راسخون - یار همیشه همراه : سیره نبوی

امام علی علیه السلام فرمودند:
کانَ النَّبِی (ص) لَیسُرُّ الرَّجُلُ مِن اَصْحَابِهِ اِذَا رَآهُ مَغْمُوماً بِالْمُداعَبَةِ وَ کانَ (ص) یقُولُ: اِنَّ اللهَ یبْغِضُ الْمُعَبِّسَ فِی وَجْهِ اِخْوَانِهِ.
پیامبر (ص) هرگاه یکی از یارانش را اندوهگین می دید با شوخی شادش می کرد و می فرمود: خداوند از کسی که با برادرانش ترشرو باشد، نفرت دارد.
کشف الریبة، ص 83.

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) از هیچ مجلسى ـ گرچه کوتاه ـ برنمى خاست مگر این که بیست و پنج بار استغفار مى کرد.
سُنَنُ النَّبى، ص 29

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

خداوند رسول خویش را به اخلاق نیک وپسندیده مخصوص گردانید، شما هم خود را بیازمایید، اگر آن اخلاق نیک در شمابود خداى را سپاس گفته و از او بخواهید تا آن را در شما بیفزاید. سپس امام علیه السّلام آنهارا بدین ترتیب ده خصلت شمرد: یقین، قناعت، صبر، شکر، بردبارى، خوش خلقى، سخاوت، غیرت، شجاعت و جوانمردى .
سُنَنُ النَّبى، ص 23

امام باقر علیه السّلام فرمودند:

فرشته اى نزد رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) آمد و گفت: اى محمّد، خدایت سلام مى رساند و مى فرماید: اگر بخواهى همه ریگهاى مکه را برایت طلا سازم! آن حضرت سر به سوى آسمان برداشت و گفت: پروردگارا، مى خواهم روزى سیر باشم و سپاس تو گویم، و روزى گرسنه باشم و از تو درخواست نمایم.
سُنَنُ النَّبى، ص 27

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:

خداوند عقل را آفرید و به او گفت: عقب برو، عقب رفت. سپس فرمود: پیش بیا، پیش آمد. آن گاه فرمود: مخلوقى را نیافریدم که نزد من محبوبتر از تو باشد. پس نود و نه جزء از آن را به [من ]محمّد بخشید، و یک جزء دیگر را میان همه بندگان قسمت نمود.
سُنَنُ النَّبى، ص 23

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:

ما گروه پیامبران دیده هایمان مى خوابد ولى دلهایمان نمى خوابد، و از پشت سر مى بینیم چنان که از پیش رو مى بینیم.
سُنَنُ النَّبى، ص 16

امام على علیه السّلام فرمودند:
اِذا تَكَلَّمَ اَطْرَقَ جُلَساؤُهُ كَاَنَّما عَلى رُؤُسِهِمُ الطَّيْرُ فَاِذا سَكَتَ تَكَلَّمُوا، وَ لايَتَنازَعُونَ عِنْدَهُ الْحَديثَ، مَنْ تَكَلَّمَ اَنْصَتُوا حَتّى يَفْرَغَ؛
وقتى رسول خدا (صلى الله عليه و آله) سخن مى گفت حاضران سرا پا گوش بودند؛ گويى بر سرهايشان پرنده نشسته است[ضَربُ المثلى است در زبان عربى، كنايه از سكوت و توجّه.] و وقتى ساكت مى شد اصحاب سخن مى گفتند. در حضور او، در سخن نزاع نمى كردند. هر كس سخن مى گفت گوش مى كردند تا تمام كند. مكارم الاخلاق، ص 15
مكارم الاخلاق، ص 15

امام على علیه السّلام فرمودند:
كُنّا اِذا احْمَرَّ الْبَأْسُ وَ لَقِـىَ الْعَدُوَّ الْقَوْمُ، اِتَّقَيْنا بِرَسُولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله فَما يَكُونُ اَحَدٌ اَقْرَبَ اِلَى الْعَدُوِّ مِنْهُ؛
وقتى كه آتش جنگ برافروخته مى شد و دو لشگر به هم مى رسيدند، همه ما به پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) پناهنده مى شديم و كسى نبود كه از آن حضرت به دشمن نزديك تر باشد.
محجة البيضاء ، ج 4 ، ص 151

امام على علیه السّلام فرمودند:
لَقَدْ كانَ رَسُولُ اللّه صلى الله عليه و آله يَأكُلُ عَلَى الاَْرْضِ وَيَجْلِسُ جِلْسَةَ الْعَبْدِ وَ يَخْصِفُ بِيَدِهِ نَعْلَهُ وَ يُرَقِّـعُ بِيَدِهِ ثَوبَهُ وَ يَركَبُ الْحِمارَ العارىَ وَيُرْدِفُ خَلْفَهُ؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله)، روى زمين غذا مى خورد و مانند بندگان دو زانو مى نشست و با دست خويش كفش و لباس خود را وصله مى زد و مى دوخت و بر اُلاغ بى پالان سوار مى شد و كسى را هم در رديف خود سوار مى كرد.
نهج البلاغه، فيض الاسلام، خطبه 195

امام على علیه السّلام فرمودند:
كانَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يُرَجِّلُ شَعْرَهُ وَ اَكْثَرُ ما كانَ يُرجّـِلُ شَعْرَهُ بِالْماءِ؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله)، همواره موهاى خود را شانه مى زد و بيشتر اوقات، موى خود را با آب صاف مى كرد و شانه مى زد.
سُنَنُ النَّبى،ص 91

