با که دوست نباشیم
یکی از صفات رذیله و بیماری‌های خطرناک اخلاقی که بسیاری از ما انسان‌ها به آن گرفتاریم، حسد است.
امام علی علیه‌السلام می‌فرماید:
«رأس الرذایل الحسد»
حسد سر آمد همه زشتی‌ها است
حسد یعنی رشک بردن و بدخواهی و تنگ‌چشمی و زوال نعمت کسی را خواستن یا دور شدن نعمت از فردی را آرزو کردن.
انسان حسود و انحصارطلب است و همه خوبی‌ها را برای خود می‌خواهد و به دیگران با دید حقارت می‌نگرد.
«حسود نابودی نعمت دیگران را برای خود نعمت می‌شمارد» او انتقام‌گیر و تندخواست.
حسود و مجال تفکر و اندیشه ندارد و بدگو و بدخواه است و دوستی را به دشمنی تبدیل می‌کند و دوستان را از یکدیگر جدا می‌کند و چون نمی‌تواند به جایی برسد و چشم دیدن موفقیت‌های دوستان خود را ندارد.
معاشرت با حسود و مایه عقب‌افتادگی و به دور از آسایش و راحتی است و دوستی با او سالم و ماندگار نیست.
بخل یعنی رشک و ترک ایثار به هنگام حاجت و کنگ چشمی و خسیسی و ضد جود و کرم.
امام صادق علیه‌السلام از علی علیه‌السلام می‌فرماید:
«بخل گردآورنده همة بدی‌ها و افساری است که (شخص) با آن به هر کار زشتی کشیده می‌شود.»
و همچنین آن حضرت می‌فرماید:
«لامروه لبخیل»
بخیل مروت و مردانگی ندارد.
یکی از هدف‌ها و انگیزه‌های پیوند دوستی بین مردمان و بهره‌گیری از یاری و کمک یکدیگر در سختی‌ها و شداید روزگار است. هر یک از ما انسان‌ها در زندگی روزانه خود با مشکلات و موانع کوچک یا بزرگ‌ای روبرو هستیم که بسا موفقیت در حل مشکلات یا پیروزی در برطرف کردن آن‌ها و به تنهایی غیر ممکن یا طاقت‌فرسا است و از این رو به دوستان خود روی آورده و از امکانات و توان‌مندی‌های آنان مدد می‌جوییم.
امیرمؤمنان علی‌علیه‌السلام می‌فرماید:
«للشداید تدخر الرجال»
دوستان جوان مرد برای سختی‌ها ذخیره می‌شوند»
از دیدگاه آن حضرت بدترین دوستان کسانی هستند که به هنگام نیاز به جدایی روی می‌آورند
سعدی می‌گوید:
دوست نباشد به حقیقت که او
دوست فراموش کند در بلا
دروغ یکی از آفات زبان و از گناهانی است که آثار بد و زیان‌های فردی و اجتماعی فراوان وارد و فلذا دروغ‌گو هیچ‌گاه قابل اعتماد و مورد اطمینان و شایسته دوستی نیست.
قرآن کریم در سوره توبه به انسان‌های درست‌کار توصیه می‌کند که با راست گویان همراه باشند و از دروغ‌گویان دوری گزینند. به طور کلی دروغ‌گو روابط اجتماعی را متزلزل می‌کند ودوستی و صداقت و اعتماد را بین دوستان از بین می‌برد.
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید، پدرم امام باقر علیه‌السلام فرمود:
امام‌سجادعلیه‌السلام روزی به من فرمود:
«فرزندم با 5گروه دوست و همراه مشو (که یکی از آن‌ها) دروغ‌گو است.
«از دوستی با دروغ‌گو خودداری کن چون او همانند سراب است دور را برای تو نزدیک و نزدیک را برای تو دور جلوه می‌دهد.»
مکن دوستی با دروغ آزمای
همان نیز با مرد ناپاک رای
(فردوسی)
امام علی علیه‌السلام می‌فرماید:
«رأس الرذایل الحسد»
حسد سر آمد همه زشتی‌ها است
حسد یعنی رشک بردن و بدخواهی و تنگ‌چشمی و زوال نعمت کسی را خواستن یا دور شدن نعمت از فردی را آرزو کردن.
انسان حسود و انحصارطلب است و همه خوبی‌ها را برای خود می‌خواهد و به دیگران با دید حقارت می‌نگرد.
«حسود نابودی نعمت دیگران را برای خود نعمت می‌شمارد» او انتقام‌گیر و تندخواست.
حسود و مجال تفکر و اندیشه ندارد و بدگو و بدخواه است و دوستی را به دشمنی تبدیل می‌کند و دوستان را از یکدیگر جدا می‌کند و چون نمی‌تواند به جایی برسد و چشم دیدن موفقیت‌های دوستان خود را ندارد.
معاشرت با حسود و مایه عقب‌افتادگی و به دور از آسایش و راحتی است و دوستی با او سالم و ماندگار نیست.
بخل یعنی رشک و ترک ایثار به هنگام حاجت و کنگ چشمی و خسیسی و ضد جود و کرم.
امام صادق علیه‌السلام از علی علیه‌السلام می‌فرماید:
«بخل گردآورنده همة بدی‌ها و افساری است که (شخص) با آن به هر کار زشتی کشیده می‌شود.»
و همچنین آن حضرت می‌فرماید:
«لامروه لبخیل»
بخیل مروت و مردانگی ندارد.
یکی از هدف‌ها و انگیزه‌های پیوند دوستی بین مردمان و بهره‌گیری از یاری و کمک یکدیگر در سختی‌ها و شداید روزگار است. هر یک از ما انسان‌ها در زندگی روزانه خود با مشکلات و موانع کوچک یا بزرگ‌ای روبرو هستیم که بسا موفقیت در حل مشکلات یا پیروزی در برطرف کردن آن‌ها و به تنهایی غیر ممکن یا طاقت‌فرسا است و از این رو به دوستان خود روی آورده و از امکانات و توان‌مندی‌های آنان مدد می‌جوییم.
امیرمؤمنان علی‌علیه‌السلام می‌فرماید:
«للشداید تدخر الرجال»
دوستان جوان مرد برای سختی‌ها ذخیره می‌شوند»
از دیدگاه آن حضرت بدترین دوستان کسانی هستند که به هنگام نیاز به جدایی روی می‌آورند
سعدی می‌گوید:
دوست نباشد به حقیقت که او
دوست فراموش کند در بلا
دروغ یکی از آفات زبان و از گناهانی است که آثار بد و زیان‌های فردی و اجتماعی فراوان وارد و فلذا دروغ‌گو هیچ‌گاه قابل اعتماد و مورد اطمینان و شایسته دوستی نیست.
قرآن کریم در سوره توبه به انسان‌های درست‌کار توصیه می‌کند که با راست گویان همراه باشند و از دروغ‌گویان دوری گزینند. به طور کلی دروغ‌گو روابط اجتماعی را متزلزل می‌کند ودوستی و صداقت و اعتماد را بین دوستان از بین می‌برد.
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید، پدرم امام باقر علیه‌السلام فرمود:
امام‌سجادعلیه‌السلام روزی به من فرمود:
«فرزندم با 5گروه دوست و همراه مشو (که یکی از آن‌ها) دروغ‌گو است.
«از دوستی با دروغ‌گو خودداری کن چون او همانند سراب است دور را برای تو نزدیک و نزدیک را برای تو دور جلوه می‌دهد.»
مکن دوستی با دروغ آزمای
همان نیز با مرد ناپاک رای
(فردوسی)
