انگيزه هاي غيبت
انگيزه هاي غيبت ، در دوازده عامل خلاصه مي شوند :
1 ـ دشمني ، که فردي از راه غيبت کردن و بدگويي ، سعي در تسکين خود کند .
2 ـ همراهي نمودن با ديگران در استهزاء و مورد تمسخر قرار دادن و ريختن آبرو و شرف افراد ، تا دوستانش از گرد او پراکنده نشوند !
3 ـ شمردن خطاهاي ديگران براي موجه جلوه دادن کار غلط خود . مثلاً اينکه بگويد : اگر من حرام خوردم ، فلاني و فلاني هم مي خوردند و اگر من فلان کار اشتباه را کردم ، فلاني نيز آن را انجام داده است و ...
4ـ گاهي به خيال اينکه شايد کسي وي را مورد سرزنش قرار دهد ،پيشاپيش ، ديگران را مورد هجوم و طعن قرار مي دهد تا جايي که اثر سخن ديگران را در مورد خود بي اثر سازد .
5 ـ مبرا ساختن خود از عمل اشتباهي که به وي منسوب گشته است . در اين جا براي دور کردن خود از اشتباه مورد بحث ، نيکيهاي خويش را ذکر مي نمايد .
6 ـ آنکه شخص بخواهد با کوچک کردن ديگران ، خود را بزرگ سازد . مثلاً بگويد : فلاني نادان است ، فهم او پايين است و ... و قصدش اين باشد که بگويد : من از او برترم .
7 ـ حسد ورزيدن نسبت به فردي که به علت خصوصياتي ، مورد احترام و تعريف ديگران مي باشد ، و غيبت کننده با آشکار نمودن عيبها و نواقص وي ، مي خواهد تا جلوه ي آن صفت نيک را در ذهن اطرافيان از بين ببرد .
8 ـ از ديگر موجبات غيبت ، شوخي و بذله گويي است که فرد ، با ياد کردن از ديگران ، اطرافيان را مي خنداند .
9 ـ مسخره کردن افراد که به جهت تحقير ديگران انجام مي پذيرد . اين تحقير گاهي حضوري و زماني در غياب آنها واقع مي شود .
10 ـ بيان تعجب از کار زشت ديگران ، مثلاً فردي بگويد : عجب کاري از فلان کس ديدم ...
11 ـ دلسوزي به حال مردم ، به اين صورت که به جهت دلسوزي به حال افراد ، مشکلات و گرفتاريهاي آنان رابيان مي نمايد .
12 ـ خشم بر عمل زشت ، گاهي انسان در قبال زشت ديگران به خاطر خداوند ، خشم گرفته ، انجام دهنده ي آن را غالباً سرزنش نمايد .
13 ـ عقد حقارت : بعضي افراد به دليل کم بيني و عقده حقارت خود گرفتار شده اند و براي جبران حقارت خويش ديگران را محکوم مي کنند و به غيبت آنان مي پردازند .
منبع: روش هاي خودسازي ، بنياد هاي اخلاقي اسلامي
/خ
1 ـ دشمني ، که فردي از راه غيبت کردن و بدگويي ، سعي در تسکين خود کند .
2 ـ همراهي نمودن با ديگران در استهزاء و مورد تمسخر قرار دادن و ريختن آبرو و شرف افراد ، تا دوستانش از گرد او پراکنده نشوند !
3 ـ شمردن خطاهاي ديگران براي موجه جلوه دادن کار غلط خود . مثلاً اينکه بگويد : اگر من حرام خوردم ، فلاني و فلاني هم مي خوردند و اگر من فلان کار اشتباه را کردم ، فلاني نيز آن را انجام داده است و ...
4ـ گاهي به خيال اينکه شايد کسي وي را مورد سرزنش قرار دهد ،پيشاپيش ، ديگران را مورد هجوم و طعن قرار مي دهد تا جايي که اثر سخن ديگران را در مورد خود بي اثر سازد .
5 ـ مبرا ساختن خود از عمل اشتباهي که به وي منسوب گشته است . در اين جا براي دور کردن خود از اشتباه مورد بحث ، نيکيهاي خويش را ذکر مي نمايد .
6 ـ آنکه شخص بخواهد با کوچک کردن ديگران ، خود را بزرگ سازد . مثلاً بگويد : فلاني نادان است ، فهم او پايين است و ... و قصدش اين باشد که بگويد : من از او برترم .
7 ـ حسد ورزيدن نسبت به فردي که به علت خصوصياتي ، مورد احترام و تعريف ديگران مي باشد ، و غيبت کننده با آشکار نمودن عيبها و نواقص وي ، مي خواهد تا جلوه ي آن صفت نيک را در ذهن اطرافيان از بين ببرد .
8 ـ از ديگر موجبات غيبت ، شوخي و بذله گويي است که فرد ، با ياد کردن از ديگران ، اطرافيان را مي خنداند .
9 ـ مسخره کردن افراد که به جهت تحقير ديگران انجام مي پذيرد . اين تحقير گاهي حضوري و زماني در غياب آنها واقع مي شود .
10 ـ بيان تعجب از کار زشت ديگران ، مثلاً فردي بگويد : عجب کاري از فلان کس ديدم ...
11 ـ دلسوزي به حال مردم ، به اين صورت که به جهت دلسوزي به حال افراد ، مشکلات و گرفتاريهاي آنان رابيان مي نمايد .
12 ـ خشم بر عمل زشت ، گاهي انسان در قبال زشت ديگران به خاطر خداوند ، خشم گرفته ، انجام دهنده ي آن را غالباً سرزنش نمايد .
13 ـ عقد حقارت : بعضي افراد به دليل کم بيني و عقده حقارت خود گرفتار شده اند و براي جبران حقارت خويش ديگران را محکوم مي کنند و به غيبت آنان مي پردازند .
منبع: روش هاي خودسازي ، بنياد هاي اخلاقي اسلامي
/خ
