امام سجاد علیه السلام از کربلا تا شهادت

قیام بزرگ عاشورا ماندگارترین نهضت اسلامى است که در محرم سال 61 قمرى روى داده است. این نهضت داراى دو مرحله بود. برهه نخست، آفرینش و شکل‌‏گیرى و جهاد و جانبازى و دفاع از کرامت اسلامى و دعوت به اقامه عدل و احیاى دین محمدى و سنت و سیره نبوى و علوى بوده که به رهبرى امام حسین علیه السلام از نیمه ماه رجب سال 60 هجرى آغاز و در دهم محرم سال 61 هجرى به فرجام رسید.

مرحله دوم، دوره پیام رسانى و تثبیت ارزشهاى نهضت و عرصه جهاد فرهنگى و تبیین آرمان‏‌هاى آن قیام مقدس بود که به رهبرى امام على ‏بن ‏الحسین علیهما السلام تداوم یافت. امامت شیعه و رهبرى نهضت کربلا در عصرى به امام سجاد علیه السلام منتهى گشت که او به همراه نزدیک‏‌ترین افراد خاندان آل على علیهم السلام به اسارت مى‏‌رفتند.

آل على علیهم السلام آماج تیرهاى ستم و تهمت و افترائات سیاستمداران بنى‌ ‏امیه قرار داشتند، ارزش‌هاى دینى دستخوش تحریف و تغییر امویان قرار گرفته، روحیه شجاعت و حمیت اسلامى و باورهاى دینى مردم سست، احکام دینى بازیچه نالایقان اموى شده، خرافه گرى رواج یافته، روحیه شهامت و شهادت طلبى در زیر شلاق و شکنجه و ارعاب امویان محو گشته بود.

سخت‏گیرى‏‌هاى بى‏حد و حصر، مصادره اموال و تخریب خانه‌‏هاى آل‏ هاشم، محروم ساختن آنها از امتیازات جامعه اسلامى، جلوگیرى مردم از هرگونه ارتباط با خاندان وحى و به انزوا کشاندن امام معصوم علیه السلام از مهم‏ترین سیاست‏‌هاى حاکمان اموى در مبارزه با اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام بوده است.[1]

امام زین‏ العابدین علیه السلام در چنین عصر و جوى رسالت و پیامبرى خود را آغاز کرد. در صورتى که تنها سه تن پیرو واقعى داشت.[2] حرکت جهاد فرهنگى و پرورش شخصیت‏‌ها را در دستور کار خود قرار داد و با یک حرکت عمیق و دامنه‌‏دار به ایفاى نقش پیشوایى خود پرداخت.

این رویکرد امام سجاد علیه السلام زمینه‌ساز انقلاب فرهنگى امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام گشت. از این رو برخى از نویسندگان، آن حضرت را «باعث الاسلام من جدید» نامیدند.[3]

همراهی امام سجاد علیه السلام از مدینه تا کربلا با پدر

در طول مسیر مکه تا نینوا، امام سجاد علیه السلام همراه کاروان امام حسین علیه السلام بوده است که پس از گذشتن از یکی از منازل بین راه حضرت امام حسین علیه السلام در حالی که بر پشت اسب خود در حال حرکت بودند چند لحظه به خواب رفتند، بعد که بیدار شدند فرمودند : «انا لله و انا الیه راجعون و الحمدالله رب العالمین» و آن را دو یا سه بار تکرار کردند.

پس فرزندشان علی بن الحسین به سوی ایشان روی کرده، عرض کرد: برای چه حمد خدای را بجای آوردید و استرجاع نمودید؟ (یعنی کلمه شریف «انا لله و انا الیه راجعون» را گفتند)

حضرت فرمودند: پسرم من کمی به خواب رفتم. شخصی که به اسبی سوار بود در پشت اسب این کلام را برای من می گفت: «این قوم سیر می کنند و قاصد مرگ هم به سوی آنها حرکت می کند.» من هم دانستم خبر مرگ ابلاغ شده است.

فرزندشان علی به بابا عرض کرد: پدر جانم خداوند به شما بدی نرساند، آیا ما بر حق نیستیم؟

حضرت فرمودند: بلی، قسم به خدایی که بازگشت همه بندگان به سوی اوست.

علی بن الحسن جواب داد: بنابراین ما در حالی که بر حقیم، نسبت به مرگ هیچ باکی نداریم.

امام حسین علیه السلام به او فرمودند: خداوند به تو بهترین جزای خیری که از پدری به فرزندش می رسد، عنایت فرماید.

این قضیه پس از کوچ کردن از منزل «قصر بنی مقاتل» نقل شده است و منزل «ثعلبیه» با تفاوتی مختصر نیز گزارش شده است.[4]

آری، این تنها خبری است که از برخورد حضرت علی بن الحسین علیه السلام با پدر در این راه طولانی در دست داریم؛ اما آیا این علی بن الحسین علیه السلام حضرت سجاد علیه السلام می باشند یا برادر بزرگوارشان حضرت علی اکبر علیه السلام، که در کربلا به شهادت رسیدند؟

هیچ معلوم نیست آنچه در روایت آمده «قال له ابنه علی» است یا «فاقبل الیه ابن علی بن الحسین». به هر حال تا قبل از شهادت پدر گزارش دیگری که از حضرت سجاد علیه السلام در اسناد آمده این است که: علی بن زید از حضرت نقل می کند که ما با حضرت امام حسین علیه السلام خارج شدیم پس در هیچ منزلی نزول نفرمود و از هیچ منزلی کوچ نکرد مگر اینکه از «یحیی بن زکریا» و کشته شدن او یادی به میان می آورد.

و یک روز فرمودند: از پستی دنیا نزد خداوند این که سرِ _ یحیی بن زکّریا هدیه شد به زن بد کاره ای از زن‌های بدکاره بنی اسرائیل _ اما سر اینکه چرا حضرت حسین علیه السلام مرتب از کشته شدن حضرت یحیی بن زکّریا یاد می کرده اند، در نوبت دیگری آمده است.

از این حدیث به خوبی بدست می آید که حضرت علی بن الحسین علیه السلام دائماً در کنار پدر بوده و در طول این سفر در خدمت ایشان قرار داشته و حتی سخنان پدر را نیز به خاطر سپرده است.

شاید از همین جا بشود استفاده کرد که مریضی حضرت سجاد علیه السلام در طول مسیر اتفاق نیفتاده است ولی به هر حال به شکل دقیق زمان و مکان عروض بیماری حضرت در تاریخ ذکر نشده است چه اینکه راجع به علت بیماری حضرت مطلب مستندی در تاریخ وجود ندارد.[5]

 

امام سجاد علیه السلام در شب عاشورا

از حضرت زین العابدین علیه السلام نقل شده است که من با پدرم بودم، در شبی که در صبح آن به شهادت رسید، پس حضرت به اصحابش فرمودند: این شب است، شما آن را به عنوان محمل برای خود برگزینید و از سیاهی آن برای رفتن استفاده کنید، چرا که این قوم فقط من را اراده کرده اند و اگر من را بکشند با شما کاری ندارند. و شما از نظر من در وسعت و حلیّت می باشید (و من بیعت خود را از شما برداشتم.)

آنان گفتند: نه قسم به خدا، این هرگز رخ نخواهد داد.

حضرت فرمودند: هر آینه شما فردا همگی کشته خواهید شد و هیچ کس از شما باقی نمی ماند.

