نویسنده: الهه رشمه
مورد استفاده:
در مواقعی بكار می‌رود كه شخص با برنامه ریزی درست می‌تواند از حوادث پیشگیری كند.روزی روزگاری پیامبری بر قومی نازل شد این پیامبر خدا سالیان سال در جهت تبلیغ دین و دینداری مردمش تلاش كرد. ولی هرچه بیشتر تلاش می‌كرد، مردمش كمتر قدر و اهمیت زحمات او را درك می‌كرد. آنها دستورات الهی را عمل نمی‌كردند. درنهایت خداوند عذابی را بر این قوم نازل كرد. مردم این قوم دچار دردی لاعلاج می‌شدند. و در اثر این درد گروه گروه از بین می‌رفتند. گروهی از بزرگان این قوم نزد پیامبر رسیدند و خواستند راه چاره را به آنها نشان دهد. پیامبر فرمودند: به خدا ایمان آورید و به دستوراتش عمل كنید. و از رفتار گذشته خود توبه كنید تا از عذاب الهی در امان باشید. بزرگان این دستورات را به مردم قوم خود گفتند: عده‌ای پذیرفتند و بدان عمل كردند و گروهی هم گفتند: اگر این طور كه تو می‌گویی رفتار كنیم چه لذتی از دنیا می‌بریم و برای چه زنده‌ایم؟
هرچه پیامبر این قوم و بزرگانشان به این عده نصیحت كردند و گفتند «مردم علاج واقعه قبل از وقوع باید كرد. اگر توبه نكنید بلا كه نازل شد دیگر مهلت این كار را ندارید» فایده نداشت و به اعمال زشت خویش ادامه می‌دادند. تا وقتی كه عذاب الهی بر آنها نازل شد و این قوم را به جز عده‌ای معدود كه توبه كرده و به خدا ایمان آورده بودند از بین برد.
منبع مقاله :
رشمه، الهه، (1392)، ضرب المثل و داستانهایشان (معنی ضرب المثل و ریشه‌های آن)، تهران: انتشارات سما، چاپ اول
