شايد شيعه معتقد به امامت کودکي باشد ولي کودک هنوز به امامت نرسيده باشد؟

شايد شيعه ي اماميه به خاطر ملاحظه ي مقامات علمي و فکري شخصي، معتقد به امامت او در کودکي شده باشد، در حالي که او هنوز به امامت نرسيده است . همان گونه که ما الآن مشاده مي کنيم کودکاني داراي مقامات علمي بالايي هستند ، ولي امام نيستند .
پاسخ : اين سخن برخلاف واقعيت هاي تاريخي است، زيرا طايفه ي اماميه در آن زمان بزرگاني داشتند که از مدرسه ي علمي امام باقر، و امام صادق و امام کاظم عليهم السلام دانش آموخته بودند ، مدرسه اي که دربردارنده شاگردان آن امامان و شاگردان شاگردان آنان بوده است .
در چنين مدرسه اي - با آن پيشينه و قوت فرهنگي ـ قابل تصور نيست که دانش آموختگان آن ، شخصي را امام قرار دهند که امام نبوده است ، اگر فردي پنجاه ساله آگاه به علوم مختلف باشد ، آيا مي توان گفت که امت به جهت علم زياد او، قائل به امامت و ولايت او شده باشند ؟ اگر اين فرض امکان ندارد ، پس در حق شخصي که هنوز به ده سالگي نرسيده، نيز امکان ندارد ؛ زيرا مکتب اهل بيت عليهم السلام در آن زمان، از قوي ترين مدارس فکري و فرهنگي بود . و عده اي از فارغ التحصيل هاي آن در کوفه ، قم ، مدينه و جاهاي ديگر زندگي مي کردند . بزرگان اين مدرسه قطعاً با امام جواد عليه السلام و ... معاشرت داشته و آن حضرت را امتحان کرده بودند . باورکردني نيست که بدون تفحص و تحقيق و رسيدن به يقين ، به امامت کودکي اعتقاد پيدا کرده و در راه او جان فشاني نموده باشند.
منبع: کتاب امامت در سنين کودکي