آنان گفتند: حمد خدای را، که مارا به کشته شدن با شما شرافت بخشید.

سپس حضرت دعا کرد و به آنان فرمودند: سرهایتان را بلند کنید و نظاره کنید. آنان نیز مشغول نظاره مواضع و منازل خود در بهشت شدند و حضرت به آنان می فرمودند: این منزل توست ای فلانی، این قصر توست یا فلان، و این درجه توست ای فلان.

پس مردان از اصحاب با سینه خود به استقبال نیزه و شمشیر می رفتند، چرا که می خواستند در بهشت برسند.

این حدیث مبارک حاکی از حضور حضرت سجاد علیه السلام در جمع اصحاب و شنیدن کلام پدر و دیدن مقام ملکوتی اصحاب در بهشت است، با نقل‌های مختلف دیگری نیز آمده است.[6]

تنها قضیه دیگری که از حضرت علی بن الحسین علیه السلام امام سجاد، در ارتباط با شب عاشورا نقل شده، مسأله شنیدن اشعاری است که پدرشان قرائت می کردند و باعث ناراحتی شدید ایشان می شود خود را کنترل کردند و این در حالی بوده است که حضرت مریض بوده و عمه شان حضرت زینب سلام الله علیها از ایشان پرستاری می کرده است.[7]

امام سجاد علیه السلام در روز عاشورا

در زمینه وضعیت جسمانی حضرت سجاد علیه السلام در روز عاشورا نقل‌های تاریخی متفقند که آن حضرت در این روز دچار بیماری شدیدی بودند، به صورتی که مطلقاً از امکان حضور در نبرد برخوردار نبوده و در خیمه مخصوص استراحت می کردند و حضرت زینب سلام الله علیها مرتب از ایشان پرستاری می نموده اند و حالشان طوری بوده که حتی نمی توانستند در مقابل پای پدر بایستند.

اولین نقل قولی که از حضرت علی بن الحسین علیه السلام در روز عاشورا انجام شده این است که حضرت فرمودند: چون سپاه دشمن به دست حضرت حسین علیه السلام رو نمود. آن حضرت دستش را بلند نموده و عرض کرد: «اللهم انت ثقتی فی کلَ رب...  تا آخر که حضرت دعای بلند و ملکوتی نمودند.»

نقل قول دیگری که از حضرت سجاد علیه السلام در روز عاشورا رسیده، مربوط به قصه تناول یک سیب از طرف پدرشان است. نقل قولی از حضرت که امام سجاد علیه السلام می فرمایند: از او شنیدم که این را ساعتی قبل از شهادتش می فرمود.

همچنین حضرت زین العابدین علیه السلام فرموده اند:
«چون که امر بر حضرت حسین بن علی بن ابی طالب سخت شد کسانی که با او بودند به او نگریستند پس حضرتش به خلاف همه آنان بود.

چرا که آنان هر چه امر مشکل‌تر و سخت‌تر می شد، رنگشان تغییر می کرد و ارکان بدنشان می لرزید و قلوبشان مضطرب بود ولی امام حسین علیه السلام و بعضی از همراهانش که از خصائص اصحاب او بودند، رنگهایشان می درخشید و اعضاء و جوارحشان آرام می گرفت و نفوسشان از حالت آرامش برخوردار بود.

پس بعضی از آنان به بعض دیگر گفتند که: نگاه کنید ابداً از مرگ باکی ندارد. و سپس حضرت سجاد علیه السلام سخنان گهربار پدر را خطاب به اصحابش نقل می کنند.»[8]

همچنین از حضرت زین العابدین علیه السلام روایت شده است که فرمودند: پدرم در روزی که کشته شد، در حالی که خون‌ها از بدنش می جوشید، من را به سینه چسبانید و فرمودند:
«ای پسرم، از من حفظ کن دعایی را که فاطمه صلوات الله علیها من را تعلیم نمود و رسول الله صلّی الله علیه و آله او را تعلیم کرده بود و جبرئیل به پیامبر در حاجت‌ها و امور مهم و غم و غصه ها تعلیم داده بود و همچنین در امور مهمی که از آسمان نازل می شود و کارهای بزرگ و سهمگین؛ فرمود بخوان:

بحق یس والقرآن الحکیم، و بحق طه و القرآن العظیم، یا من یقدر علی حوائج السائلین، یا من یعلم ما فی الضمیر، یا منفّس ان المکروبین، یا راحم الشیخ الکبیر، یا رازق الطفل الصغیر، یا من لا یحتاج الی التفسیر، صلی علی محمد و آل محمد و افعل بی کذا و کذا»

و بالاخره آخرین مطلبی که از حضرت زین العابدین علیه السلام در روز عاشورا تا قبل از شهادت حضرت امام حسین علیه السلام نقل شده است مربوط به آخرین وداع ایشان با پدرشان می باشد. [9]

 

امام سجاد علیه السلام، شاهد واقعه کربلا

در زمینه حضور امام سجاد علیه السلام در نهضت حسینى جاى تردیدى نیست. امّا از صحنه‌‏هاى اجتماعى و سیاسى امام سجاد علیه السلام در برهه آغازین نهضت، آگاهى‏‌هاى زیادى از تاریخ به دست نمى‏‌آید، یعنى از نیمه رجب، نقطه آغاز نهضت کربلا تا شب دهم محرم، آخرین شب حیات امام حسین علیه السلام هیچ ‏گونه گزارشى در منابع تاریخى به چشم نمى‏ خورد؛ آنچه که هست از این تاریخ به بعد است.[10]

اولین صحنه گزارش شده حیات اجتماعى و سیاسى امام زین ‏العابدین علیه السلام در قیام حسینى، مربوط به شب عاشورا است. ایشان خود مى ‏گوید: شامگاه شب عاشورا پدرم یاران خود را به نزد خویش فراخواند. من در حالى که بیمار بودم نیز خدمت پدر رفتم تا گفتار او را بشنوم. پدرم فرمودند:

«خدا را ستایش مى‏ کنم و در تمام خوشى و ناخوشى او را سپاس مى‏ گویم.... من یارانى بهتر و باوفاتر از اصحاب خود سراغ ندارم و اهل بیتى فرمان‌بردارتر و به صله‏ رحم پاى‏بندتر از اهل‏‌بیتم نمى ‏شناسم. خداوند شما را جزاى نیک عنایت کند. من مى ‏دانم که فردا کار ما با اینان به جنگ خواهد انجامید.

من به شما اجازه مى‏ دهم و بیعت خود را از شما برمى‌‏دارم تا از سیاهى شب براى پیمودن راه و دور شدن از محل خطر استفاده کنید و هر یک از شما دست یک تن از اهل‌‏بیت مرا بگیرید و در شهرها پراکنده شوید تا خداوند فرج خویش را برایتان مقرر دارد. این مردم تنها مرا مى‏ خواهند و چون بر من دست یابند با شما کارى ندارند».[11]

امام على‏ بن‏ الحسین علیهما السلام در آن شب که بیمار نیز بود، شب غریبى را سپرى مى‏ کرد. و با چشمان خویش عظمت روح حسین ‏بن‏ على علیهما السلام و شهامت و وفادارى اصحاب را دید و خود را براى روزهاى واپسین آماده مى‏ ساخت.

