نحوه ذخيره و نگهداری Domain names

يکی از بزرگترين ويژگی های اينترنت عدم تعلق آن به فرد و يا شرکت خاصی است . اينترنت ، متشکل از شبکه های کامپيوتری ( بزرگ و کوچک ) متعددی است که با استفاده از روش های مختلفی به يکديگر متصل تا موجود جديدی با نام "اينترنت" را خلق نمايند. در اين شبکه عظيم ، تعدادی از کامپيوترها به عنوان سرويس دهنده مطرح بوده که از طريق آنان سرويس های متعددی در اختيار کاربران اينترنت قرار می گيرد . اين نوع از سرويس دهندگان به منزله "ميزبان " ( host ) سرويس ها و خدمات مطرح بوده و به منظور ارائه خدمات خود می بايست دارای يک آدرس ثابت در مدت زمان حيات خود باشند . متقاضيان با آگاهی از آدرس کامپيوتر ميزبان ، قادر به ايجاد يک ارتباط با آن می باشند.کامپيوترها با اعداد ( کد ) سروکار دارند و انسان ها علاقه مند به اسامی هستند .
در سال 1969 هسته اوليه اينترنت امروزی متشکل از چهار کامپيوتر ميزبان تشکيل گرديد. با توجه به روند رشد اعجازگونه اينترنت ، تعداد کامپيوترهای ميزبان نيز بسرعت افزايش يافت ،بگونه ای که ما امروزه شاهد حضور ميليون ها کامپيوتر ميزبان در اينترنت می باشيم . در ابتدای اين مطلب به اين موضوع اشاره گرديد که اينترنت در تملک شخص و يا شرکت خاصی نيست ولی اين بدين مفهوم نيست که مانيتورينگ و نگهداری آن نيز تابع مجموعه مقررات و سياست هائی نمی باشد . Internet Society در سال 1992 تاسيس و مسئوليت تدوين سياست ها و پروتکل های مورد نياز به منظور ارتباط با اينترنت را برعهده گرفت .
در ابتدا به منظور ارتباط با کامپيوترهای ميزبان ، کاربران ملزم به استفاده از آدرس های ( IP :Internet Protocol) بودند . استفاده مستقيم از آدرس های IP ( يک عدد 32 بيتی منحصر بفرد ) به منظور ايجاد ارتباط با کامپيوترهای ميزبان در صورتی که تعداد کامپيوترهای ميزبان کم باشد ، می تواند مفيد و کارساز واقع شود ، ولی همزمان با رشد سريع اينترنت و حضور سازمان و موسسات متعددی در عرصه جهانی ، روش فوق مشکلات خاص خود را بدنبال داشت .بدين منظور تلاش های متعددی در جهت ارائه راه حل های جايگزين ، صورت پذيرفت .
در اولين تلاش ، پيشنهاد استفاده از يک فايل متنی با نام HOST.TXT به منظور ذخيره اطلاعات مرتبط با کامپيوترهای ميزبان ( نام و آدرس مربوطه )، مطرح گرديد . در فايل فوق برای هر کامپيوتر يک نام و معادل آدرس آن به عنوان يک رکورد اطلاعاتی ذخيره می گرديد . مسئوليت نگهداری و بهنگام سازی اين فايل به موسسه تحقيقاتی استنفورد در کاليفرنيا واگذار گرديد . فايل فوق از طريق يک کامپيوتر اصلی با نام SRI-NIC در اختيار ديگران قرار می گرفت . مديران فنی شبکه ، تغييرات مربوطه را از طريق پست الکترونيکی و يا به صورت دستی هر هفته يک مرتبه اعمال می کردند . همزمان با رشد اينترنت ، حجم فايل فوق بزرگ و عملا" امکان استفاده از آن با مشکل مواجه گرديد . در روش فوق ، امکان بروز مسائل متعددی وجود داشت :
• Name Collisions : امکان درج اسامی يکسان برای دو کامپيوتر
• Trafic&Load : افزايش ترافيک و لود عمليات بر روی کامپيوتر حاوی فايل آدرس دهی
• Consistency : بروز مشکل در پشتيبانی،کنترل يکپارچگی اطلاعات و بروز رسانی
در سال 1983 ، در دانشگاه Wisconsin سيستم ( DNS ( Domain Name System ، ايجاد گرديد . در سيستم فوق ، به منظور معادل سازی نام و آدرس از يک بانک اطلاعاتی توزيع شده و با يک ساختار سلسله مراتبی و "سرويس دهندگان نام" مرکزی که به منزله هسته اين سيستم می باشند ، استفاده می گردد . مسئوليت نگهداری و پشتيبانی از "سرويس دهندگان نام مرکزی " به منظور پيشگيری از تعريف اسامی تکراری به سازمان خاصی واگذار گرديد .
در سال 1993 U.S. Department of Commerce با همکاری چندين بخش دولتی و خصوصی ، InterNIC را به منظور نگهداری يک بانک اطلاعاتی مرکزی مشتمل بر تمامی اسامی دامنه ريجستر شده بهمراه آدرس های IP مرتبط در امريکا ايجاد نمود. ( ساير کشورها مسئوليت نگهدارای NIC:Network Information Center خود را بر عهده دارند ).شرکت Network Solutions ، عضوی از InterNIC به منظور مديريت و نگهداری رشد اسامی دامنه های اينترنتی و آدرس های IP آنان انتخاب گرديد . بانک اطلاعاتی مرکزی بر روی سرويس دهندگان "سطح بالای دامنه " ( TLD:Top Level Domain ) در سراسر جهان تکثير و جداول روتينگ اوليه به منظور ارتباط هر کامپيوتر با اينترنت را ايجاد می نمايد .