عضویت العربیة English
جمعه، 2 آذر 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
فضایل اخلاقی
امام صادق علیه السلام فرمودند:
اِنَّ الْعَبْدَ الْمُوْمِنَ الْفَقِیرَ لَیقُولُ: یا رَبِّ ارْزُقْنِی حَتَّی اَفْعَلَ کذَا وَ کذَا مِنَ الْبِرِّ وَ وُجُوهِ الْخَیرِ فَاِذَا عَلِمَ اللهُ عزَّوجلَّ ذَلِک مِنْهُ بِصِدقِ نِیةٍ کتَبَ اللهُ لَهُ مِنَ الْاَجْرِ مِثْلَ مَا یکتَبُ لَهُ لَو عَمِلَهُ اِنَّ اللهَ واسعٌ کرِیمٌ.
گاه بنده با ایمان تنگدست می گوید: پروردگارا به من روزی ده تا فلان کار نیک را انجام دهم و در راه های خیر خرج کنم. اگر خداوند عزیز و جلیل در این کار از او راستی نیت ببیند، برای او پاداشی همانند هنگامی که آن را انجام داده باشد، می نویسد. همانا خداوند گشاینده بخشنده است.
المحاسن، ج 1، ص 261
امام رضا علیه السلام فرمودند:
إنَّ مِن دینِهِم [أی الأَئِمَّةِ(ع)]: الوَرَعَ، وَالعِفَّةَ، وَالصِّدقَ، وَالصَّلاحَ، وَالاِجتِهادَ، وأداءَ الأَمانَةِ إلَى البَرِّ وَالفاجِرِ، وطولَ السُّجودِ، وَالقیامَ بِاللَّیلِ، وَاجتِنابَ المَحارِمِ، وَانتِظارَ الفَرَجِ بِالصَّبرِ، وحُسنَ الصُّحبَةِ، وحُسنَ الجِوارِ، وبَذلَ المَعروفِ، وکفَّ الأَذی، وبَسطَ الوَجهِ، وَالنَّصیحَةَ، وَالرَّحمَةَ لِلمؤمنینَ.
از دینِ آنان ـ یعنى امامان(ع) ـ است: پارسایى، پاک دامنى، راستى، درستى، سخت کوشى، باز گرداندن امانت به نیکوکار و تبه کار، سجده طولانى، عبادت شبانه، دورى از حرام، انتظار فرج با شکیبایى، حُسن همنشینى، حُسن همسایگى، نیکى کردن، بى آزارى، گشاده رویى، خیرخواهى و مهربانى با مؤمنان.
تحف العقول: ص ۴۱۶
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
عِبَادَ اللهِ! اِنَّکمْ فِی دَارِ اَمَلٍ بَینَ حَیاةٍ وَ اَجَلٍ وَ صِحَّةٍ وَ عِلَلٍ، دَارِ زَوالٍ وَ تَقَلُّبِ اَحْوالٍ جُعِلَتْ سَبَباً لِلْاِرْتِحَالِ فَرَحِمَ اللهُ امْرَأً قَصَّرَ مِنْ اَمَلِهِ.
ای بندگان خدا! شما در سرای آرزو به سر می‌‎برید، میان زندگی و مرگ و تندرستی و بیماری‎‌ها؛ در سرای ناپایداری و دگرگونی حالات؛ سرایی که برای کوچیدن، خلق شده است پس رحمت خدا بر آن کس باد که آرزویش را کوتاه سازد!
دلائل الامامة، ص 89
امام باقر علیه‏ السلام فرمودند:
اِنَّ الْعَبْدَ لَیکونُ بَارّاً بِوَالِدَیهِ فِی حَیاتِهِما ثُمَّ یمُوتَانِ فَلَا یقْضِی عَنْهُمَا دُیونَهُما وَ لَا یسْتَغْفِرُ لَهُما فَیکتُبُهُ اللهُ عَاقّاً وَ اِنَّهُ یکونُ عَاقّاً لَهُمَا فِی حَیاتِهُمَا غَیرَ بَارٍ بِهِمَا فَاِذَا مَاتَا قَضَی دَینَهُما وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمَا فَیکتُبُهُ اللهُ عزَّوجلَّ بَارّاً ؛
گاه بنده‌ای در زمان حیات پدر و مادرش با آنان نیک رفتار است، امّا پس از مردنشان بدهکاری‌هایشان را پرداخت نمی‌کند و برای ایشان استغفار نمی‌کند خداوند، نام او را عاق می‌نویسد و گاه بنده‌ای در زمان حیات پدر و مادرش با ایشان به نیکی رفتار نمی‌کند و مورد عاق ایشان است ولی وقتی آنها از دنیا رفتند بدهی‌هایشان را ادا می‌کند و برای ایشان طلب آمرزش می‌کند، خداوند نام او را نیکوکار می‌نویسد.
وسائل الشیعه، ج 21، ص 506