در صحنه دیگر از آن شب مى‏ خوانیم که امام سجاد علیه السلام مى‏ فرماید:
«شبى که بامداد آن پدرم کشته شد من بیمار بودم و عمه‌‏ام زینب پرستار من بود. پدرم در حالى که این بیت‏‌ها را زمزمه مى‏‌کرد نزد من آمد: یا دهر افٍّ لک من خلیل کَمْ لَکَ فى الاشراق و الأَصیل من طالبٍ و صاحبٍ قتیل و الدّهر لایقَنُع بالبدیل و انّما الأمر الى الجلیل و کلُّ حىٍّ سالکُ سبیل[12]

من مقصود پدرم را از خواندن این بیت‌‏ها دریافتم و گریه گلویم را گرفت امّا گریه خود را باز داشتم و دانستم که مصیبت فرود آمده است».[13]

رزم امام سجاد علیه السلام در میدان کربلا

تقریباً همه مورخان بر این باورند که امام سجاد علیه السلام در صحنه کربلا بیمار بود و این بیمارى نیز حکمت و مصلحت الهى براى امت اسلام بوده تا در سایه آن وجود حجت خداوند در زمین حفظ شود و امر خلافت و وصایت رسول صلّی الله علیه و آله تداوم یابد. و به همین دلیل در میدان رزم کربلا حضور نیافت.[14]

او تنها بازمانده مرد از خاندان حسین علیه السلام بود که از کربلا زنده باز گشت تا پرچم‏دار هدایت امّت باشد. ولى در برخى از منابع از جهاد و مبارزه امام در میدان کربلا و مجروحیت‏ و جانبازى آن حضرت سخن به میان آمده است.

فضیل‏ بن‏ زبیر اسدى کوفى، از یاران امام محمد باقر علیه السلام و امام جعفر صادق علیه السلام در کتاب خود «تسمیة من قتل من اهل بیته و شیعته»[15] مى ‏نویسد:
«کان على‏ بن ‏الحسین علیهما السلام علیلاً و ارتثّ یومئذٍ و قد حضر بعض القتال، فدفع اللَّه عنه و اخذ مع ‏النساء؛
امام على‏ بن ‏الحسین علیهما السلام در حالى که بیمار بود در برهه‏‌اى از جنگ کربلا حضور یافت و به مبارزه پرداخت تا مجروح شد و پیکر مجروح وى را از معرکه بیرون آوردند. آن گاه خداوند شر دشمن را از وى بازداشت و به همراه زنان به اسیرى برده شد.»[16]

لغت شناسان مى‏ گویند واژه «ارتث» بدان معنا است که شخصى در میدان رزم جنگید و سپس مجروح شد و بر زمین افتاد و در حالى که جان داشت او را از معرکه بیرون بردند.[17]

 

وداع امام سجاد علیه السلام با پدر در روز عاشورا

چون کار در روز عاشورا بر حضرت حسین علیه السلام سخت شد و تنهای تنها ماند نگاهی به خیمه های خالی برادرانش انداخت. سپس به سراغ خیمه های بنی عقیل رفت، آن را هم خالی یافت، و بعد به سوی خیمه های اصحابش رفت و احدی از آنان را در آن نیافت و در حالی که می فرمودند: «لا حول وَ لا قُوه الا بالله العلی العظیم» به سراغ خیمه فرزندش زین العابدین علیه السلام آمد و او را دید که بر روی قطعه ای از پوست به پشت خوابیده است، زینب علیها سلام به پرستاری او مشغول است.

چون که حضرت علی بن الحسین علیه السلام به پدر نگریست خواست به پا خیزد، ولی به خاطر شدت مرض نتوانست و لذا به عمه اش فرمودند: «من را به سینه خود تکیه بده چرا که این پسر رسول خداست که می آید، از این رو حضرت زینب پشت سر ایشان نشست و او را به سینه گرفت و حضرت حسین علیه السلام شروع کرد به پرسیدن احوال او و ایشان مرتب حمد خداوند را به جای می آورد، پس عرض کرد: پدرجان امروز با این منافقین چه کردی؟»

حضرت حسین علیه السلام فرمودند: ای پسرم، شیطان بر آنان مسلط شد،آنان خدا فراموش نمودند و آتش جنگ بین ما و ایشان که خدا لعنت‌شان کند شعله ور شد، تا اینکه زمین از خون ما و ایشان لبریز گردید.

حضرت علی بن الحسین علیه السلام عرض کرد: عمویم عباس کجاست؟ پس چون که از عمویش پرسید گریه راه گلوی حضرت زینب را بند آورد و شروع کرد به نگاه کردن به برادرش که چگونه پاسخ ایشان را می دهد چرا که او را به شهادت عمویش عباس خبر نداده بود، زیرا می ترسید مرضش شدیدتر شود.

پس حضرت حسین علیه السلام فرمودند: ای پسرم، عمویت کشته شد و در کنار فرات دستانش را قطع کردند.»

پس علی بن الحسین گریه شدیدی نمود تا از حال رفت و چون که بحال آمد باز از یک یک عموها می پرسید و امام حسین علیه السلام پاسخ می دادند: «که کشته شد» حضرت پرسید: برادرم علی کجاست و حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه و زهیر بن قین؟

امام حسین علیه السلام فرمودند: ای پسرم، بدان که در خیمه ها جز من و تو مرد زنده ای وجود ندارد و اینها که از آنان سئوال می کنی همگی کشته شده و پیکر آنان روی زمین افتاده است.»

در این هنگام علی بن الحسین علیه السلام در حالی که به شدت می گریست به عمه اش فرمودند: ای عمه جان شمشیر و عصا برایم بیاورید.

پدرش به او فرمودند: «با آنها چه می کنی؟»

جواب داد: می خواهم با تکیه بر عصا به میدان جنگ بروم و از فرزند رسول خدا دفاع کنم ، چرا که بعد از او خیری در زندگی نیست.

حضرت امام حسین علیه السلام او را از این کار منع نمود و او را به سینه خود چسبانید و به او فرمودند: ای پسرم، تو پاک ترین فرزندان و با فضیلت ترین عترت من تو هستی، تو جانشین من می باشی برای سرپرستی اطفال و زنان چرا که آنان غریبانی هستند که آنان را ذلّت و یتیمی و بدگویی دشمنان و ناگواری روزگار احاطه کرده.

هر گاه صدای آنها به گریه بلند شد، آنان را ساکت کن، و اگر وحشت کردند آنان رادلداری ده، و پریشانی آنها را با کلام نرم آرامش بخش خود آرام نما، چرا که از مردانشان جز تو کسی نمانده است که به او انس بگیرند و ناراحتی و غم و غصه خود را به او بگویند.

سپس حضرت امام حسین علیه السلام حضرت سجاد علیه السلام را به دست خود محکم گرفتند و به بالاترین صدایشان فریاد بر آوردند که «ای زینب، و ای ام کلثوم و ای سکینه و ای رقیّه و ای فاطمه، سخن مرا بشنوید و بدانید این فرزند من جانشین و خلیفه من بر شماست و او «مفترض الطاعه» و اطاعتش واجب است.

سپس به فرزندش فرمودند: ای فرزندم، سلام مرا به شیعیانم برسان و به آنان بگو: پدرم غریبانه از دنیا رفت، پس برای او گریه کنید و او شهید گشت.

البته در سند دیگر که در بحار الانوار نقل شده است چنین آمده که: هنگامی که حضرت حسین علیه السلام به چپ و راست نگاه کرد و کسی از اصحابش ندید، علی بن الحسین زین العابدین علیه السلام خارج شد و از شدت بیماری قدرت نداشت شمشیر خود را حمل کند و ام کلثوم از پشت سر او را صدا زد: فرزندم برگرد.

