استفاده از نانوالماس براي رساندن دارو به بافت‌ها
نانوالماس‌ها مي‌توانند به‌طور مؤثري داروهاي شيمي‌درماني را به سلول‌هاي سرطاني برسانند.
دانشمندان دانشگاه نورث وسترن ايالات متحده، توانستند از خوشه‌هايي از اين مواد براي رساندن دوکسوروبيسين – يک داروي ضد سرطان که مصرف گسترده دارد – به سلول‌هاي کارسينوم کولورکتال استفاده نمايند. از اين روش مي‌توان در کاربردهاي زيست‌پزشکي ديگري، نظير مبارزه با سل و بيماري‌هاي ويروسي نيز استفاده كرد.
امروزه نانوساختارهاي مبتني بر کربن نظير فولرين و نانولوله‌هاي کربني، به‌عنوان گزينه‌هاي جالب توجه در حمل دارو مطرح هستند؛ اما محققان هنوز در مورد ميزان زيست‌سازگار بودن اين مواد اطمينان ندارند، همچنين محلول نبودن نانولوله‌هاي کربني در آب كاربرد آنها را محدود مي‌نمايد. به همين دليل نانوالماس‌هاي غيرسمي محلول در آب، كه برخلاف ساير سيستم‌هاي حامل دارو ايجاد التهاب در بافت زنده نمي‌نمايند، مورد توجه قرار گرفته‌اند. التهاب مسئلة قابل توجهي است و بيمار را بيشتر مستعد سرطان مي‌کند و مي‌تواند مانع فعاليت داروهاي ضد سرطان و حتي موجب تشويق رشد تومورها گردد.
به عقيده آقاي دين هو، رهبر اين گروه تحقيقاتي، تعداد زيادي از مواد مي‌توانند داروها را به‌‌خوبي به محل اثر برسانند؛ اما بايد به آنچه پس از تحويل دارو اتفاق مي‌افتد، دقت داشت. نانوالماس‌ها ساختارهايي بسيار منتظم و مورد علاقه سلول‌ها هستند؛ در غير اين صورت در سلول‌ها علائم التهاب مشاهده مي‌شد.
اين سيستم جديد قادر است تا بدون آسيب رساندن به سلول‌هاي سالم، امکان هدف قرار دادن سلول‌هاي سرطاني را از روش‌هاي گوناگون و پيچيده‌تري در اختيار ما قرار مي‌دهد. هو و همکارانش ابتدا کار را با نانوالماس‌هايي شروع نمودند که اندازة آنها فقط دو نانومتر بود و پس از آن توده‌هايي از نانوالماس‌ها را توليد نمودند که بين 50 تا صد نانومتر قطر داشتند. داروي ضد سرطان بر روي سطح اين خوشه‌ها بارگزاري شده و فقط زماني که اين خوشه به هدف برسد، فعال مي‌گردد. در آنجا دارو به‌تدريج جدا و در محيط آزاد مي‌گردد.
اريک پيرشتورف، عضو اين گروه تحقيقاتي، معتقد است:" نانوالماس‌ها با ايجاد يک سيستم آزادسازي مؤثر در يک محل محدود ضمن بالا بردن بازده، تأثير سمي کمتري دارد.
در مقايسه با مواد مرسوم، اين خوشه‌هاي ريز الماس به‌دليل داشتن سطح بسيار وسيع، مي‌توانند پنج برابر بيشتر از ماده را با خود حمل نمايند. حاملان مرسوم داروها؛ يعني ليپوزوم‌ها و پليمرزوم‌ها ـ که لزوماً کره‌هاي توخالي پرشده از دارو هستند ـ همة سلول‌ها از جمله سلول‌هاي سالم را در مسير خود به‌سمت بافت هدف، مي‌کشند. نانوالماس‌ها بسيار پايدار بوده و چون از ايمني بالايي نيز برخوردارند، مي‌توان عملکرد آنها را براي هدف‌گيري بهتر داروها اختصاصي‌تر نمود.
هو و همکارانش نشان داده‌اند که مي‌توانند با موفقيت، دوکسوروبيسين را روي سطح خوشه‌هاي نانوالماس بارگزاري و با اين سيستم، دارو را به درون سلول‌هاي سرطاني منتقل کنند. اين محققان همچنين نشان داده‌اند که اين خوشه‌ها به هيچ وجه ايجاد التهاب يا مرگ سلولي نمي‌نمايند. اين عملکرد با استفاده از بررسي ژن‌هاي دخيل در التهاب و مرگ سلولي انجام گرفته‌است. بعد از مصرف داروها هيچ گونه مسموميت يا التهاب طولاني مدت مشاهده نگرديد و سلول‌هاي سالم در حضور نانوالماس‌ها به رشد خود ادامه دادند. نتايج اين تحقيق در مجلة Nano Letters منتشر شده‌است.
