بيک ناله بسوجم هر دو عالم
شاعر : بابا طاهر
که از سوز جگر خنياگرستم |
|
بيک ناله بسوجم هر دو عالم |
همه خار و خسک در بسترستم |
|
ببالينم همه الماس سوده |
چو ممن در ميان کافرستم |
|
مثال کافرم در مومنستان |
بگرمي چون فروزان اخگرستم |
|
همه سوجم همه سوجم همه سوج |
و يا پژمان گل نيلوفرستم |
|
رخ تو آفتاب و مو چو حربا |
بشهر دل يکي صورت پرستم |
|
بملک عشق روح بينشانم |
بخوبي آفتاب خاورستم |
|
رخش تا کرده در دل جلوه از مهر |
که مو تا جان ندادم وانرستم |
|
بمير اي دل که آسايش بيابي |
ازين رو نام بابا طاهرستم |
|
من از روز ازل طاهر بزادم |
بتن عود و بسينه مجمرستم |
|
بتا تا زار چون تو دلبرستم |
به هفتاد و دو ملت کافرستم |
|
اگر جز مهر تو اندر دلم بي |
همي مشتاق بار ديگرستم |
|
اگر روزي دو صد بارت بوينم |
وز ايشان در رگ جان نشترستم |
|
فراق لاله رويان سوته ديلم |
که حسرت سايه و محنت برستم |
|
منم آن شاخه بر نخل محبت |
يکي بي سايه نخل بيبرستم |
|
نه کار آخرت کردم نه دنيا |
به پيکر هر سر مو خنجرستم |
|
نه خور نه خواب بيتو گويي |
اگر خورسند گردم کافرستم |
|
جدا از تو به حور و خلد و طوبي |
فروزندهتر و روشن ترستم |
|
چو شمعم گر سراندازند صدبار |
که دوزخ جزوي از خاکسترستم |
|
مرا از آتش دوزخ چه غم بي |
پريشان مرغ بيبال و پرستم |
|
سمندر وش ميان آتش هجر |
چو طفل بي پدر بي مادرستم |
|
درين ديرم چنان مظلوم و مغموم |
درين عالم ز هر کس کمترستم |
|
نميگيرد کسم هرگز به چيزي |
|