتُ لِلْعِیدِ قُلْنَا أَوَّلاً هَذَا یَوْمُ عِیدٍ قَالَ نَعَمْ وَ کَانَ یَوْمُ اَلتَّاسِعِ مِنْ شَهْرِ رَبِیعٍ اَلْأَوَّلِ قَالاَ فَأَدْخَلَنَا دَارَهُ وَ أَجْلَسَنَا ثُمَّ قَالَ إِنِّی قَصَدْتُ مَوْلاَیَ أبی [أَبَا] اَلْحَسَنِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ کَمَا قَصَدْتُمَانِی بِسُرَّمَنْرَأَى فَاسْتَأْذَنْتُ عَلَیْهِ فَأَذِنَ لِی فَدَخَلْتُ عَلَیْهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ فِی مِثْلِ هَذَا اَلْیَوْمِ وَ هُوَ یَوْمُ اَلتَّاسِعِ مِنْ شَهْرِ رَبِیعٍ اَلْأَوَّلِ فَرَأَیْتُ سَیِّدَنَا عَلَیْهِ وَ عَلَى آبَائِهِ اَلسَّلاَمُ قَدْ أَوْعَزَ إِلَى کُلِّ وَاحِدٍ مِنْ خَدَمِهِ أَنْ یَلْبَسَ مَا یُمْکِنُهُمْ مِنَ اَلثِّیَابِ اَلْجُدُدِ وَ کَانَ بَیْنَ یَدَیْهِ مِجْمَرَةٌ یُحْرِقُ اَلْعُودَ فِیهَا بِنَفْسِهِ فَقُلْتُ لَهُ بِآبَائِنَا وَ أُمَّهَاتِنَا یَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ هَلْ تَجَدَّدَ لِأَهْلِ اَلْبَیْتِ فِی هَذَا اَلْیَوْمِ فَرَحٌ فَقَالَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ أَیُّ یَوْمٍ أَعْظَمُ حُرْمَةً عِنْدَ أَهْلِ اَلْبَیْتِ مِنْ هَذَا اَلْیَوْمِ اَلتَّاسِعِ مِنْ شَهْرِ رَبِیعٍ اَلْأَوَّلِ وَ لَقَدْ حَدَّثَنِی أَبِی عَلَیْهِ السَّلاَمُ أَنَّ حُذَیْفَةَ بْنَ اَلْیَمَانِ دَخَلَ فِی مِثْلِ هَذَا اَلْیَوْمِ عَلَى جَدِّی رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ قَالَ حُذَیْفَةُ رَأَیْتُ أَمِیرَ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ وَلَدَیْهِ عَلَیْهِمَا السَّلاَمُ یَأْکُلُونَ مَعَ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ هُوَ یَتَبَسَّمُ فِی وُجُوهِهِمْ وَ یَقُولُ لِوَلَدَیْهِ اَلْحَسَنِ وَ اَلْحُسَیْنِ عَلَیْهِمَا السَّلاَمُ کُلاَ هَنِیئاً لَکُمَا بَرَکَةُ هَذَا اَلْیَوْمِ وَ سَعَادَتُهُ فَإِنَّهُ اَلْیَوْمُ اَلَّذِی یُهْلِکُ اَللَّهُ فِیهِ عَدُوَّهُ وَ عَدُوَّ جَدِّکُمَا وَ إِنَّهُ اَلْیَوْمُ اَلَّذِی یَقْبَلُ اَللَّهُ أَعْمَالَ شِیعَتِکُمَا وَ مُحِبِّیکُمَا وَ اَلْیَوْمُ اَلَّذِی یُصَدَّقُ فِیهِ قَوْلُ اَللَّهِ جَلَّ جَلاَلُهُ - فَتِلْکَ بُیُوتُهُمْ خٰاوِیَةً بِمٰا ظَلَمُوا وَ اَلْیَوْمُ اَلَّذِی نُسِفَ فِیهِ فِرْعَوْنُ أَهْلِ اَلْبَیْتِ وَ ظَالِمُهُمْ وَ غَاصِبُهُمْ حَقَّهُمْ وَ اَلْیَوْمُ اَلَّذِی یُقْدِمُ اَللَّهُ إِلَى مٰا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنٰاهُ هَبٰاءً مَنْثُوراً...؛