منبع:http://nanotechweb.org
معرفي سايت مرتبط با اين مقاله
دانشمندان دانشگاه نورث وسترن ايالات متحده، توانستند از خوشه‌هايي از اين مواد براي رساندن دوکسوروبيسين – يک داروي ضد سرطان که مصرف گسترده دارد – به سلول‌هاي کارسينوم کولورکتال استفاده نمايند. از اين روش مي‌توان در کاربردهاي زيست‌پزشکي ديگري، نظير مبارزه با سل و بيماري‌هاي ويروسي نيز استفاده كرد.
امروزه نانوساختارهاي مبتني بر کربن نظير فولرين و نانولوله‌هاي کربني، به‌عنوان گزينه‌هاي جالب توجه در حمل دارو مطرح هستند؛ اما محققان هنوز در مورد ميزان زيست‌سازگار بودن اين مواد اطمينان ندارند، همچنين محلول نبودن نانولوله‌هاي کربني در آب كاربرد آنها را محدود مي‌نمايد. به همين دليل نانوالماس‌هاي غيرسمي محلول در آب، كه برخلاف ساير سيستم‌هاي حامل دارو ايجاد التهاب در بافت زنده نمي‌نمايند، مورد توجه قرار گرفته‌اند. التهاب مسئلة قابل توجهي است و بيمار را بيشتر مستعد سرطان مي‌کند و مي‌تواند مانع فعاليت داروهاي ضد سرطان و حتي موجب تشويق رشد تومورها گردد.
به عقيده آقاي دين هو، رهبر اين گروه تحقيقاتي، تعداد زيادي از مواد مي‌توانند داروها را به‌‌خوبي به محل اثر برسانند؛ اما بايد به آنچه پس از تحويل دارو اتفاق مي‌افتد، دقت داشت. نانوالماس‌ها ساختارهايي بسيار منتظم و مورد علاقه سلول‌ها هستند؛ در غير اين صورت در سلول‌ها علائم التهاب مشاهده مي‌شد.
اين سيستم جديد قادر است تا بدون آسيب رساندن به سلول‌هاي سالم، امکان هدف قرار دادن سلول‌هاي سرطاني را از روش‌هاي گوناگون و پيچيده‌تري در اختيار ما قرار مي‌دهد. هو و همکارانش ابتدا کار را با نانوالماس‌هايي شروع نمودند که اندازة آنها فقط دو نانومتر بود و پس از آن توده‌هايي از نانوالماس‌ها را توليد نمودند که بين 50 تا صد نانومتر قطر داشتند. داروي ضد سرطان بر روي سطح اين خوشه‌ها بارگزاري شده و فقط زماني که اين خوشه به هدف برسد، فعال مي‌گردد. در آنجا دارو به‌تدريج جدا و در محيط آزاد مي‌گردد.
اريک پيرشتورف، عضو اين گروه تحقيقاتي، معتقد است:" نانوالماس‌ها با ايجاد يک سيستم آزادسازي مؤثر در يک محل محدود ضمن بالا بردن بازده، تأثير سمي کمتري دارد.
در مقايسه با مواد مرسوم، اين خوشه‌هاي ريز الماس به‌دليل داشتن سطح بسيار وسيع، مي‌توانند پنج برابر بيشتر از ماده را با خود حمل نمايند. حاملان مرسوم داروها؛ يعني ليپوزوم‌ها و پليمرزوم‌ها ـ که لزوماً کره‌هاي توخالي پرشده از دارو هستند ـ همة سلول‌ها از جمله سلول‌هاي سالم را در مسير خود به‌سمت بافت هدف، مي‌کشند. نانوالماس‌ها بسيار پايدار بوده و چون از ايمني بالايي نيز برخوردارند، مي‌توان عملکرد آنها را براي هدف‌گيري بهتر داروها اختصاصي‌تر نمود.
هو و همکارانش نشان داده‌اند که مي‌توانند با موفقيت، دوکسوروبيسين را روي سطح خوشه‌هاي نانوالماس بارگزاري و با اين سيستم، دارو را به درون سلول‌هاي سرطاني منتقل کنند. اين محققان همچنين نشان داده‌اند که اين خوشه‌ها به هيچ وجه ايجاد التهاب يا مرگ سلولي نمي‌نمايند. اين عملکرد با استفاده از بررسي ژن‌هاي دخيل در التهاب و مرگ سلولي انجام گرفته‌است. بعد از مصرف داروها هيچ گونه مسموميت يا التهاب طولاني مدت مشاهده نگرديد و سلول‌هاي سالم در حضور نانوالماس‌ها به رشد خود ادامه دادند. نتايج اين تحقيق در مجلة Nano Letters منتشر شده‌است.
منبع:http://nanotechweb.org
معرفي سايت مرتبط با اين مقاله
تصاوير زيبا و مرتبط با اين مقاله
