پرش به عمق خطر

بانجی جامپینگ ورزش هیجان انگیز و پرطرفداری است که می تواند خطرناک و مرگبار هم باشد
 

برای طرفداران هیجان و ماجراجویانی که دوست دارند نهایت خطر را تجربه کنند. بانجی جامپینگ اسم آشنایی است؛ ورزشی که در آن افراد بی باک و با دل جرأت از بالای ساختمان ها، برج ها یا موانع طبیعی مرتفع به پایین می برند و قبل از برخورد به زمین بین زمین و آسمان معلق می مانند؛ البته با کمک کش خیلی محکم که به آنها بسته شده! تحمل ترس و وحشتی که در زمان پرش در بانجی کارها به وجود می آید و فشاری که به آنها وارد می شود، کار هر کسی نیست؛ حالا اگر بانجی کارها شرایط ایمنی را هم رعایت نکنند، خطرات کار چند برابر می شود؛ شاید به همین خاطر است که اسم بانجی جامپینگ در فهرست خطرناک ترین ورزش های دنیا هم ثبت شده است.

میراث قبیله وانوآتو
 

با اینکه پرش از یک برج 23 متری که از چوب های بامبو ساخته شده، در حالی که فقط چند شاخه نازک درخت انگور به عنوان حفاظ در آن به کار می رود کار دور از ذهنی به نظر می رسد اما حقیقت دارد. این کاری است که بیشتر افراد قبیله وانوآتو در جزیره پنتکاست در جنوب اقیانوس آرام در فستیوال ناگهول که هر سال پس از خرمن چینی برگزار می کنند، انجام می دهند.
در حقیقت آنها بانجی جامپینگ مدرن و امروزی را از سال ها قبل با این سبک و شیوه انجام می دهند. تاریخچه این بازی در فرهنگ قبیله وانوآتو به 1500 سال قبل برمی گردد. آنها به جای استفاده از طناب های محکم، از شاخه های موجدار درختان تاک استفاده می کنند و از روی یک برج بلند که از چوب های بامبو ساخته شده به داخل تنگه ای وحشتناک می برند که زنده بیرون آمدن از آن تقریباً ناممکن به نظر می رسد. این برج بامبویی بیش از 25 متر ارتفاع دارد و تقریباً تمام 300 نفری که در این قبیله زندگی می کنند، در طول جشنشان این پرش را امتحان می کنند، این کار در قبیله وانوآتو شکرگزاری و دعا برای داشتن سالی پر محصول به حساب می آید. البته این پرش، یک مراسم تشریفاتی هم برای جوانانی که دوران کودکی را پشت سر گذاشته اند به حساب می آید چون آنها با این پرش می توانند شجاعتشان را نشان بدهند. نکته جالب اینجاست ارتفاعی که هر شخص از آن می پرد بسته به سن و شرایط روحی او متغیر است و هر کس بخواهد می تواند از ارتفاع کمتری هم بپرد. با این حال بیشتر وقت ها وقتی کسی برای پرش داوطلب می شود با دوستان و خانواده اش خداحافظی کرده و حتی وصیت می کند چون ممکن است هیچ وقت برنگردد. در این پرش ها تا به حال عده بسیاری زخمی شده اند ولی خوشبختانه تا به حال هیچ کس جانش را از دست نداده است. اما پای این ورزش عجیب در سال 1950 به کشورهای دیگر دنیا باز شد؛ آن هم زمانی که دیوید آتنبورگ و گروهی از فیلمسازان شبکه بی بی سی، از فستیوال ناگهول قبیله وانوآتو گزارش تهیه کردند.
با پخش این گزارش از شبکه های مختلف توجه افراد ماجراجو به این بازی عجیب مردم وانوآتو جلب شد. تا اینکه سال ها بعد- یعنی در سال 1379- بانجی جامپینگ مدرن توسط تعدادی از اعضای باشگاه ورزش های خطرناک آکسفورد و از روی پل معلق کلیفتون در بریستول انجام شد. با اینکه این پرش موفقیت آمیز بود اما لحظاتی پس از اجرای این نمایش، تمامی آنها توسط نیروهای پلیس دستگیر شدند و انجام بانجی جامپینگ ممنوع اعلام شد تا اینکه به خاطر علاقه زیاد طرفداران این ورزش و پافشاری آنها، بانجی جامپینگ از سال 1982 آزاد اعلام شد و حتی بانجی کاران پرش های خود را نه فقط از روی مکان های ثابتی مثل پل ها، برج ها و آسمانخراش ها بلکه از روی مکان های متحرکی مثل بالن ها هم انجام می دهند.