سید بن طاوس در کتاب زوائد الفوائد از ابن أبی العلاء الهمدانی الواسطی و یحیی بن محمد بن حویج البغدادی روایت می کند که روزى ما منازعه کردیم در باب عمر بن الخطاب و رفتیم در شهر قم به نزد احمد بن اسحاق قمى که از خواص اصحاب حضرت امام على نقى علیه السّلام و امام حسن عسکرى صلوات اللّه علیهما بود و به خدمت حضرت صاحب الامر علیه السّلام نیز رسیده بود و چون در را کوبیدیم دختر عراقیه بیرون آمد و احوال احمد را از او پرسیدیم گفت: او امروز مشغول اعمال نماز عید است و آن روز نهم ماه ربیع الاوّل بود. گفتیم: سبحان اللّه! عیدهاى مؤمنان چهار است عید فطر و عید اضحى و عید غدیر و روز جمعه. آن دختر گفت که احمد بن اسحاق از حضرت امام على نقى علیه السّلام روایت مى‌کند که امروز روز عید است و بهترین عیدهاست نزد اهل بیت علیهم السّلام و شیعیان ایشان. ما گفتیم که رخصت بطلب که به نزد او آییم. چون آن دختر او را خبر کرد، بیرون آمد به سوى ما و لنگى بسته بود و عبایى بر خود پیچیده بود و بوى مشک از او ساطع بود.ما گفتیم که این چه حالت است که در تو مشاهده مى‌کنیم‌؟ گفت: الحال از غسل عید فارغ شده‌ام. گفتیم: امروز مگر عید است‌؟ گفت: بلى. و ما را به خانه برد و بر روى کرسى نشاند و گفت: روزى با جمعى از برادران خود به نزد مولاى خود حضرت امام حسن عسکرى علیه السّلام رفتیم در«سرّ من را»در مثل این روز که شما به نزد من آمده‌اید. چون رخصت یافتیم و به خدمت حضرت رسیدیم،دیدم که حضرت مجلس خود را آراسته و مجمره در پیش خود گذاشته است و به دست مبارک خود عود در آن مجمره مى‌اندازد و مجلس خود را مزیّن گردانیده است و غلامان و خدمتکاران خود را جامه‌هاى فاخر پوشانیده است. گفتیم: یا ابن رسول اللّه! پدران و مادران ما فداى تو باد، آیا از براى اهل بیت امروز فرح تازه‌اى روى داده است‌؟ حضرت فرمود که کدام روز حرمتش از این روز نزد اهل بیت عظیم‌تر است! به درستى که خبر داد مرا پدرم که خذیفة بن یمانى در روز نهم ماه ربیع الاول داخل شد بر جدّم رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله خذیفه گفت که دیدم حضرت امیر المؤمنین و حضرت امام حسن و حضرت امام حسین صلوات اللّه علیهم را که با حضرت رسالت پناه صلّى اللّه علیه و آله طعام تناول مى‌نمودند و آن حضرت بر روى ایشان تبسّم مى‌نمود و با امام حسن و امام حسین علیهما السّلام مى‌گفت: بخورید،گوارا باد از براى شما برکت و سعادت این روز!به درستى که این روزى است که حق تعالى هلاک مى‌کند در این روز دشمن خود و دشمن جدّ شما را و مستجاب مى‌گرداند در این روز دعاى ما در شما را؛بخورید که این روزى است که حق تعالى در این روز قبول مى‌کند اعمال شیعیان و محبّان شما را؛ بخورید که این روزى است که ظاهر مى‌شود راستى گفته خدا که مى‌فرماید: فَتِلْکَ‌ بُیُوتُهُمْ‌ خٰاوِیَةً‌ بِمٰا ظَلَمُوا (یعنى: این است خانه‌هاى ایشان که خالى گردیده است به سبب ستم‌هاى ایشان) بخورید که این روزى است که شکسته مى‌شود در این روز شوکت دشمن جدّ شما و یارى‌کنندۀ دشمن شما؛ بخورید که این روزى است که در این روز هلاک مى‌شود فرعون اهل بیت من و ستم‌کنندۀ بر ایشان و غصب‌کنندۀ حقّ‌ ایشان؛ بخورید که این روزى است که حق تعالى عمل‌هاى دشمنان شما را باطل و هبا مى‌گرداند. ...