امام على علیه السّلام فرمودند:
كانَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله اِذا بُشِّرَ بِجارِيَةٍ قالَ: رَيْحانَةٌ، وَرِزْقُها عَلَى اللّهِ؛
هرگاه رسول خدا (صلى الله عليه و آله) را به ولادت دخترى مژده مى دادند، مى فرمودند: ريحان و دسته گل است و روزىِ او بر خداست.
سُنَنُ النَّبى،ص 80

امام على علیه السّلام فرمودند:
كانَ(رسول الله صلى الله عليه و آله) اَجْوَدَ النّاسِ كَفّا وَ اَجْرَءَ النّاسِ صَدْرا وَ اَصْدَقَ النّاسِ لَهْجَةً وَ اَوْفَى النّاسِ ذِمَّةً وَ اَلْيَنَهُمْ عَريكَةً وَ اَكْرَمَهُم عِشْرَةً؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله)، از همه مردم بخشنده تر، با جرأت تر، راستگوتر، وفادارتر، خوش اخلاق تر و نيكو رفتارتر بـود.
بحار الانوار، ج 16،ص 194

امام على علیه السّلام فرمودند:
كانَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله، يَخْزُنُ لِسانَهُ اِلاّعَمّا كانَ يَعْنيهِ وَ يُؤَلِّفُهُمْ وَ لا يُنَفِّرُهُمْ؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله)، زبان خويش را از غير سخنان مورد نياز باز مى داشت و كلامش مردم را الفت مى بخشيد و آنان را دور و بيزار نمى ساخت.
سُنَنُ النَّبى،ص 15

امام على علیه السّلام فرمودند:
كانَ (رسول الله صلى الله عليه و آله) اِذا اَوى اِلى مَنْزِلِهِ جَزَّءَ دُخُولَهُ ثَلاثَةَ اَجْزاءَ: جُزْءا لِلّهِ عَزَّوَجَلَّ،وَ جُزْءا لِأَهْلِهِ وَجُزْءا لِنَفْسِهِ؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله)، وقتى به خانه خويش مى رفت، اوقاتش را سه قسمت مى كرد: بخشى براى خداى متعال، بخشى مخصوص خانواده و بخشى هم براى كارهاى شخصى خود.
مكارم الاخلاق، ص 13

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
كانَ (رسول الله) صلى الله عليه و آله يَسْتاكُ فى كُلِّ مَرَّةٍ قامَ مِنْ نَوْمِهِ؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله) هر بار كه از خواب بر مى خاست، مسواك مى زد.
سُنَنُ النَّبى،ص 222

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
ما اَكَلَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله مُتَّكِئا مُنْذُ بَعَثَهُ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ نَبِيّا حَتّى قَبَضَهُ اللّهُ اِلَيْهِ، مُتَواضِعا لِلّهِ عَزَّوَجَلَّ؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله)، هرگز از آغاز بعثت تا رحلت، در حال تكيه دادن غذا نخورد (آن گونه كه رسم سلاطين بود) و اين از روى تواضع در برابر خدا بود.
بحار الانوار، ج 16،ص 242

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
كانَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يُنْفِقُ عَلَى الطّيبِ اَكْثَرَ مِمّا يُنْفِقُ عَلَى الطَّعامِ؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله) براى عطريّات بيش از غذا خرج مى كرد.
بحار الانوار، ج 16،ص 248

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
كانَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَحْمِدُ اللّهَ فى كُلِّ يَوْمٍ ثَلاثَ مِأَةٍ وَسِتّينَ مَرَّةً؛
رسول خدا صلى الله عليه و آله هر روز سيصد و شصت بارخدا را حمد مى كرد.
بحـار الانوار، ج 16،ص 257

امام باقر علیه السّلام فرمودند:
قالَ رَسُولُ اللّه صلى الله عليه و آله خَمْسٌ لااَدَعُهُنَّ حَتَّى الْمَماتِ: اَلْأَكْلَ عَلَى الْحَضيضِ مَعَ الْعَبيدِ وَرُكُوبِىَ الْحِمارَ مُؤكَفا وَ حَلْبِىَ الْعَنْزَ بِيَدى وَ لُبْسَ الصُّـوفِ وَ التَّسليمَ عَلَى الصِّبْيانِ لِتَكُونَ سُنَّةً مِن بَعْدى؛
از پنج كار تا هنگام مرگ دست بر نمى دارم: (به نشانه تواضع) 1. غذا خوردن روى زمين با بردگان؛ 2. سوار شدن بر اُلاغ بى پالان؛ 3. بُز را با دست خود دوشيدن؛ 4. لباس پشمينه پوشيدن و 5. به كودكان سلام كردن. تا اين كه بعد از من سنّت شود.
بحار الانوار، ج 16،ص 215

امام على علیه السّلام فرمودند:
كانَ رَسُولُ اللّه صلى الله عليه و آله لايُؤْثِرُ عَلَى الصَّلوةِ عِشآءً وَلا غَيْرَهُ وَ كانَ اِذا دَخَلَ وَقْتُها كَاَنَّهُ لايَعْرِفُ اَهْلاً وَ لا حَميما؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله) هيچ چيز را، نه شام و نه غير آن را بر نماز مقدّم نمى داشت. هرگاه وقت نماز فرا مى رسيد، ديگر نه خانواده مى شناخت و نه دوست.
سُنَنُ النَّبى،ص 268

حدیث

احادیث

حدیث معتبر

احادیث معتبر

بانک احادیث