حضرت هم می فرمودند: «عمه جان، مرا بگذار تا در جلوی فرزند رسول خدا جنگ کنم.»

بدان حال امام حسین علیه السلام فرمودند: ای ام کلثوم، او را بگیر تا زمین از نسل آل محمد صلّی الله علیه و آله خالی نماند.[18]

بیماری امام سجاد علیه السلام در کربلا

در اسناد تاریخی از زمان عروض بیماری حضرت زین العابدین علیه السلام خبر صریحی وجود ندارد آنچه به صورت قطعی می توان ادعا کرد بیمار بودن حضرت در شب عاشورا است و این بیماری نیز به گونه ای نبوده که حضرت را از حضور در جمع اصحاب مانع شود.

حضرت می توانستند بنشینند و در جمع حاضر باشند و یا رفتار پدر را تحت نظر داشته و کلام او را بشنوند و به گریه افتاده و سکوت کنند.

علی بن الحسین علیه السلام فرمودند: هنگامی که پدرم نزدیک مغرب در شب عاشورا اصحاب را جمع کرد برای اینکه آنها را مرخص کند. من نزدیک او شدم تا آنچه را برای آنها می گوید بشنوم و «من در آن هنگام مریض بودم»، پس شنیدم که پدرم با اصحابش سخن می‌گفت.

همچنین نقل شده که حضرت سجاد علیه السلام فرمودند: من در آن شبی که پدرم در صبحش به شهادت رسید نشسته بودم و عمّه ام حضرت زینب نزد من مشغول پرستاری من بود، در این هنگام پدرم در پنهانی از اصحابش کناره گرفت و نزد او «جون» بنده ابوذر غفاری بود و او شمشیرش را اصلاح می کرد و پدرم اشعاری را قرائت می کرد.

آن اشعار را دو بار یا سه بار تکرار کرد تا آنکه من آن را فهمیدم و آنچه را می خواست، دانستم. پس گریه راه گلویم را بند آورد. اشک‌هایم را پاک کردم و سکوت اختیار کردم و دانستم که بلا، نازل شده است.

ولی عمه ام هم آنچه من شنیدم شنید و او زن است و زن‌ها دارای رقّت قلب و جزع می باشند، پس نتوانست خود را کنترل کند تا آخر حدیث شریف که مفصل داستان برخورد حضرت زینب با امام حسین علیه السلام و غش کردن حضرت زینب و به هوش آوردن ایشان و کلام امام حسین علیه السلام با خواهر، از طرف حضرت سجاد علیه السلام نقل می شود و سپس می فرماید: بعد پدرم حضرت زینب را آورد تا او را کنار من به زمین نشانیده.[19]

بنابراین حضرت امام سجاد علیه السلام فقط در شب عاشورا مریض بوده اند و البته این مرض در روز عاشورا به خصوص در هنگام وداع آخرین با پدر به شدت رو به وخامت گذاشته و حال جسمانی حضرت در آن موقع بسیار وخیم گزارش شده است که دیگر حتی توانایی نشستن هم نداشته اند.

مرحوم علامه مجلسی در بحار الانوار از کتاب (المقتل) احمد بن حنبل نقل می‌کند که سبب بیماری امام سجاد علیه السلام در کربلا این بود که گوشه ای از یک زره دستش را مجروح کرد. این مطلب را نمی‌توان قطعا رد یا قبول کرد ولی به هر حال با توجه به ضرورت ادامه حیات حضرت امام زین العابدین علیه السلام بعد از پدر بزرگوارش، حکمت الهی اقتضا می کرد تا او در هنگامه نبرد در روز عاشورا، مریض باشد.[20]

 

امام سجاد علیه السلام و بیان مصیبت کربلا

امام سجاد روزی در بازار شام با منهال بن عمرو الطایی که از شیعیان او بود برخورد کرد. (بعضی هم گفته اند این ملاقات بعد از خطبه حضرت سجاد علیه السلام در مسجد دمشق بوده است.)

منهال به امام عرض کرد: «ای پسر رسول خدا حال شما چطور است؟ و چگونه شب را به صبح می آورید؟»

امام سجاد علیه السلام فرمود: «وای بر تو، آیا وقت آن نرسیده که بدانی حال ما چگونه است؟ ما در این امت، همانند بنی اسرائیل گرفتار فرعونیانیم!! مردان ما را کشته و زنان ما را زنده نگه داشته اند!

ای منهال، عرب بر عجم می بالد که محمد مصطفی صلّی الله علیه و آله و سلم عرب است و قبیله قریش بر دیگر قبایل مباهات می کند که رسول خدا قریشی است؛ و اینک ما فرزندان اوییم که حقمان غصب شده و خون‌مان به ناحق روی زمین ریخته شده است. ما را از شهر و دیارمان خود آواره کرده اند!! پس انالله و انا الیه راجعون از این مصیبت که بر ما گذشته است.»[21]

بازتاب خطبه امام سجاد علیه السلام در شام

علاوه بر سخنانی که حضرت سجاد علیه السلام با استناد به قرآن کریم فرمود و حقیقت را آشکار کرد، حضرت زین العابدین علیه السلام وقتی با یزید روبرو شد -در حالی که از کوفه تا دمشق زیر زنجیر بود- فرمود: ای یزید، به خدا قسم، چه گمان می‌بری اگر پیغمبر خدا صلّی الله علیه و آله ما را به این حال بنگرد؟

این جمله چنان در یزید اثر کرد که دستور داد زنجیر را از آن حضرت برداشتند، و همه اطرافیان از آن سخن گریستند. فرصت بهتری که در شام به دست امام چهارم آمد، روزی بود که خطیب رسمی بالای منبر رفت و در بدگویی علی علیه السلام و اولاد طاهرینش و خوبی معاویه و یزید داد سخن داد.

امام سجاد علیه السلام به یزید گفت: به من هم اجازه می دهی روی این چوب‌ها بروم و سخنانی بگویم که هم خدا را خشنود سازد و هم برای مردم موجب اجر و ثواب باشد؟

یزید نمی خواست اجازه دهد، زیرا از علم و معرفت و فصاحت و بلاغت خانواده عصمت علیهم السلام آگاه بود و بر خود می ترسید. مردم اصرار کردند. ناچار یزید قبول کرد.

امام چهارم علیه السلام پای به منبر گذاشت و آن چنان سخن گفت که دل‌ها از جا کنده شد و اشک‌ها یکباره فرو ریخت و شیون از میان زن و مرد برخاست.

خلاصه بیانات امام علیه السلام چنین بود: "ای مردم شش چیز را خدا به ما داده است و برتری ما بر دیگران بر هفت پایه است.

علم نزد ماست، حلم نزد ماست، جود و کرم نزد ماست، فصاحت و شجاعت نزد ماست، دوستی قلبی مؤمنین مال ماست. خدا چنین خواسته است که مردم با ایمان ما را دوست بدارند، و این کاری است که دشمنان ما نمی توانند از آن جلوگیری کنند.

سپس فرمود: پیغمبر خدا محمد صلّی الله علیه و آله از ماست، وصی او علی بن ابی‌طالب از ماست، حمزه سید الشهداء از ماست، جعفر طیار از ماست، دو سبط این امت حسن و حسین علیهما السلام از ماست، مهدی این امت و امام زمان از ماست.