بحارالانوار: ج ۹۸، ص ۳۵۱
امام باقر علیه السلام فرمودند:
إنَّما شیعَةُ عَلِیٍّ علیه السلام ... إذا جَنَّهُمُ اللَّیلُ اتَّخَذُوا الأَرضَ فِراشا، وَاستَقبَلُوا الأَرضَ بِجِباهِهِم، کَثیرٌ سُجودُهُم، کَثیرَةٌ دُموعُهُم، کَثیرٌ دُعاؤُهُم، کَثیرٌ بُکاؤُهُم..
پیروان على علیه السلام، ... چون تاریکى شب آنان را فراگیرد، زمین را فرش خود مى‌سازند و پیشانى‌هایشان را بر خاک مى‌گذارند. بسیار سجده مى‌کنند، فراوان اشک مى‌ریزند، فراوان دعا مى‌کنند و فراوان مى‌گریند.
الخصال: ص ۴۴۴ ح ۴۰
امام کاظم علیه السلام فرمودند:
طُوبى لِشیعَتِنَا الْمُتَمَسِّکینَ بِحُبِّنا فى غَیْبَةِ قائِمنا اَلثّابِتینَ عَلى مُوالاتِنا وَالْبَرآئَةِ مِنْ اَعْدآئِنا اُولئِکَ مِنّا وَ نَحْنُ مِنْهُمْ وَ قَدْ رَضُوا بِنا اَئِمَّةً وَ رَضینا بِهِمْ شیعَةً وَ طُوبى لَهُمْ، هُمْ وَاللّهِ مَعَنا فى دَرَجَتِنا یَوْمَ الْقِیامِةِ.
خوش به حال شیعیان ما که در زمان غیبت قائم ما به دوستى ما چنگ مى زنند و در دوستى ما و برائت از دشمنان ما استوارند آنها از ما و ما از آنها هستیم، آنها به پیشوایى ما راضى شدند و ما هم به شیعه بودن آنها راضى و خشنودیم و خوشا به حال آنها، به خدا قسم آنها در روز قیامت با ما و مرتبه ما هستند.
بحار الانوار، ج 51، ص 151
امام صادق علیه السلام فرمودند:
عَنِ الصّادِقِ علیه السلام فى هذِهِ الاْیَةِ الْکَریمَةِ: (هُدىً لِلْمُتَّقینَ الَّذینَ یُؤمِنُونَ بِالْغَیبِ) اَلْمُتَّقُونَ: شیعَةُ عَلِىٍّ، وَالْغَیبُ هُوَالْحُجَّةُ الغائبُ.
از امام صادق علیه السلام نقل شده است که در مورد آیه: «هُدَىً لِلْمتَّقینُ الَّذینَ یُؤمنُونَ بِالْغَیْبِ» فرمودند: متّقین، شیعیان على بن ابی‌طالب علیه السلام هستند و غیب هم حضرت مهدى (علیه السلام) غایب است.
