قاعده ي لطف و امامت طفل

گاهي گفته مي شود : امامت طفل با قاعده ي لطف ، آن هم لطف مقرب سازگاري ندارد ، زيرا لطف مقرب آن است که خداوند متعال هر عملي که در راستاي اهداف خلقت، براي رسيدن انسان به کمال مؤثر است ، انجام دهد ، وگرنه نقض غرض خلقت است . و لذا لطف بر خداوند متعال واجب است . و مي دانيم که قرار دادن و عطا کردن امامت به طفل از آنجا که مورد شک و ترديد برخي از افراد خواهد شد ، خلاف لطف است.
پاسخ : گاهي لطف اقتضا مي کند که امامت در کودکي باشد ؛ زيرا همان گونه که اشاره شد هم مردم با آن امتحان مي شوند و هم ـ برعکس ـ گروهي به امامت او يقين پيدا مي کنند ، زيرا ممکن است کسي احتمال دهد که فضايل و کمالات و معلومات را امام در طول عمر از ديگران کسب کرده يا با تجربه به دست آورده باشد ، ولي اين احتمال در امامت کودک وجود ندارد . و ديگر اين که انسان بفهمد که امامت به لياقت است ، نه به بزرگي سن .
منبع: کتاب امامت در سنين کودکي