تأثیر ورزش بر ریه ها
میزان هوایی که برای تنفس نیاز دارید به نحوه فعالیت شما بستگی دارد. هنگامی که نشسته اید حدود ۱۵ بار در دقیقه نفس می کشید.
بدین ترتیب ۱۲ لیتر هوا را به ریه هایتان وارد می سازید. در این حالت ازاین حجم یک پنجم لیتر اکسیژن توسط ریه ها گرفته می شود. هنگام ورزش ضربان قلب و تعداد تنفس افزایش می یابد .
یک ورزشکار حرفه ایی وقتی که با تمام نیرو ورزش می کند، در هر دقیقه ۴۰ تا ۶۰ بار نفس می کشد و با این عمل ۱۰۰ تا ۱۵۰ لیتر از هوا را به ریه هایش وارد می کند و از این مقدار هوا حدود ۵ لیتر اکسیژن در هر دقیقه برداشت می کند. حتی افراد غیر حرفه ای نیز هنگام ورزش به بیش از دو برابر هوایی که در حالت عادی درون ریه ها می گردد نیاز دارند . بدین ترتیب ریه ها باید در هر زمان قادر به پاسخگویی به نیاز فزاینده بدن برای اکسیژن باشند.
هنگامی که شروع به حرکت می کنید ماهیچه های بدن شما پیام هایی را مبنی بر نیاز به اکسیژن بیشتر به مرکز تنفس مغز می فرستند . در مقابل، مغز شما نیز علائمی را به ماهیچه هایی که عمل تنفس را کنترل می کنند (یعنی پرده دیافراگم و عضلات بین دنده ای ) می فرستد، بدین ترتیب قفسه سینه گشادتر شده و هوای بیشتری را به ریه ها وارد می سازد. در نتیجه اکسیژن بیشتری از ریه ها جذب و به ماهیچه هایی که مشغول تمرین هستند، به ویژه دست ها و پاها فرستاده می شود.
برای فعالیت بیشتر، ماهیچه ها باید انرژی بیشتری تولید کنند. این عمل توسط مصرف گلوکز ( حاصل از هضم غذا) صورت می پذیرد. برای انجام این عمل به اکسیژن نیاز است . اگر میزان اکسیژن بسیار پایین باشد ماهیچه ها سعی می کنند، انرژی را از راه دیگری به دست آورند اما این حالت باعث ترشح ماده شیمیایی به نام اسید لاکتیک می شود که موجب درد عضلانی می شود. بسیاری از ورزشکاران با این وضیعت آشنا هستند. ورزشکاران به ترتیبی آموزش می بینند که شش ها و عضلاتشان مؤثرتر عمل کند و اسیدلاکتیک کمتر ترشح گردد.
این بدان معنی است که ماهیچه های آنها قادر به انجام فعالیت های سخت تری هستند البته هر فردی با ورزش می تواند شش ها و ماهیچه هایش را تقویت بخشد.افرادی که از مشکلات ریوی طولانی مدت مانند برونشیت مزمن و آمفیزم رنج می برند، متوجه می شوند که برای انجام فعالیت های کوچک مثل پیاده روی، نمی توانند اکسیژن کافی برای ماهیچه هایشان را فراهم سازند. شش ها ممکن است آن قدر سخت کار کنند که شخص احساس نفس تنگی نماید، اما با این همه، جذب اکسیژن همچنین اندک باشد.از طریق ورزش و تمرینات بدنی می توانید اکسیژن بیشتری را به ماهیچه ها برسانید و تشکیل اسید لاکتیک را کاهش دهید. این کاری است که ورزشکاران انجام می دهند.
ورزش در حفظ سلامت ریه ها بسیار مؤثر است . متاسفانه بسیاری از افراد به واسطه مشکلات طولانی مدت ریوی از ورزش کردن بیم دارند. بخشی از آن به این علت است که دوست ندارند دچار تنگی نفس شوند و بخشی دیگر از آن این که تنگی نفس را برای خود مضر می دانند. ولی این امر واقیعت ندارد. با شروع آرام و افزودن تدریجی مقدار ورزش می توانید تنفس خود را بهبود بخشیده و در نتیجه احساس راحتی بیشتری بکنید.
