ایربگ‏ها چگونه کار می‏کنند؟ جواب آن شما را متحیر خواهد ساخت

ایربگ‏ها و یا کیسه‏های هوایی، یک اختراع هوشمندانه هستند. آنها از مردم سوار بر وسیله‏ی نقلیه و یا خودرو، در صورت بروز تصادف محافظت می‏کنند. آیا می‏دانید چه چیزی باعث می‏شود که آنها بیرون بیایند و از سر شما در تصادف حفاظت بکنند؟ جواب این سوالات در این مقاله آورده شده است.
آیا می‌دانستید؟
ایربگ‏ها با نام‏های تکنیکی و فنی زیادی مثل سیستم نگهداری مکمل (SRS)، سیستم نگهداری کوسن هوا (ACRS) و نگهداری قابل باد کردن مکمل (SIR) شناخته می‏شوند.
کیسه‏ی هوا یکی از ویژگی‏های ایمنی است که می‏توان در خودرو برای حفاظت از خود در صورت وقوع تصادف، جاسازی کرد. استفاده از ایربگ و کیسه‏ی هوا می‏تواند از مناطق سر، گردن و سینه‏ی شما حفاظت بکند. آنها توسط تولید کنندگان خودرو برای ایمنی راننده و مسافران قرار داده می‏شوند. به طور نرمال آنها از فرمان و یا داشبورد خودرو در طول چند میلی ثانیه‏ی تصادف بیرون می‏آیند. وقتی سر شما به ایربگ و یا کیسه‏ی هوا می‏خورد، کیسه به طور آرام شروع به خالی کردن باد خود می‏کند و به شما اجازه می‏دهد که از خودرو بیرون بیایید. در برخی خودروها، وقتی سرعت از 200 یا 300 مایل بر ساعت تجاوز می‏کند، ایربگ به طور خودکار و اتوماتیک حتی در صورت عدم بروز تصادف باز می‏شود.
اغلب ایربگ‏ها ناکافی به نظر می‏رسند اگر کمربند خود را نبسته باشید. به خاطر افزایش تعداد تصادفات، دولت‏های بسیاری از کشورها استفاده از کمربند ایمنی را اجباری و الزامی ساخته است که گفته می‏شود این موضوع به طور موثر تعداد جراحات و آسیب‏ها را در تصادفات وسایل نقلیه کاهش داده است. اما آخرین طراحی‏ها در ایربگ‏ها می‏تواند فرد را حفظ کند حتی اگر کمربند ایمنی را نبسته باشد.
یک تصور اشتباه رایج وجود دارد که ایربگ‏ها می‏توانند بدن شما را از پرت شدن به جلو بعد از تصادف حفظ ‏کنند. کیسه‏های هوایی در حقیقت به منظور حفاظت سر راننده ایجاد شده‏اند و جلوی برخورد آن با فرمان را می‏گیرند. اما این کمربند است که راننده را در صندلی خودش حتی بعد از تصادف نگه می‏دارد. اگر کمربند و کیسه‏ی هوایی با هم کار کنند می‏توانند به طور کامل امکان جراحت و آسیب را حتی در تصادفات و برخوردهای شدید خودرو از بین ببرند.
نحوه‏ی کار ایربگ یا کیسه‏ی هوایی :
وقتی سنسور تصادف خودرو، برخورد را تشخیص می‏دهد سیگنالی به ماژول کنترل می‏فرستد که این ماژول، ایربگ را باز می‏کند. انواع مختلفی از سنسورهای تصادف و برخورد وجود دارند؛ مثل سنسورهای قدیمی که در قسمت جلویی خودرو (منطقه‏ی ناحیه‏ی برخورد) قرار می‏گرفتند و یا آخرین شتاب سنج‏های ریز ماشین کاری شده که در داخل ماژول کنترل و یا مغز ایربگ تصب می‏شوند. شتاب سنج‏های ریز ماشین کاری شده واقعاً سرعت و شدت برخورد را اندازه می‏گیرند. هم چنین سنسورهایی در درها برای باز شدن کیسه‏های هوای جانبی نصب شده‏اند. سنسورهای جلویی و جانبی فقط با ایربگ‏های جلویی و جانبی کار می‏کنند.