قربانی های بانجی جامپینگ
 

هر ورزشی در عین هیجان انگیز بودن با خطرات زیادی هم همراه است و باید طبق قوانین بازی و با رعایت کامل مسائل ایمنی انجام می شود؛ بانجی جامپینگ هم از این قاعده مستثنا نیست، با این حال افرادی که در پرش هایشان دچار آسیب دیدگی می شوند: کسانی که از وسایل مطمئن و استاندارد استفاده نمی کنند و کسانی که با وجود وسایل خوب به درستی پایین نمی پرند. یکی از این افراد بدنشانس مایکل لاش بود که در سال 1986 به خاطر جراحات زیادی که در زمان پرش اشتباه روی بدنش به وجود آمد، از دنیا رفت. در سال 1997 لورا پترسون یکی از 16 عضو تیم قهرمانی بانجی جامپینگ آمریکا به خاطر آسیب شدیدی که به جمجمه اش وارد شد، جانش را از دست داد. او به خاطر پرش اشتباهی که انجام داد نتوانست خودش را کنترل کند و سرش به شدت با دیواره سکوی پرش لونیزیانا برخورد کرد. البته ضربه ای به سرش وارد نشد اما از ناحیه سینه به شدت با سطح آب برخورد کرده و همین امر باعث پارگی طحال، ترکیدگی جگر و شکستگی های کوچک در استخوان ها و قفسه سینه اش شد. ریشی مجبور شد یک ماه تمام را بدون تکان خوردن در بیمارستانی در بانکوک بگذراند و بعد از آن به خانه خود در بور کشایر برگردد. با توجه به آسیب دیدگی های ریشی هیچ کس باور نمی کرد که او بتواند از مرگ حتمی نجات پیدا کند. ریشی که حالا در سلامت کامل به سر می برد، درباره تجربه سقوطش می گوید «من می دانستم که این ورزش ممکن است بسیار دلهره آور باشد اما نمی دانستم می تواند تا این حد خطرناک باشد.»
اسم یک زوج انگلیسی به نام های تیزیانا آکورا 25 ساله و آلبرتوگالتی 26 ساله هم در فهرست قربانیان ورزش بانجی ثبت شده است. آنها که برای ماه عسل خود به ایتالیا رفته بودند، پس از برش بانجی جامپینگ جان خود را از دست دادند. بعد از تحقیق از صاحب برج پرش مشخص شد که این برج برای تعمیرات جزئی بسته بود و او با اصرار زوج جوان مجبور شده بود برج را برای پرش آماده کند. این برج چهار سال متوالی مورد استفاده قرار گرفته بود و تا آن زمان هیچ حادثه ای در آنجا اتفاق نیفتاده بود.نکته عجیب این بود که بااینکه طنابی که به پای زوج بسته شده بود تحمل وزن 2000 کیلوگرم را داشت اما از شانس بد آنها، وزن 90 کیلوگرمی آلبرتورا تحمل نکرده و پاره شد. تیزیانا هم که همزمان با شوهرش از بالای برج پایین بریده بود از دیدن این صحنه وحشت زده شده و به خاطر از دست دادن تعادلش به شدت با دیوار برج برخورد کرد و به خاطر ضربه ای که به سرش وارد شد جان خود را از دست داد. این پارگی خیلی شدید بوده و برای جلوگیری از جمع و لخته شدن خون، بانجی کار به عمل جراحی نیاز پیدا می کند. مشکل بعدی ای که برای بانجی کارهای تازه کار به وجود می آید، دیدن اشکال قرمز رنگ در جلوی چشم است، تجربه ای که در زمان وحشت بیش از اندازه برای بیشتر انسان ها پیش می آید. البته این مشکل در عرض چند ساعت از بین می رود.
یکی دیگر از مشکلات شایع بانجی جامپینگ تعویق گردش خون در قسمت ران یا بعد از پرش است. خوان پابلو یکی از بانجی جامپر کارهایی بود که پس از گذشت چند روز از پرشش از برج معروف بانجی در کلمبیا دچار دردی خفیف در پاهایش شد ولی به آن اهمیت نداد. اما بعد از پنج ماه درد پایش آن قدر زیاد شد که راه رفتن برای او دشوار شده بود. پزشکان بعد از بررسی مشکل خوان به این نتیجه رسیدند که گردش خون در قسمت ران پای او دچار مشکل شده است و همین امر باعث خشکی در رگ های این ناحیه شده پنجمین نفر در کل دنیا بود که دچار این مشکل شده بود. او برای درمان خود به بیمارستان های زیادی رفت و با مشهورترین پزشکان مشورت کرد اما هیچ کدام از آنها نتوانستند راه حلی به خوان پیشنهاد کنند. به خاطر همین خوان 36 ساله مجبور است تا آخر عمر از عصا برای راه رفتن استفاده کند.
منبع: سرنخ- هفته نامه حوادث و شگفتی ها