هدر رفتن غذا: کاهش یا بازیافت؟

شهرهای زیادی در سراسر آمریکا و اروپا غذاهای هدر رفته را برای تولید بیوگاز بازیافت می‌کنند.، یک انرژی جدید که برای تولید گرمایش و برق از آن استفاده می‌شود. هدف این‌کار کاهش انتشار کربن است. اما مطالعات اخیر در حوزه علوم و تکنولوژی محیط زیست نشان می‌دهد که کاهش زایدات غذا می‌تواند دوبار انرژی حاصل از بیوگاز را ذخیره کند.
با توجه به برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد، هر ساله حدود یک سوم از منابع مواد غذایی در سراسر جهان به هدر می رود. تولید غذای هدر رفته به اندازه جمع‌آوری و بازیافت آن نیاز به انرژی دارد و باعث انتشار گازهای گلخانه‌ای نیز می‌شود. اما تاکنون تلاشی برای تعیین کمیت هزینه‌های انرژی و استفاده از دو راهکار پیشگیری یا بازیافت برای مقابله با زایدات مواد غذایی انجام نشده است.
محققان دانشگاه علم و ضنعت نروژ، برای تجزیه و تحلیل این مورد، از کشور نروژ استفاده کردند. آن‌ها یک مدل چند لایه برای بررسی جریان انرژی سالانه از طریق کل سیستم کشاورزی نروژ ایجاد کردند. این شامل انرژی مورد استفاده در تولید گیاه، پرورش حیوان، فرابرش مواد غذایی و مصرف، مدیریت زباله و تولید بیوگاز است. آن‌ها اطلاعات خود را از طریق آمار ملی، گزارش‌ها و مقالات علمی به‌دست آوردند.
مدل‌ها نشان دادند که حدود 17 درصد مواد غذایی فروخته شده در نروژ هدر می‌رود، و حدود 10 درصد آن توسط مصرف‌کنندگان به هدر می‌رود. و این زایدات تفاله قهوه و پوست موز را شامل نمی‌شود، اما زایدات قابل اجتناب مواد غذایی شامل پس مانده رستوران یا کیسه حاوی سالاد است.
جلوگیری از هدر رفتن مواد غذایی باعث کاهش 16 درصدی مصرف انرژی خالص در سیستم کل می‌شود. در مورد بازیافت غذا، این مقدار با کاهش 8 درصدی همراه است. محققان می‌گویند، در مقابل کاهش مصرف، استفاده مجدد، بازیافت، دولت نروژ بیشتر در مورد بازیافت مواد غذایی تلاش می‌کند.در شهرهای نروژ کیسه‌های سبز جداگانه برای جمع‌آوری زباله‌های مواد غذایی وجود دارد، و این کشور برای کاهش انتشار کربن، تولید بیوگاز را شروع کرده است. این اقدام مشابه در تبدیل کردن زباله مواد غذایی به بیوگاز در سایر کشورهای اروپایی و آمریکا در حال انجام است.
اما ساختن بیوگاز زیاد باعث تسهیل در افزایش خطر تولید زباله مواد غذایی که اجتناب‌پذیر هستند می‌شود. به‌جای تمرکز در مورد راه‌حل‌های پایان زندگی، سیاست‌گذاران باید در مورد زباله‌های مواد غذایی هم راه‌حل سیستماتیک ارایه دهند. هلن همیلتون در یک مصاحبه تلویزیونی در این مورد گفته است: کار ما نشان می‌دهد که قانون و مشوق‌ها باید باعث جلوگیری از تولید زباله‌های ماد غذایی شود یا این قوانین می‌توانند باعث ترکیب جلوگیری و بازیافت شوند.
آن‌ها توصیه می‌کنند که دولت به‌جای پیاده سازی ابزارهای مبتنی بر بازار مانند، معافیت‌های مالیاتی یا مکانیسم جبران به تشویق پیشگیری از زباله‌های مواد غذایی در همه بخش‌ها از پردازش مواد غذایی به خرده‌فروشی و مصرف‌کنندگان، مشوق‌های اقتصادی برای بازیافت زباله مواد غذایی در نظر بگیرد.
اطلاعات بیشتر ممکن است باعث تفاوت شود. به‌عنوان مثال، مصرف‌کنندگان، مواد غذایی زیادی را هدر می‌دهند زیرا آن‌ها بین بهترین زمان مصرف که تنها کاهش کیفیت را نشان می‌دهد و طرز مصرف که نشان دهنده فاسد شدن مواد غذایی پس از مدت زمان مشخص است دچار تردید می‌شوند.