سپس امام خود را معرفی کرد و کار به جایی رسید که خواستند سخن امام را قطع کنند، پس دستور دادند تا مؤذن اذان بگوید. امام علیه السلام سکوت کرد. تا مؤذن گفت: اشهد ان محمدا رسول الله. امام عمامه از سر برگرفت و گفت: ای مؤذن تو را به حق همین محمد خاموش باش.

سپس رو به یزید کرد و گفت: آیا این پیامبر ارجمند جد تو است یا جد ما؟ اگر بگویی جد تو است همه می دانند دروغ می گویی، و اگر بگویی جد ماست، پس چرا فرزندش حسین علیه السلام را کشتی؟ چرا فرزندانش را کشتی؟ چرا اموالش را غارت کردی؟ چرا زنان و بچه هایش را اسیر کردی؟

سپس امام علیه السلام دست برد و گریبان چاک زد و همه اهل مجلس را منقلب نمود. به راستی آشوبی به پا شد. این پیام حماسی عاشورا بود که به گوش همه می رسید. این ندای حق بود که به گوش تاریخ می رسید.

یزید در برابر این اعتراض‌ها زبان به طعن و لعن ابن زیاد گشود و حتی بعضی از لشکریان را که همراه اسیران آمده بودند -به ظاهر- مورد عتاب و سرزنش قرار داد. سرانجام بیمناک شد و از آنان روی پوشید و سعی کرد کمتر با مردم تماس بگیرد.

به هر حال، یزید بر اثر افشاگری‌های امام علیه السلام و پریشان حالی اوضاع مجبور شد در صدد استمالت و دلجویی حال اسیران برآید. از امام سجاد علیه السلام پرسید: آیا میل دارید پیش ما در شام بمانید یا به مدینه بروید؟

امام سجاد علیه السلام و زینب کبری علیها السلام فرمودند: میل داریم پهلوی قبر جدمان در مدینه باشیم.

خطبه تاریخی حضرت سجاد علیه السلام تاثیر عمیقی بر مردم شام بر جا گذاشت. در روایتی از ابن باقی چنین آمده که پس از این خطبه، مردم گریه و شیون می کردند. مردم حاضر در مسجد که از بزرگان شهر و ارکان حکومت یزید هم جزوشان بودند، به شدت تحت تاثیر این بیانات قرار گرفتند و زمینه بیداری آنان فراهم شد.

در همان مجلس عده ای زبان به اعتراض گشودند و وقتی یزید خواست نماز بگزارد، عده ای با او نماز نخواندند و پراکنده شدند.

به علاوه، وضع عمومی شهر به گونه‌ای شد که یزید به ناچار در مقابل درخواست بازماندگان حادثه کربلا که می خواستند برای مصائب امام حسین علیه السلام عزاداری کنند، تسلیم شد و جایی را به نام «دارالحجاره» برای آنها اختصاص داد و آنها هفت روز به اقامه ماتم پرداختند.

ذکر حسین علیه السلام کم کم همه شهر را فرا گرفت، تا جایی که یزید قرآن را به قسمت‌های کوچک تقسیم کرد و بین مردم توزیع کرد تا قرآن بخوانند و توجه‌شان از حسین علیه السلام منصرف شود، ولی هیچ چیز نمی‌توانست آنها را منصرف سازد.

یزید که اوضاع را نامناسب دید تصمیم به انتقال کاروان اسرا به مدینه گرفت.

از دیگر آثار این خطبه این بود که یزید در رفتار خود با اهل بیت و به ویژه امام زین العابدین علیه السلام تجدید نظر کرد. او که در ابتدا تصمیم داشت سر مبارک حضرت سیدالشهدا علیه السلام را تا چهل روز بر بالای مناره مسجد جامع شهر نگه دارد، دستور داد آن را پایین آورند و با احترام کامل به قصر ببرند.

ثانیاً محل سکونت اهل بیت را عوض کرد و به آنها محبت نمود. ثالثاً گناه قتل سیدالشهدا را به گردن ابن زیاد انداخت و او را لعن و نفرین کرد و گفت: «اگر من بودم، هرگز حسین را نمی‌کشتم.»

البته همه این حرف‌ها منافقانه بود و با هدف کنترل اوضاع اجتماعی؛ چرا که وقتی ابن زیاد به دمشق آمد، یزید او را احترام کرد و کنار دست راست خود نشاند و با او شراب خورد.

واقعه دیگری که در مسجد اموی گزارش شده، مربوط است به یکی از علمای یهودی که بعد از شنیدن خطبه امام سجاد علیه السلام و دانستن اینکه او از اولاد رسول خداست، به شدت به یزید اعتراض کرد و یزید خشمگین شد و دستور داد او را کتک بزنند.[22]

 

خطبه امام سجاد علیه السلام در مدینه

پس از آنکه بشیر بن حذلم، خبر رسیدن کاروان خاندان امام حسین علیه السلام را به مردم مدینه اعلام کرد، و مردم یکپارچه گریان به استقبال کاروان شتافتند، امام سجاد علیه السلام با دست خود آنها را ساکت کرد. آن‌گاه چنین خطبه خواند:

«سپاس خداوندی را که پرودگار دو جهان است و فرمانروای روز جزا و آفریننده همه مخلوقات. خداوندی که عقل‌ها قدرت درکش را ندارند، و رازهای پنهان، نزد او آشکار است. خداوند را به خاطر سختی‌های روزگار و داغ‌های دردناک و مصیبت‌های بزرگ و سخت و اندوه آوری که به ما رسید، سپاس می‌گزارم.

حمد خدای را که ما را با مصیبت‌های بزرگ و حادثه بزرگی که در اسلام واقع شد، آزمود. ای مردم، اباعبدالله و عترت او کشته شدند و زنانش اسیر، و سر مقدس او را بالای نیزه در شهرها گرداندند، و این مصیبتی است که نظیر و مانندی ندارد.

ای مردم! پس از این مصیبت، کدام یک از مردان شما دلشاد خواهد بود؟ کدام دلی است که از غم و اندوه خالی بماند و کدام چشمی که از ریختن اشک خودداری کند؟ در صورتی که هفت آسمان بر او گریستند و ارکان آسمان‌ها به خروش آمد، زمین نالید و درختان و ماهیان و امواج دریاها و فرشتگان مقرب و همه اهل آسمان‌ها در این مصیبت عزادار شدند.

ای مردم! کدام دلی است که از کشته شدن حسین علیه السلام نشکند؟ کدام چشمی که بر او نگرید و کدام گوشی که بتواند این مصیبت بزرگ را که بر اسلام وارد شده است، بشنود و کر نشود؟

ای مردم! ما را پراکنده ساختند و از شهرهای خود دور کردند، گویا اهل ترکستان یا کابل باشیم! بی آنکه مرتکب جرم و گناهی شده یا تغییری در دین اسلام داده باشیم. چنین برخوردی را از گذشتگان به یاد نداریم و این جز بدعت چیز دیگری نیست.

به خدا قسم اگر پیغمبر اکرم صلّی الله علیه و آله به جای سفارش به رعایت حال ما خاندانش، فرمان می‌داد با ما جنگ کنند، بیش از این نمی توانستند کاری بکنند. انالله و اناالیه راجعون.

مصیبت ما چه بزرگ و دردناک و سوزاننده و سخت و تلخ و دشوار بود. از خدای متعال خواهانیم که در برابر این مصائب به ما اجر و رحمت عطا کند؛ زیرا او قادر و انتقام‌گیرنده است.»[23]

تصمیم یزید بر قتل امام سجاد علیه السلام

پس از واقعه‌ کربلا، یزید تصمیم گرفت امام سجاد علیه السلام را نیز از میان بردارد. به همین دلیل در ملاقات‌هایی که در کاخ خود با او و سایر اسرا داشت، منتظر بود از او حرفی بشنود که بهانه‌ای برای قتلش باشد.

