نویسنده: غلامرضا معصومی
در اساطیر یونان باستان، نام آدمته (Admete) برای دو تن ذکر شده که عبارتند از:
1- یکی از اوسئانیدها (Oceanids)، دختر اوسئانوس (Oceanus) و تتیس (Tethys) که همراه و همنشین پرسفونه (Persephone) نیز بود.
2- بانوی قهرمانی که در افسانه‌های ساموس (Samos) نیز از وی یاد شده است. آدمته دختر ائوریستئوس (Eurystheus) و آنتی ماخه (Antimache) و یکی از نوادگان پرسئوس(1) (Perseus) بود که در آرگوس (Argos) زندگی می‌کرد و در آنجا عنوان کاهنه‌ی ربةالنّوع هرا (Hera) را داشت. در یکی از روایات مربوط به افسانه‌ی آمازون‌ها (Amazons)، هراکلس (1) (Heracles) به خاطر آدمته درصدد جست و جوی کمربند ملکه‌ی آمازون‌ها برآمد. آدمته مدت پنجاه و هشت سال به سِمت کاهنه خدمت کرد، اما در مرگ پدر مجبور شد از آرگوس بیرون برود. بنابراین به ساموس رفته و مجسمه‌ی ربةالنّوع هرا را نیز با خود به آنجا برد. در ساموس، وی به یک پرستشگاه بسیار قدیمی هرا که نیمف‌ها (Nymphs) آن را درست کرده بودند، برخورده و مجسمه را در آنجا قرار داد. مردم آرگوس که از مفقود شدن مجسمه‌ی هرا ناراحت شده بودند، راهزنان تیرنی را مأمور جست و جوی آن کرده و انتظار داشتند تا اهالی ساموس مجسمه و همچنین آدمته را به آنها تحویل دهند. چون معبد ساموس در و پیکری نداشت، راهزنان به آسانی مجسمه‌ی مورد نظر را پیدا کرده و آن را ربودند. اما هنگام بازگشت، موفق به حرکت قایق‌هایشان نشده و احساس کردند ربةالنّوع مایل است در ساموس بماند. بنابراین مجسمه را در ساحل گذاشته و برایش قربانی کردند. در این حین، آدمته که از گم شدن مجسمه آگاه شده بود، موضوع را به اهالی خبر داده و همه برای پیدا کردن آن به جست و جو پرداختند و عاقبت آن را در ساحل یافتند، در حالی که از راهزنان اثری نبود. اهالی چنین پنداشتند که مجسمه، خود به آنجا آمده، بنابراین آن را با شاخه‌های مو بستند. هنگامی که آدمته به آن محل رسید، مجسمه را باز کرده و پس از تطهیر و تقدیس، آن را به معبد ساموس باز گرداند. از آن پس هر سال اهالی ساموس جشنی به افتخار هرا در ساحل برپا کرده، مجسمه را به آنجا می‌بردند و پس از تطهیر آن، مجدداً به معبد باز گردانده و هدایایی به وی تقدیم می‌کردند. پوزانیاس (Pausanias)، انتقال هرا از آرگوس به ساموس را به آرگونوت‌ها (Argonauts) نسبت داده است.
منبع مقاله :
معصومی، غلامرضا؛ (1388) دایره المعارف اساطیر و آیین های باستانی جهان جلد اول، تهران: شرکت انتشارات سوره مهر؛ چاپ اول.
1- یکی از اوسئانیدها (Oceanids)، دختر اوسئانوس (Oceanus) و تتیس (Tethys) که همراه و همنشین پرسفونه (Persephone) نیز بود.
2- بانوی قهرمانی که در افسانه‌های ساموس (Samos) نیز از وی یاد شده است. آدمته دختر ائوریستئوس (Eurystheus) و آنتی ماخه (Antimache) و یکی از نوادگان پرسئوس(1) (Perseus) بود که در آرگوس (Argos) زندگی می‌کرد و در آنجا عنوان کاهنه‌ی ربةالنّوع هرا (Hera) را داشت. در یکی از روایات مربوط به افسانه‌ی آمازون‌ها (Amazons)، هراکلس (1) (Heracles) به خاطر آدمته درصدد جست و جوی کمربند ملکه‌ی آمازون‌ها برآمد. آدمته مدت پنجاه و هشت سال به سِمت کاهنه خدمت کرد، اما در مرگ پدر مجبور شد از آرگوس بیرون برود. بنابراین به ساموس رفته و مجسمه‌ی ربةالنّوع هرا را نیز با خود به آنجا برد. در ساموس، وی به یک پرستشگاه بسیار قدیمی هرا که نیمف‌ها (Nymphs) آن را درست کرده بودند، برخورده و مجسمه را در آنجا قرار داد. مردم آرگوس که از مفقود شدن مجسمه‌ی هرا ناراحت شده بودند، راهزنان تیرنی را مأمور جست و جوی آن کرده و انتظار داشتند تا اهالی ساموس مجسمه و همچنین آدمته را به آنها تحویل دهند. چون معبد ساموس در و پیکری نداشت، راهزنان به آسانی مجسمه‌ی مورد نظر را پیدا کرده و آن را ربودند. اما هنگام بازگشت، موفق به حرکت قایق‌هایشان نشده و احساس کردند ربةالنّوع مایل است در ساموس بماند. بنابراین مجسمه را در ساحل گذاشته و برایش قربانی کردند. در این حین، آدمته که از گم شدن مجسمه آگاه شده بود، موضوع را به اهالی خبر داده و همه برای پیدا کردن آن به جست و جو پرداختند و عاقبت آن را در ساحل یافتند، در حالی که از راهزنان اثری نبود. اهالی چنین پنداشتند که مجسمه، خود به آنجا آمده، بنابراین آن را با شاخه‌های مو بستند. هنگامی که آدمته به آن محل رسید، مجسمه را باز کرده و پس از تطهیر و تقدیس، آن را به معبد ساموس باز گرداند. از آن پس هر سال اهالی ساموس جشنی به افتخار هرا در ساحل برپا کرده، مجسمه را به آنجا می‌بردند و پس از تطهیر آن، مجدداً به معبد باز گردانده و هدایایی به وی تقدیم می‌کردند. پوزانیاس (Pausanias)، انتقال هرا از آرگوس به ساموس را به آرگونوت‌ها (Argonauts) نسبت داده است.
منبع مقاله :
معصومی، غلامرضا؛ (1388) دایره المعارف اساطیر و آیین های باستانی جهان جلد اول، تهران: شرکت انتشارات سوره مهر؛ چاپ اول.
