عضویت العربیة English
شنبه، 1 دی 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
حضرت محمد صلّی‌الله‌علیه‌وآله
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
لَقد اوذِیتُ فى اللَّهِ وما یؤذى أحَدٌ، واخِفْتُ فى اللَّهِ وما یخافُ أحَدٌ، ولَقد أتَت علَىَّ ثَلاثونَ مِن یومٍ ولَیلَةٍ و مالى ولبِلالٍ طَعامٌ یأکلُهُ ذو کبِدٍ الّا شى‌ءٌ یوارِیهِ ابطُ بلالٍ.
هیچ کس به اندازه من در راه خدا آزار ندیده و هیچ کس به اندازه من در راه خدا ترسانده و تهدید نشده است. سى شبانه روز بر من گذشت و من و بلال غذایى که موجود زنده‌اى بخورد، نداشتیم، مگر آن مقدارى که اگر زیر بغل بلال مى‌گذاشتى دیده نمى‌شد!
میزان الحکمه: 13/ 6200 ؛ کنزالعمّال: 16678
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
خَمسٌ لا أدَعَهُنَّ حتَّى المَماتِ: الأکلُ علَى الحَضیضِ مَع العَبیدِ، ورُکوبىَ الحِمارَ مُؤْکفاً، وحَلبىَ العَنزَ بِیدى، ولُبسُ الصُّوفِ، والتَّسلیمُ علَى الصِّبیانِ ؛ لِتَکونَ سُنّةً مِن بَعدى.
پنج کار است که تا زنده هستم رهایشان نمى‌کنم: غذا خوردن روى زمین با بندگان، سوار شدن بر الاغ برهنه، دوشیدن بز با دست خودم، پوشیدن لباس پشمینه و سلام کردن به کودکان، تا این کارها بعد از من سنّت شود.
میزان الحکمه: 13/ 6196 ؛ امالى الصدوق: 68
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
لَمّا سأ لَهُ یهودىٌّ عَن وَجهِ تَسمِیتِهِ بمُحمّدٍ وأحمَدَ وأبى القاسِمِ وبَشیرٍ ونَذیرٍ وداعٍ؟-: أ مّا مُحمّدٌ فانّى مَحمودٌ فى الأرضِ، وأ مّا أحمَدُ فانّى مَحمودٌ فى السَّماءِ، وأ مّا أبو القاسِمِ فانَّ اللَّهَ‌عزّ و جل یقسِمُ یومَ القِیامَةِ قِسمَةَ النّارِ ؛ فمَن کفَرَ بِى مِن الأوَّلینَ والآخِرینَ ففى النّارِ، ویقسِمُ قِسمَةَ الجَنّةِ ؛ فمَن آمَنَ بى وأقَرَّ بِنُبُوَّتى ففى الجَنّةِ. و أمّا الدّاعى فانّى أدعُو النّاسَ الى دِینِ ربّى‌عزّ و جل، و أمّا النَّذیرُ فانّى انذِرُ بالنّارِ مَنْ عَصانى‌، وأ مّا البَشیرُ فانّى ابشِّرُ بالجَنّةِ مَن أطاعَنى.
در پاسخ به سؤال مردى یهودى از علّت نامگذارى ایشان به محمّد و احمد و ابوالقاسم و بشیر و نذیر و داعى، فرمودند: امّا محمّد، از آن روست که من در زمین ستوده‌ام. امّا احمد، از آن روست که من در آسمان ستوده‌ام. امّا ابوالقاسم، از آن روست که خداوند عزّ و جلّ در قیامت قسمت آتش را جدا مى‌کند و هر که، از اولین و آخرین انسان‌ها، به من کافر شده باشد جایش در آتش است و قسمت بهشت را جدا مى‌سازد و هرکه به من ایمان آورده و به نبوّت من اقرار کرده باشد، جایش در بهشت است. امّا داعى، از آن روست که من مردم را به دین پروردگار عزّ و جل دعوت مى‌کنم. امّا نذیر، از آن روست که هرکس نافرمانیم کند او را به آتش بیم مى‌دهم و امّا بشیر، از آن روست که هرکس اطاعتم کند، او را به بهشت بشارت مى‌دهم.
میزان الحکمه: 13/ 6110 ؛ معانى الاخبار: 52
امام صادق علیه السلام فرمودند:
اِعتَکَفَ رَسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله فی شَهرِ رَمَضانَ فِی العَشرِ الأَوَّلِ، ثُمَّ اعتَکَفَ فِی الثّانِیَةِ فِی العَشرِ الوُسطى، ثُمَّ اعتَکَفَ فِی الثّالِثَةِ فِی العَشرِ الأَواخِرِ، ثُمَّ لَم یَزَل یَعتَکِفُ فِی العَشرِ الأَواخِرِ.
پیامبر خدا در ماه رمضان، در ده روز اوّل، معتکف شد. سال بعد، در ده روز وسط، و در سال سوم، در ده روز آخر معتکف شد. سپس پیوسته در ده روز آخر، معتکف شد.
بحار الانوار: ج ۹۸ ص ۴