بدین ترتیب ۱۲ لیتر هوا را به ریه هایتان وارد می سازید. در این حالت ازاین حجم یک پنجم لیتر اکسیژن توسط ریه ها گرفته می شود. هنگام ورزش ضربان قلب و تعداد تنفس افزایش می یابد .
یک ورزشکار حرفه ایی وقتی که با تمام نیرو ورزش می کند، در هر دقیقه ۴۰ تا ۶۰ بار نفس می کشد و با این عمل ۱۰۰ تا ۱۵۰ لیتر از هوا را به ریه هایش وارد می کند و از این مقدار هوا حدود ۵ لیتر اکسیژن در هر دقیقه برداشت می کند. حتی افراد غیر حرفه ای نیز هنگام ورزش به بیش از دو برابر هوایی که در حالت عادی درون ریه ها می گردد نیاز دارند . بدین ترتیب ریه ها باید در هر زمان قادر به پاسخگویی به نیاز فزاینده بدن برای اکسیژن باشند.
هنگامی که شروع به حرکت می کنید ماهیچه های بدن شما پیام هایی را مبنی بر نیاز به اکسیژن بیشتر به مرکز تنفس مغز می فرستند . در مقابل، مغز شما نیز علائمی را به ماهیچه هایی که عمل تنفس را کنترل می کنند (یعنی پرده دیافراگم و عضلات بین دنده ای ) می فرستد، بدین ترتیب قفسه سینه گشادتر شده و هوای بیشتری را به ریه ها وارد می سازد. در نتیجه اکسیژن بیشتری از ریه ها جذب و به ماهیچه هایی که مشغول تمرین هستند، به ویژه دست ها و پاها فرستاده می شود.
برای فعالیت بیشتر، ماهیچه ها باید انرژی بیشتری تولید کنند. این عمل توسط مصرف گلوکز ( حاصل از هضم غذا) صورت می پذیرد. برای انجام این عمل به اکسیژن نیاز است . اگر میزان اکسیژن بسیار پایین باشد ماهیچه ها سعی می کنند، انرژی را از راه دیگری به دست آورند اما این حالت باعث ترشح ماده شیمیایی به نام اسید لاکتیک می شود که موجب درد عضلانی می شود. بسیاری از ورزشکاران با این وضیعت آشنا هستند. ورزشکاران به ترتیبی آموزش می بینند که شش ها و عضلاتشان مؤثرتر عمل کند و اسیدلاکتیک کمتر ترشح گردد.
این بدان معنی است که ماهیچه های آنها قادر به انجام فعالیت های سخت تری هستند البته هر فردی با ورزش می تواند شش ها و ماهیچه هایش را تقویت بخشد.افرادی که از مشکلات ریوی طولانی مدت مانند برونشیت مزمن و آمفیزم رنج می برند، متوجه می شوند که برای انجام فعالیت های کوچک مثل پیاده روی، نمی توانند اکسیژن کافی برای ماهیچه هایشان را فراهم سازند. شش ها ممکن است آن قدر سخت کار کنند که شخص احساس نفس تنگی نماید، اما با این همه، جذب اکسیژن همچنین اندک باشد.از طریق ورزش و تمرینات بدنی می توانید اکسیژن بیشتری را به ماهیچه ها برسانید و تشکیل اسید لاکتیک را کاهش دهید. این کاری است که ورزشکاران انجام می دهند.
ورزش در حفظ سلامت ریه ها بسیار مؤثر است . متاسفانه بسیاری از افراد به واسطه مشکلات طولانی مدت ریوی از ورزش کردن بیم دارند. بخشی از آن به این علت است که دوست ندارند دچار تنگی نفس شوند و بخشی دیگر از آن این که تنگی نفس را برای خود مضر می دانند. ولی این امر واقیعت ندارد. با شروع آرام و افزودن تدریجی مقدار ورزش می توانید تنفس خود را بهبود بخشیده و در نتیجه احساس راحتی بیشتری بکنید.