یک روز امام را به کاخ خود فرا خواند و از او سوالی پرسید. امام در حالی که تسبیح کوچکی را در دستش می‌گرداند، به او پاسخ داد.

یزید گفت: «چگونه جرأت می‌کنی موقع حرف‌زدن با من تسبیح بگردانی؟»

امام فرمود: «پدرم از قول جدم فرمود هر کس بعد از نماز صبح، بی‌اینکه با کسی سخن بگوید، تسبیح در دست بگیرد و بگوید:
«اللهم انی اصبحت و اسبحّک و امجدک و احمدک و اُهللک بعدد ما ادیر به سبحتی» سپس تسبیح ‌در دست، هر چه می‌خواهد بگوید، تا وقتی به بستر می‌رود، برایش ثواب ذکر گفتن منظور می‌شود. پس هر گاه به بستر رفت، باز همین دعا را بخواند و تسبیح را زیر بالش خود بگذارد، تا موقع برخاستن از خواب نیز برای او ثواب ذکر خدا منظور می‌شود. من هم به جدّم اقتدا می‌کنم.»

یزید گفت: «با هیچ کدام از شماها سخنی نگفتم، مگر اینکه جواب درستی به من می‌دهید.» پس به او هدایایی داد و دستور داد امام را آزاد کنند.

در روایت دیگری نیز چنین آمده است: بعد از خطبه‌ی حضرت زینب سلام الله علیها که سبب رسوایی یزید شد، او از شامیان نظر خواست که « با این اسیران چه کنم؟» شامیان در پاسخ گفتند: «آنها را از دم شمشیر بگذران».

یکی از انصار به نام «لقمان بن بشیر» گفت: «ببین اگر رسول خدا صلّی الله علیه و آله بود با آنان چه می‌کرد؛ تو نیز همان طور رفتار کن.»

امام باقر علیه السلام نیز که در مجلس حضور داشت، سخنان قاطعی گفت که یزید را از قتل اسرا منصرف کرد.

یزید سر بر زیر انداخت و سپس دستور داد آنان را از مجلس بیرون ببرند.

در روایتی نیز امام سجاد علیه السلام به «منهال» فرمودند: «هیچ بار نشد که یزید ما را احضار کند و ما گمان نکنیم که می‌خواهد ما را بکشد.»

به هر حال با توجه به شواهد متعدد تاریخی، یزید بارها تصمیم قطعی به قتل امام سجاد و همراهان ایشان داشته ولی خداوند هر بار آنها را نجات داده است.[24]

زمان شهادت امام سجاد علیه السلام

همان طور که در روز تولد حضرت زین العابدین علیه السلام در بین مورّخین اختلاف است، در روز و سال شهادت او نیز اختلاف وجود دارد.

دامنه این اختلاف از سال 92 هجری تا سال 100 هجری است، اما آنچه از همه مشهورتر است، یکی سال 94 هجری است که آن را به مناسبت ارتحال فقهای بی‌شماری از اهل مدینه، «سنه الفقهاء» نامیده اند و دیگری سال 95 هجری.

«حسین» فرزند امام علی بن الحسین علیه السلام وفات پدر خود را در سال 94 اعلام کرده است و بر این اساس بزرگانی نظیر شیخ مفید و شیخ طوسی و محقق اربلی و ابن اثیر نیز همین نظر را داشته اند.

اما بر اساس روایتی که ابوبصیر از امام جعفر صادق علیه السلام نقل کرده است، امام فرموده است: «حضرت علی بن الحسین علیه السلام در حالی‌ که 57 ساله بودند از دنیا رفت و این واقعه در سال 95 هجری اتفاق افتاد.»

آخرین شب زندگانی امام سجاد علیه السلام

امام صادق علیه السلام فرمودند: حضرت امام سجاد علیه السلام در شب شهادتش به فرزندش، امام محمد باقر علیه السلام فرمود: «پسرم، برایم آب بیاور تا وضو بگیرم.»

امام محمد باقر علیه السلام برخاست و ظرفی آب آورد.

امام سجاد علیه السلام فرمود: «این آب برای وضو شایسته نیست،‌ چرا که در آن حیوانی مرده افتاده.»

امام باقر علیه السلام چراغی آورد و دید موشی مرده در آن افتاده است. از این رو ظرف آب دیگری برای ایشان برد.

امام سجاد علیه السلام فرمود: «پسرم! این همان شبی است که به من وعده داده‌اند.»

سپس سفارش کرد به شترش که بارها با آن به حج مشرف شده بود، خوب رسیدگی کنند و غذا بدهند.[25]

شهادت امام سجاد علیه السلام

روز شهادت امام سجاد علیه السلام، 12، 18، 22 و 25 محرم نقل شده که روز 25 از شهرت بیشتری برخوردار است.

بنابراین روایات، امام سجاد علیه السلام 57 یا 58 سال عمر فرمود که: دو سال آن را در زمان حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام، ده سال را در زمان امامت عموی خود حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام و ده سال را در دوران امامت پدر خود امام حسین علیه السلام سپری فرموده است و مدت امامت خود آن امام بزرگوار نیز 35 سال بوده است.[26]

 

محل دفن امام سجاد علیه السلام

حضرت زین العابدین علیه السلام پس از تشییع باشکوه مردم مدینه، در بقیع که قبور بسیاری از اولیاء خداوند، همسران پیامبر، فاطمه بنت اسد و بسیاری از صحابه گران‌قدر پیامبر و تعدادی از شهدای صدر اسلام در آن قرار دارد، در کنار مرقد مطهر حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام، عموی بزرگوارش، مدفون گردید.

در این قطعه از بقیع، عباس عموی پیامبر، نیز دفن شده بود و بعداً حضرت امام صادق علیه السلام و حضرت امام باقر علیه السلام نیز مدفون گردیدند. این بخش دارای قبه و بارگاه بوده ولی اکنون به دست وهابیون تخریب شده است.[27]

قاتل امام سجاد علیه السلام

حضرت علی بن الحسین علیه السلام در زمان خلافت ولید بن عبدالملک به شهادت رسید.

بنا به گفته عمر بن عبدالعزیز، ولید که حاکم جبّار و ظالمی بود، زمین را از جور و ستم لبریز کرده بود. در دوره‌ حکومت او، رفتار مروانیان و کارگزاران آنها با دودمان پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلم، بنی هاشم و به خصوص امام سجاد علیه السلام بسیار ظالمانه و بی‌رحمانه بود.

والی مدینه -هشام بن اسماعیل- گرچه از زمان عبدالملک بن مروان مسئول اداره شهر مدینه بود، ولی در دوران ولید رفتار ظالمانه‌ای با حضرت زین العابدین علیه السلام در پیش گرفت و هنگامی که به دلیل بدرفتاری زیاد با مردم مدینه از منصب خود عزل شد، او را در کنار منزل مروان نگه داشتند تا مردم از او تقاص بگیرند.

او خود معترف بود که از کسی جز علی بن الحسین علیه السلام بیم ندارد، اما هنگامی که امام با جمعی از اصحاب خود از کنار او عبور کردند، هیچ یک به او متعرض نشدند و از او شکایتی نکردند. این جا بود که هشام فریاد زد: «الله اعلم حیث یجعل رسالته؛ خدا می‌داند رسالت خود را در کدام خاندان قرار دهد.»