یوم الخلاص، ص 223، به نقل از الزام الناصب، ص 137
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
إنّ أشَدَّ شیعَتِنا لَنا حُبّا یکونُ خُروجُ نَفسهِ کشُربِ أحَدِکم فی یومِ الصَّیفِ الماءَ البارِدَ الّذی ینتَقِعُ بهِ القلوبُ، و إنّ سائرَهُم لَیموتُ کما یغبَطُ أحَدُکم على فِراشهِ کأقَرَّ ما کانَت عَینُهُ بمَوتهِ.
علاقه مندترین شیعیانمان به ما، جان کندنش مانند نوشیدن آب خنک روح بخشى است که یکى از شما در روز تابستانى بنوشد و بقیه آنها در بستر خود با حالتى مى میرند که هر یک از شما به چنان مردنى غبطه مى خورد، مردنى که مایه روشنى چشمش باشد.
بحار الانوار: ج ۶، ص ۱۶۲
امام علی علیه السلام فرمودند:
مَا مِنَ الشِّیعَةِ عَبْدٌ یُقَارِفُ أَمْراً نَهَیْنَاهُ عَنْهُ فَیَمُوتُ حَتَّی یُبْتَلَی بِبَلِیَّةٍ تُمَحَّصُ بِهَا ذُنُوبُهُ إِمَّا فِی مَالٍ أَوْ فِی وَلَدٍ وَ إِمَّا فِی نَفْسِهِ حَتَّی یَلْقَی اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَا لَهُ ذَنْبٌ وَ إِنَّهُ لَیَبْقَی عَلَیْهِ الشَّیْ ءُ مِنْ ذُنُوبِهِ فَیُشَدَّدُ بِهِ عَلَیْهِ عِنْدَ مَوْتِهِ.
اگر بنده‌ای از شیعیان، گناهی که ما او را از آن نهی کرده‌ایم مرتکب شود، قبل از اینکه از دنیا برود به یک گرفتاری مبتلا می‌شود که گناهانش بوسیله آن گرفتاری پاک گردد. [این گرفتاری‌ها] یا در مال و یا در فرزند و یا در خودش [ظاهر] می‌گردد. تا هنگامی که خداوند را ملاقات کند، برایش گناهی نباشد و اگر گناهی از وی باقی مانده باشد هنگام مرگ، بر وی سخت گرفته می‌شود [تا گناهانش آمرزیده گردد].
مستدرک الوسایل، ج 2، ص 53
امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند:
قَـدِمَ جَمـاعَةٌ فَاسْتَـأْذَنُوا عَلىَ الرِّضا علیه‏ السلام وَ قـالُوا: نَـحْنُ مِنْ شـیعَةِ عَـلىٍّ علیه‏ السلام، فَمَـنَعَهُمْ أیّـاما ثمّ لَمّا دَخَلُوا قـالَ لَهُـمْ: وَیْحَکُمْ اِنَّما شیعَةُ عَلىٍّ أمیرِالْمُؤْمِنینَ علیه‏ السلام اَلْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ وَ سَلْمانُ وَ أبُوذرٍّ وَ الْمِقْدادُ وَ عَمّارٌ وَ مُحَمَّدُ بْنُ‏ اَبى ‏بَکْرٍ اَلَّذینَ لَمْ‏ یُخالِفُوا شَیْئا مِنْ أوامِرِهِ.
گروهى خدمت امام رضا علیه ‏السلام رسیدند و اجازه ورود خواستند و گفتند: ما از شیعیان على علیه‏ السلام هستیم. امام چند روز اجازه ورود نداد. سپس (بعد از چند روز اجازه گرفته و) داخل شدند. امام علیه‏ السلام به آنان فرمود: واى بر شما! شیعه امیرمومنان على علیه ‏السلام، امام حسن و امام حسین علیه‏ السلام و سلمان و ابوذر و مقداد و عمار و محمد بن ابى بکر هستند که با هیچ یک از فرمان هاى على علیه ‏السلام مخالفت نکردند.
سفینة البحار: ج ۴، ص ۵۵۱