مترجم: رزیتا ملکی‌زاده
منبع:راسخون
منبع:راسخون
آسپرین در بیماریهای قلبی هنگامی که همراه با ایبوپروفن مصرف شود، کمترین اثر خود را خواهد داشت. دقیق‌تر آنکه، دوز ترکیبی آسپرین و ایبوپروفن برای قلب مفید نبوده و ممکن است هیچ گونه محافظتی در برابر خطر بروز حملات قلبی متعاقب آن ایجاد نکند.
آیا می‌دانستید؟
مصرف آسپرین و ایبوپروفن همراه با وعده‌های غذایی ممکن است به کاهش عوارض جانبی مختص به هر یک از داروها کمک نماید.
داروهای غیر استروئیدی ضد التهابی (NSAIDs) همچون ایبوپروفن از مدتهای مدیدی جهت کاهش التهاب و درد مرتبط با طیف گسترده‌ای از بیماریها از جمله آرتروز مورد استفاده قرار می‌گرفته‌اند. با این حال، هنگامی که فرد تحت مصرف منظم آسپرین تجویزی است، بایستی ایبوپروفن را با احتیاط استفاده نماید. مصرف روزانه آسپرین برای افرادی توصیه می‌شود که دارای سوابق حملات قلبی و یا سکته مغزی باشند. آسپرین داروی رقیق کننده خون بوده که از تشکیل لخته‌های خونی جلوگیری می‌کند. با این حال، زمانی که نیاز به مصرف هم ایبوپروفن و هم آسپرین باشد، آیا بایستی این داروها را در یک زمان مصرف نمود؟ این مقاله از عوارض جانبی مصرف توأم ایبوپروفن و آسپرین صحبت خواهد کرد.
آیا بایستی ایبوپروفن و آسپرین را با یکدیگر مصرف نمود؟
البته که نه! مصرف این داروها بطور همزمان کار عاقلانه‌ای نیست. آسپرین در درجه نخست به عنوان عامل ضد انعقادی عمل می‌کند اما در حضور ایبوپروفن، اثر آسپرین به طور قابل توجهی کاهش می‌یابد. به زبان ساده، ایبوپروفن، قابلیت ضد انعقادی آسپرین را به حداقل رسانده و آن را در جلوگیری از نارسایی‌های قلبی عروقی بی اثر می‌سازد. مکانیسم کار آسپرین هنگامی که همراه با ایبوپروفن مصرف شود از بین می‌رود. به همین دلیل است که پزشکان مخالف مصرف این دو دارو در یک زمان می‌باشند.
نتایج مطالعات علمی
در مطالعه صورت گرفته اخیر منتشر شده در مجله پزشکی کنست (Lancet) سلامت بیش از 7000 فرد مبتلا به بیماریهای قلبی عروقی مورد بررسی قرار گرفت. بیماران ساکن انگلستان تحت دوز مصرفی روزانه از غلظت‌های مختلف آسپرین (کمتر از 325 میلی‌گرم) قرار گرفتند. به بعضی از این بیماران همچنین دوز مصرفی ایبوپروفن حدود 1200 میلی‌گرم در روز داده شد. پس از چند سال سلامت آنها مورد بررسی قرار گرفت و محققان مشاهده نمودند، بیمارانی که از دوز ترکیبی آسپرین و ایبوپروفن استفاده می‌کردند، دو برابر احتمال مرگ در اثر بیماریهای قلبی در آنها بیشتر از همتایانی بود که آسپرین را به عنوان یک درمان مستقل انجام می‌دادند. نتایج این مطالعه به وضوح نشان می‌دهد که اثر آسپرین هنگامی که بطور همزمان با ایبوپروفن مصرف شود، کاهش می‌یابد.
شکی نیست که توانایی آسپرین جهت تضمین عملکرد مناسب قلب هنگامی که همراه با ایبوپروفن مصرف شود، ضعیف می‌شود. در نتیجه، آسپرین درمانی برای قلب هنگامی که در ترکیب با ایبوپروفن باشد، خوب و مؤثر نخواهد بود. ایبوپروفن مشخص شده است که با سیستم‌های افرادی که دوز آسپرین کمتر از 325 میلی‌گرم در روز مصرف می‌‌کنند، تداخل ایجاد می‌نماید. افزایش دوز آسپرین در تلاش جهت به حداقل رساندن تداخل ایبوپروفن توصیه نمی‌شود به این دلیل که میزان مصرف بیشتر آسپرین در روز شما را در معرض برخی عوارض جانبی جدی قرار می‌دهد.
علاوه بر آن، عوارض جانبی مصرف این داروها با هم، متعدد است. به این دلیل که هم آسپرین و هم ایبوپروفن به قدر کافی قوی هستند که عوارض جانبی همچون زخم معده و خونریزی در معده و روده را ایجاد نمایند. بنابراین هنگامی که این داروها را به طور همزمان و مرتب مصرف نمایید، مشکلات جدی برای سلامت ممکن است رخ دهد. به عبارت دیگر عوارض جانبی ممکن است هنگامی که آسپرین همراه با ایبوپروفن مصرف شود، افزایش یابد.
ایجاد فاصله در مصرف این داروها
در مواردی که مجبور به مصرف این داروها در روزهای مشابه هستید، توصیه می‌شود فاصله زمانی قابل توجهی میان مصرف آسپرین و ایبوپروفن ایجاد نمایید. ایبوپروفن در صورتی که با فاصله یکنواخت در طول روز از آسپرین مصرف شود، عملکردهای آسپرین را خنثی نمی‌سازد. بنابراین، هنگامی که ایبوپروفن خود را مصرف می‌کنید، حداقل 8 ساعت برای مصرف آسپرین صبر نمایید. در غیر این صورت آسپرین را نیم ساعت پیش از مصرف ایبوپروفن مصرف نمایید.
مصرف هر از چند وقت ایبوپروفن با آسپرین نگرانی زیادی به همراه ندارد. با این حال، پزشکان مخالف مصرف این دو دارو به طور همزمان و به طور منظم هستند به این دلیل که خطر مهار عملکرد آسپرین توسط ایبوپروفن به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد.
در مجموع، چنانچه به منظور جلوگیری از لخته شدن خون آسپرین مصرف می‌کنید و نیاز است که از ایبوپروفن نیز استفاده نمایید، به منظور تنظیم زمان مصرف داروی غیر استروئیدی ضد التهابی به گونه‌ای که مانع از عملکرد آسپرین نشود، از پزشک خود کمک بخواهید.
سلب مسئولیت: اطلاعات ارائه شده در این مقاله صرفاً جنبه‌ی آموزشی داشته و نبایستی به منظور جایگزین توصیه‌های پزشک متخصص در نظر گرفته شود.