و در روایت دیگری، امام برای او پیغام داد که اگر از نظر مادی در تنگنا هستی، ما تأمینت می‌کنیم.

مورخین درباره قاتل امام با هم اختلاف دارند. بعضی معتقدند امام به دست ولید مسموم شد، و برخی دیگر معتقدند به دست هشام بن عبدالملک، که برادر خلیفه بود؛ اما به هر حال، او نیز نمی توانست بدون اجازه ولید، مرتکب قتل امام شود.[28]

مردم مدینه و اندوه شهادت امام سجاد علیه السلام

خبر شهادت حضرت زین العابدین علیه السلام که با عملکرد انسانی و الهی خود، همگان را مجذوب خود کرده و با مجاهدت سی و پنج ساله خود، تصویری منور و متعالی از امامت در ذهن جامعه اسلامی ترسیم کرده بود، به سرعت در شهر پیچید و همه برای تشییع جنازه او حاضر شدند.

سعید بن مسیب چنین روایت می کند: «وقتی امام به شهادت رسید، همه مردم، از نیکوکاران گرفته تا بدکاران، برای تشییع جنازه‌اش حاضر شدند. همه زبان به ستایش او گشوده بودند و سیل اشک از دیدگان همگان جاری بود. در تشییع جنازه‌ امام همه مردم شرکت کرده بودند و حتی یک نفر در مسجد پیامبر صلّی الله علیه و آله باقی نمانده بود.»[29]

حضرت زین العابدین علیه السلام شتری داشت که بر اساس بعضی از روایات بیست و دو بار با او به حج رفته بود، اما در تمامی این مدت حتی یک ضربه تازیانه هم به او نزده بود. امام در شب شهادت خود سفارش کرد به این شتر رسیدگی شود.

وقتی امام سجاد علیه السلام به شهادت رسید، شتر یکسره به سوی قبر مطهر امام رفت، در حالی که هرگز قبر امام را ندیده بود. خود را به روی قبر انداخت و گردن خود را بر آن می زد و اشک از چشم هایش جاری شده بود.

خبر به حضرت امام باقر علیه السلام رسید. امام کنار قبر پدر رفت و به شتر گفت: «آرام باش. بلند شو. خدا تو را مبارک گرداند.»

شتر بلند شد و برگشت ولی پس از اندکی باز به قبر برگشت و کارهای قبل را تکرار کرد.

امام باقر علیه السلام باز آمد و او را آرام کرد ولی بار سوم فرمود: «او را رها کنید! او می‌داند که از دنیا خواهد رفت.»

سه روز نگذشت که شتر از دنیا رفت.[30]

جمع‌بندی و نتیجه‌گیری:

در این مقاله، با بررسی دقیق و جامع زندگی و اقدامات امام زین‌ العابدین علیه السلام پس از واقعه کربلا، تصویری کامل از نقش محوری ایشان در تداوم نهضت حسینی و حفظ و گسترش آموزه‌های اسلام ناب محمدی ارائه نمودیم. تحلیل عمیق‌تر، نشان‌دهنده اهمیت بی‌بدیل این دوره در تاریخ تشیع و نقش کلیدی امام سجاد علیه السلام در شکل‌گیری آن است.
 

۱. بسترسازی تاریخی و چالش‌های پیش رو:

واقعه عاشورا، نقطه‌ای عطف در تاریخ اسلام بود که با شهادت امام حسین علیه السلام و یارانش، جامعه اسلامی را در شوک و سردرگمی فرو برد. امویان، با سوء استفاده از شرایط، تلاش می‌کردند تا با تحریف آموزه‌های دینی، سرکوب مخالفان، و ترویج فرهنگ مادی‌گرایی، سلطه خود را تثبیت کنند.

در چنین بستری، امام زین‌ العابدین علیه السلام به عنوان وارث بلافصل امام حسین علیه السلام و رهبر شیعیان، با چالش‌های متعددی روبرو بود:

سرکوب و تعقیب: امویان، امام سجاد علیه السلام و خاندان ایشان را تحت نظر شدید قرار داده و با محدودیت‌های مختلف، تلاش می‌کردند تا نفوذ ایشان را کاهش دهند.

تحریف دین: امویان با ترویج خرافات و بدعت‌ها، سعی در تغییر مبانی و ارزش‌های اسلام داشتند.

تضعیف ایمان: فشار سیاسی و اجتماعی، باعث تضعیف ایمان و روحیه مقاومت در میان مردم شده بود.

بی‌خبری از حقیقت: بسیاری از مردم از حقیقت واقعه کربلا و اهداف امام حسین علیه السلام بی‌خبر بودند و امویان با تبلیغات دروغین، سعی در تحریف این واقعه داشتند.
 

۲. نقش و استراتژی امام سجاد علیه السلام:

امام سجاد علیه السلام با درک عمیق از شرایط زمان خود، استراتژی هوشمندانه‌ای را برای مقابله با چالش‌ها و تداوم نهضت حسینی اتخاذ کرد. این استراتژی را می‌توان در چند محور اصلی خلاصه کرد:

جهاد فرهنگی: با توجه به شرایط نامساعد برای مبارزه مسلحانه، امام سجاد علیه السلام به جهاد فرهنگی و ترویج آموزه‌های اسلام ناب محمدی روی آورد. این جهاد شامل:

- آموزش و تربیت: امام سجاد علیه السلام با تربیت شاگردان وفادار و آگاه، زمینه را برای ترویج فرهنگ تشیع فراهم کرد.

- دعا و نیایش: «صحیفه‌ سجادیه»، مهم‌ترین اثر به‌جا مانده از امام سجاد علیه السلام، گنجینه‌ای از دعاها و نیایش‌های ناب است که در آنها، نیازهای معنوی و مادی انسان بیان شده و راه رسیدن به کمال الهی ترسیم شده است. این دعاها، علاوه بر ارزش معنوی، حاوی نکات سیاسی و اجتماعی مهمی هستند که به شناخت شرایط زمان و اهداف امام علیه السلام کمک می‌کنند.

بیان مصیبت: امام سجاد علیه السلام با بیان مصیبت‌های کربلا و یادآوری فداکاری‌های امام حسین علیه السلام و یارانش، حافظه تاریخی جامعه را زنده نگه داشت و احساسات مردم را برانگیخت.

حضور در صحنه‌های اجتماعی و سیاسی: امام سجاد علیه السلام با حضور در مجالس و محافل مختلف، از فرصت‌ها برای بیان نظرات و ترویج آموزه‌های دینی استفاده می‌کرد. خطبه‌های ایشان در شام و مدینه، نمونه‌ای از این حضور فعال در صحنه‌های اجتماعی و سیاسی است.

مقاومت در برابر ظلم: امام سجاد علیه السلام با وجود بیماری و سختی‌های فراوان، در برابر ظلم و ستم امویان مقاومت کرد و با سخنان و رفتارش، هویت و اصالت خاندان پیامبر صلّی الله علیه و آله را حفظ کرد.

تثبیت رهبری: با وجود شرایط دشوار، امام سجاد علیه السلام توانست رهبری جامعه شیعه را تثبیت کند و زمینه را برای امامت امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام فراهم سازد.

۳. وقایع مهم زندگی امام سجاد علیه السلام:

همراهی با پدر در کربلا: حضور امام سجاد علیه السلام در کربلا و نظارت بر وقایع آن واقعه، تأثیر عمیقی بر زندگی ایشان گذاشت.