کیسه‏ی هوای نصب شده در داشبورد و یا فرمان، فقط وقتی باز خواهد شد که تصادف جلو – پشت مثل تصادف شاخ به شاخ و یا بین 30 درجه از هر طرف مرکز خودرو رخ دهد. همین قانون به ایربگ‏ها و کیسه‏های هوای نصب شده در طرفین خودرو نیز اعمال می‏شود. کیسه‏ی هوا وقتی باز می‏شود که خودرو با زاویه‏ی مشخصی برخورد ‏کند. اگر تصادف و برخورد در سمت راست وجود داشته باشد، ایربگ‏های سمت چپ باز نخواهند شد و برعکس.
ماژول کنترل و یا مغز ایربگ، یک کامپیوتر کوچک است که داده‏های برخورد را از سنسورهای مختلف دریافت می‏کند و سپس تصمیم می‏گیرد که کدام ایربگ و کیسه‏ی هوایی باید باز شود. آن قادر نخواهد بود ایربگ و کیسه‏ی هوا را باز کند اگر که فقط یک پالس دریافت کند. ماژول کنترل به دو یا چند پالس از سنسورها نیاز دارد تا این کار را انجام دهد. پالس دوم از سنسور مسلح می‏آید که در داخل خودرو قرار گرفته است و کاهش ناگهانی در سرعت را احساس می‏کند و تشخیص می‏دهد. وقتی ماژول کنترل در مورد برخورد شدید مطمئن می‏شود به باد کننده‏ی فشفشه که به عنوان گیرانه نیز شناخته می‏شود، سیگنال می‏دهد. گیرانه یک وسیله‏ی الکتریکی است که یک سیم ارتباطی نازک دارد. وقتی جریان از سیم عبور می‏کند سیم بسیار گرم می‏شود و محرک ایربگ را که از سدیم آزید درست شده است، شعله ور می‏سازد. سدیم آزید سوختی است که سریع می‏سوزد و مقادیر زیادی گاز نیتروژن تولید می‏کند که از درون فیلتر عبور می‏کند و کیسه‏های هوایی نایلونی را پر می‏کند.
بعد از این که سر شما با کیسه‏ی پر از نیتروژن برخورد کرد، باد کیسه با آزاد شدن گاز از طریق سوراخ‏های ریز، خالی می‏شود. ابری از دود که وسیله‏ی نقلیه را پر می‏کند، در حقیقت پودر تالک و یا نشاسته‏ی ذرت است. این پودر از چسبیدن کیسه به خود وقتی که در داخل تا خورده است، جلوگیری می‏کند. گاز نیتروژنی که از طریق سوراخ‏های ریز آزاد می‏شود کاملاً بی‏ضرر است (در واقع نیتروژن 78 % هوایی را که تنفس می‏کنیم، تشکیل داده است). فرد فقط باید درها و یا پنجره‏ها را باز کند تا گاز و پودر از خودرو خارج شوند.
سیستم ایربگ جانبی از سیستم ایربگ جلویی متفاوت است. سیستم ایربگ جانبی از باد کننده‏ی حاوی گاز استفاده می‏کند که از یک سیلندر تشکیل یافته و 3000 تا 4000 psi گاز آرگون فشرده را در خود جای داده است. ماژول کنترل به باد کننده، سیگنال می‏دهد و این باد کننده، کیسه کوچک داخل سیلندر را ذوب می‏کند. سپس گاز آرگون، ایربگ را پر می‏کند و به باد کردن و متورم کردن آن کمک می‏کند. همانند نیتروژن، آرگون نیز یک گاز بی‏ضرر است. اگر تصمیم به خرید خودرو دارید مطمئن شوید خودرویی که می‏خواهید بخرید، سیستم ایربگ و یا کیسه‏ی هوایی دارد. استفاده از کمربند و ایربگ، جراحات و آسیب‏های ایجاد شده در خودروهای تصادفی را به طور قابل توجهی در کل دنیا کاهش داده است.