به كودكان‌مان فرصت دهيم
نويسنده: فرناز سربندي
بيشتر ما سعي داريم فرزندان‌مان را به داشتن ارتباط كلامي با ديگران ترغيب كنيم. مادري را در نظر بگيريد كه مي‌خواهد با فرزندش ارتباط برقرار كند و شروع مي‌كند به گفتن جملات پياپي مثل: "توي مدرسه چه كار كردي؟ سالي هم آمده بود، امروز هم با هم بوديد؟ اصلاً از او خوشت مي‌آيد يا نه؟"
والدين بدون اين كه به فرزندان‌شان فرصت مشاركت بدهند تمام امور را به دست مي‌گيرند. اگر به نحوه‌ي برقراري ارتباط خود با فرزندان‌مان نگاهي بيندازيم، متوجه مي‌شويم كه چرا او تمايل زيادي به اين ارتباط ندارد. اين نحوه برخورد براي كودكاني كه داراي اختلالات گفتاري هستند، بسيار خطرناك است. فرصت ندادن به فرزندان باعث مي‌شود تا باور كنيم آن‌ها اطلاع چنداني از آن‌چه انجام مي‌دهند ندارند و به آن‌ها نيز مي‌آموزيم كه در ارتباطات خود منفعل عمل كنند. كمي در اين باره بينديشيد، وقتي موضوع را با فرزندتان در ميان مي‌گذاريد، چه مي‌كنيد؟ اغلب ما بدون اين كه به او اجازه دهيم تا حرف خود را بزنند به سخن گفتن ادامه مي‌دهيم، در اين صورت چه اتفاقي مي‌افتد؟ توجه او به ما كم و يا اصلاً قطع مي‌شود. آيا خود شما وقتي با افرادي هستيد كه زياد حرف مي‌زنند و اجازه حرف زدن به شما نمي‌دهند، همين مسأله را تجربه نكرده‌ايد؟
فرصت دادن و انتظار، مهارت پيچيده‌اي است كه براي والدين، معلمان و گفتار درمانان در ارتباط با كودكان بسيار سودمند است. اين مهارت براي برقراري ارتباط جمعي با كودكاني كه از شما فاصله مي‌گيرند، كاربرد دارد.
اگرچه سخن گفتن امري بديهي است اما براي برقراري ارتباط، چه كلامي و چه غيركلامي، زمان لازم است. كودكاني كه داراي اختلالات گفتاري و مشكلات يادگيري هستند براي برقراري ارتباط به فرصت بيشتري نياز دارند. بسياري از والدين اظهار مي‌دارند كه دادن اين فرصت براي‌شان سخت و يا غيرممكن است، آن‌ها معتقدند كه براي واداشتن فرزندان به ارتباط بايد آن‌ها را مورد بمباران كلمات و جمله‌ها قرار داد. مثلاً يك سئوال را بايد بارها و بارها از او پرسيد. آن‌ها از نتايج شگفت‌انگيز صبر و دادن فرصت به فرزندان‌شان بي‌خبر هستند. بسياري از ما نمي‌دانيم كه وقتي دايماً حرف مي‌زنيم عملاً فرزندان‌مان را از برقراري ارتباط و يادگيري صحبت با سايرين باز مي‌أاريم. اگر والدين به فرزندان فرصت كافي ندهند ممكن است آن‌ها منفعل شده و بسياري از فرصت‌هاي طبيعي برقراري ارتباط با سايرين را از دست بدهند.
منبع:مجله موفقیت - شماره 156
/خ
والدين بدون اين كه به فرزندان‌شان فرصت مشاركت بدهند تمام امور را به دست مي‌گيرند. اگر به نحوه‌ي برقراري ارتباط خود با فرزندان‌مان نگاهي بيندازيم، متوجه مي‌شويم كه چرا او تمايل زيادي به اين ارتباط ندارد. اين نحوه برخورد براي كودكاني كه داراي اختلالات گفتاري هستند، بسيار خطرناك است. فرصت ندادن به فرزندان باعث مي‌شود تا باور كنيم آن‌ها اطلاع چنداني از آن‌چه انجام مي‌دهند ندارند و به آن‌ها نيز مي‌آموزيم كه در ارتباطات خود منفعل عمل كنند. كمي در اين باره بينديشيد، وقتي موضوع را با فرزندتان در ميان مي‌گذاريد، چه مي‌كنيد؟ اغلب ما بدون اين كه به او اجازه دهيم تا حرف خود را بزنند به سخن گفتن ادامه مي‌دهيم، در اين صورت چه اتفاقي مي‌افتد؟ توجه او به ما كم و يا اصلاً قطع مي‌شود. آيا خود شما وقتي با افرادي هستيد كه زياد حرف مي‌زنند و اجازه حرف زدن به شما نمي‌دهند، همين مسأله را تجربه نكرده‌ايد؟
فرصت دادن و انتظار، مهارت پيچيده‌اي است كه براي والدين، معلمان و گفتار درمانان در ارتباط با كودكان بسيار سودمند است. اين مهارت براي برقراري ارتباط جمعي با كودكاني كه از شما فاصله مي‌گيرند، كاربرد دارد.
اگرچه سخن گفتن امري بديهي است اما براي برقراري ارتباط، چه كلامي و چه غيركلامي، زمان لازم است. كودكاني كه داراي اختلالات گفتاري و مشكلات يادگيري هستند براي برقراري ارتباط به فرصت بيشتري نياز دارند. بسياري از والدين اظهار مي‌دارند كه دادن اين فرصت براي‌شان سخت و يا غيرممكن است، آن‌ها معتقدند كه براي واداشتن فرزندان به ارتباط بايد آن‌ها را مورد بمباران كلمات و جمله‌ها قرار داد. مثلاً يك سئوال را بايد بارها و بارها از او پرسيد. آن‌ها از نتايج شگفت‌انگيز صبر و دادن فرصت به فرزندان‌شان بي‌خبر هستند. بسياري از ما نمي‌دانيم كه وقتي دايماً حرف مي‌زنيم عملاً فرزندان‌مان را از برقراري ارتباط و يادگيري صحبت با سايرين باز مي‌أاريم. اگر والدين به فرزندان فرصت كافي ندهند ممكن است آن‌ها منفعل شده و بسياري از فرصت‌هاي طبيعي برقراري ارتباط با سايرين را از دست بدهند.
منبع:مجله موفقیت - شماره 156
/خ