اسارت و تحمل سختی‌ها: امام سجاد علیه السلام و خاندان ایشان پس از واقعه کربلا، به اسارت امویان درآمدند و با سختی‌های فراوانی روبرو شدند.

خطبه در کوفه و شام: خطبه‌های امام سجاد علیه السلام در کوفه و شام، افشاگری علیه ظلم امویان و یادآوری فداکاری‌های امام حسین علیه السلام بود. این خطبه‌ها، تأثیر عمیقی بر مردم گذاشت و زمینه را برای بیداری و مقاومت فراهم کرد.

مواجهه با یزید: ملاقات امام سجاد علیه السلام با یزید، فرصتی برای بیان حقیقت و افشاگری علیه ظلم بود.

شهادت: شهادت امام سجاد علیه السلام در سال 94 یا 95 هجری، ضایعه‌ای بزرگ برای جامعه شیعه بود.

۴. ارزش و دستاوردهای نهفته:

شکل‌گیری هویت شیعی: تلاش‌های امام سجاد علیه السلام در ترویج آموزه‌های دینی و بیان مصائب کربلا، نقش مهمی در شکل‌گیری هویت شیعی ایفا کرد.

آماده‌سازی زمینه برای انقلاب فرهنگی: جهاد فرهنگی امام سجاد علیه السلام زمینه‌ساز انقلاب فرهنگی امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام شد و باعث گسترش و ترویج آموزه‌های تشیع در سراسر جهان اسلام گردید.

ماندگاری پیام کربلا: امام سجاد علیه السلام با زنده نگه‌داشتن یاد و خاطره امام حسین علیه السلام و یارانش، پیام کربلا را برای نسل‌های بعدی حفظ کرد و باعث شد تا این پیام، همواره الهام‌بخش مبارزه با ظلم و ستم باشد.

معنابخشی به مصیبت: امام سجاد علیه السلام با بیان فلسفه و حکمت مصیبت، به آن معنایی عمیق بخشید و به شیعیان آموخت که چگونه در برابر سختی‌ها و مصیبت‌ها صابر و مقاوم باشند.

سخن پایانی:

امام زین‌ العابدین علیه السلام با درایت و حکمت خود، توانست در شرایط سخت پس از واقعه کربلا، نقش محوری در حفظ و ترویج نهضت حسینی ایفا کند. ایشان با جهاد فرهنگی، مقاومت در برابر ظلم، و آموزش و تربیت شاگردان وفادار، زمینه را برای ظهور امامان بعدی و گسترش اسلام ناب محمدی فراهم ساخت.

زندگی و آموزه‌های امام سجاد علیه السلام همواره برای شیعیان و مسلمانان، الهام‌بخش صبر، استقامت، و مبارزه با ظلم و ستم خواهد بود. تحلیل دقیق زندگی آن حضرت، نه تنها نشان‌دهنده عظمت و جایگاه ایشان در تاریخ اسلام است، بلکه می‌تواند راهنمایی برای ما در مواجهه با چالش‌های امروز باشد.

پی‏‌نوشت‏‌ها:

[1]. نک: دراسات و بحوث فى التاریخ و الاسلام، ج 1، ص 77
[2]. همان، ص 90
[3]. همان، ص 77
[4]. مقتل الحسین، تالیف خوارزمی، ج 1، ص 226، و برای تحقیق مراجعه کنید به: موسوعه کلمات الحسین علیه السلام، اعداد معهد تحقیقات باقر العلوم علیه السلام ص 344 الی 368
[5]. تاریخ طبری، ج 3، ص 309؛ ارشاد شیخ مفید، ص226؛ بحارالانوار، ج 44، ص 379
[6]. برای تحقیق بیشتر مراجعه کنید به: موسوعه کلمات الحسین علیه السلام، اعداد معهد تحقیقات باقر العلوم، ص 395 الی 397 و ص 401
[7]. بحارالانوار، ج 42، ص 298، ح 3 و ج 45، ص 1
[8]. برای مطالعه بیشتر مراجعه کنید به: موسوعه کلمات الحسین، اعداد و عهد تحقیقات باقرالعلوم، ص 497
[9]. بحارالانوار، ج 45، ص54؛ معانی الاخبار، ص 218؛ دعوات راوندی، ص 54، ح 137
[10]. زندگانى على ‏بن ‏الحسین، شهیدى، ص 49
[11]. الارشاد، ج 2، ص 91؛ سیدنا زین ‏العابدین، ص 52؛ اعیان الشیعه، ج 1، ص 635؛ الکامل، ج 4، ص 57
[12]. بحارالانوار، ج 45، ص 1؛ اعیان الشیعه، ج 1 ص 601
[13]. اعیان الشیعه، ج 1، ص 600
[14]. الطبقات، ج 5، ص 221؛ البدایة و النهایه، ج 9، ص 109؛ سیر اعلام النبلا، ج 4، ص 386؛ تذکرة الخواص، ص 324؛ اعیان الشیعه، ج 1، ص 635
[15]. سید محمدرضا حسینى جلالى در کتاب جهاد الامام السجاد علیه السلام پس از نقل فضیل‏ بن ‏زبیر اسدى مى‏ نویسد: این کتاب به تحقیق مجله تراثنا در موسسه آل‏ البیت لاحیاء التراث در سال 1406 قمرى انتشار یافت. همچنین گفتنى است که این اثر پیش از این در ضمن کتاب امالى خمسیه مرشد بالله و حدائق الوردیه، انتشار یافته بود. (جهاد الامام السجاد علیه السلام، ص 51)
[16]. جهاد الامام السجاد علیه السلام، ص 50
[17]. القاموس المحیط، فیروز آبادى، ج 1، ص 227؛ النهایه، ابن ‏اثیر، ج 2، ص 195
[18]. الدمحه الساکیه، ج 4، ص 351؛ معالی السبطین، ج 2، ص 22؛ ذریه النجاه، ص 139؛ بحارالانوار، ج 45، ص 46
[19]. جهت مطالعه مفصل این قضیه رجوع کنید به: تاریخ طبرسی ج 3، ص 316 و یا الارشاد، شیخ مفید، ص 232
[20]. بحارالانوار، ج 44، ص 298 و ج 45، ص 1 و ج 46، ص 41؛ الارشاد، ص 231
[21]. بحارالانوار، ج 45،‌ ص 84، 143،162،175؛ تاریخ طبری، ج 5، ص 232
[22]. بحارالانوار، ج 45،‌ ص 131 و 140؛ مفضل خوارزمی، ج 2،‌ ص 69؛ قصه کربلا ص 513 و 514
[23]. لهوف سید بن طاووس، ص 237
[24]. بحارالانوار، ج 45،‌ ص 200 و 135
[25]. بحارالانوار، ‌ج 46، ص 148، ح 4
[26]. بحارالانوار،‌ ص 151، ح 10 (به نقل از کشف الغمه) و ص 152 الی 154؛ اصول کافی،‌ ج 1، ص 468، ح 6
[27]. بحارالانوار، ‌ج 46، ص 151، ح 10
[28]. بحارالانوار،‌ج 46، ص 152 و ص 153 و 154
[29]. بحارالانوار، ‌ج 46، ص 150
[30]. بحارالانوار، ‌ج 46، ص 147 و 148 (به نقل از بصائر الدرجات و اختصاص)؛ اصول کافی ج 1، ص 467