منشأ توهم در مغز

مفهوم مغز رنگارنگ (تصویر آرشیوی).
اعتبار: © frittipix / Adobe Stock
 

در چند سال گذشته، هیجان طلبان از هالیوود، دره سیلیکون و فراتر از آن، در حال سفر به کشورهای آمریکای جنوبی بوده اند تا در به اصطلاح انزواگاه های آیاهواسکا شرکت کنند. هدف آنها خوردن معجون دم کرده ای ساخته شده از یک گیاه انگور بنیستریوپسیس کاپی بوده است که  به طور سنتی توسط بومیان برای مراسم مذهبی مقدس مورد استفاده قرار می گیرد. نوشندگان آیاهواسکا فقره های توهمی کوتاه مدتی را تجربه می کنند که بسیاری از آن به عنوان تغییر زندگی یاد می کنند.
 
جزء ترکیبی فعال مسئول این دیدهای توهمی، مولکولی به نام دیمتیل تریپتاماین (DMT) است. برای اولین بار، یک تیم تحت هدایت طب میشیگان حضور گسترده DMT طبیعی را در مغز پستانداران کشف کرده است. این یافته اولین گام به سوی مطالعه DMT و شناخت نقش آن در مغز انسان است.
 
دکتر جیمو بورجیگین، از گروه فیزیولوژی مولکولی و یکپارچه سازی، می گوید: "DMT نه تنها در گیاهان بلکه در پستانداران نیز قابل تشخیص است." علاقه او به DMT به طور تصادفی بروز کرد. قبل از مطالعه توهم زایی، تحقیقات او بر روی تولید ملاتونین در غده صنوبری تمرکز داشت.
 
در قرن هفدهم، فیلسوف رنه دکارت ادعا کرد که غده صنوبری، یک عضو کوچک شبیه میوه کاج، واقع در عمق مرکز مغز، مکان روح است. از زمان کشف آن، غده صنوبری، که بعضی از آن به عنوان چشم سوم یاد می کنند، در پرده ای از رمز و راز پیچیده شده است. دانشمندان اکنون می دانند که این غده تولید ملاتونین را کنترل می کند که نقش مهمی در تعدیل ریتم های سیرکادیَن و یا ساعت داخلی بدن دارد. با این حال، یک جستجوی آنلاین برای یادداشت هایی که در دوره ای که او تدریس می کرد بگنجاند، چشم های بورجیگین را به یک جامعه پر رونق باز کرد که همچنان متقاعد به قدرت عرفانی غده صنوبری بودند.
 
ایده اصلی، به نظر می رسد از یک مستند از کار پژوهشگر دکتر ریک استراسمن، از مدرسه طب دانشگاه نیومکزیکو می‌آید. او در اواسط دهه 1990 آزمایشی را هدایت کرد که در آن با تزریق IV به افراد انسانی DMT داده شد و پس از مرتفع شدن تأثیر آن، با آنها مصاحبه شد. استراسمن در یک مستند در مورد آزمایش، ادعا می کند که او معتقد است که غده صنوبری، DMT را می سازد و تراوش می کند.
 
او گفت: "من به خودم گفتم، «صبر کن، من سال ها روی غده صنوبری کار کرده ام و هرگز چیزی در این مورد نشنیده ام»". او با استراسمن تماس گرفت و مرجع اظهارات او را درخواست کرد. DMT تجربه نزدیک مرگ را شبیه سازی می کند، که در آن افراد احساس خروج از بدن و وارد شدن به قلمرویی دیگر را گزارش می کنند. هنگامی که استراسمن اذعان کرد که این فقط یک فرضیه بود، بورجیگین پیشنهاد کرد که با هم کار کنند تا آن را آزمایش کنند. "من فکر کردم اگر DMT یک مونوآمین درون زاد باشد، باید با استفاده از یک آشکارساز فلورسانس تشخیص آن بسیار آسان باشد."
 
محققان با استفاده از یک فرآیند که در آن لوله میکرو دیالیس به داخل مغز موش ها به میان غدد صنوبری وارد می شود، نمونه ای را برای بررسی و تایید حضور DMT جمع آوری کردند. این آزمایش به مقاله ای که در سال 2013 منتشر شد، منجر شد.
 
با این حال، بورجیگین راضی نبود. بعد، او سعی کرد کشف کند که چگونه و کجا DMT سنتز می شود. دانشجوی فارغ التحصیل او، جان دین، نویسنده اصلی این مقاله، یک آزمایش را با استفاده از یک فرآیند به نام اینسیتوهایبردیزاسیون ترتیب داد که در آن از یک رشته مکمل مارپیچ DNA برای قرار دادن یک توالی خاص RNA در یک بخش بافت استفاده می شود.
 
بورجیگین می گوید: "با استفاده از این تکنیک، ما نورون هایی از مغز را با دو آنزیم مورد نیاز برای تولید DMT یافتیم"، و آنها فقط در غده صنوبری نبودند.
 
"آنها همچنین در سایر نقاط مغز یافت می شوند، از جمله در نئوکورتکس و هیپوکامپوس که برای کارکردهای سطح بالای مغز نظیر یادگیری و حافظه مهم هستند."
 
این نتایج در مجله گزارش های علمی منتشر شد.
 
کار تیم او همچنین آشکار کرد که سطوح DMT در برخی موشهای دچار گرفتگی قلبی عروقی افزایش می‌یابد. مقاله ای که در سال 2018 توسط محققانی در بریتانیا منتشر شده است، ادعا می کند که DMT تجربه نزدیک مرگ را شبیه سازی می کند، که در آن افراد احساس خروج از بدن و وارد شدن به قلمرویی دیگر را گزارش می کنند. بورجیگین امیدوار است به انجام کاوشی بیشتر برای کشف عملکرد سطوح طبیعی DMT در مغز - و هر نقشی که احتمالاً آن در کارکردهای نرمال مغز بازی می کند.
 
"ما نمی دانیم که در مغز چه کار می کند. همه آنچه که می گوئیم این است که نورون هایی که این ماده شیمیایی را در مغز ایجاد می کنند، کشف کردیم و آنها این کار را در سطوحی مشابه با دیگر انتقال دهنده های عصبی مونوآمین انجام می دهند."
 

بسیاری از افراد معتقدند که اعتیاد، تحریک های طبیعی بدن را به نفع خدمت به استفاده از داروهای اضطراری می دزدد. یک مطالعه جدید اکنون نشان می دهد که ربودن یک سیستم طبیعی دیگر در مغز ممکن است به غلبه بر اعتیاد به مواد مخدر کمک کند. این مطالعه نشان می دهد که تجویز اکسیتوسین - یک مولکول طبیعی که به خوبی شناخته شده است برای نقش آن در پیوند اجتماعی و زایمان - رفتار جستجوی مواد مخدر را در موش های معتاد به متامفتامین کاهش می دهد.
    
دکتر بریتنی کاکس گفت: "تقریبا هیچ داروی درمانی برای اعتیاد به متالفمیتامین وجود ندارد، که یک بیماری برگشت پذیر است که زندگی های بسیاری را از بین می برد." "نتایج ما مهم هستند، زیرا آنها از پیشرفت درمان های جدید مبتنی بر اکسیتوسین برای سوء مصرف متامفتامین در انسان ها حمایت می کنند."
 
برای نشان دادن این امر، کُکس و همکارانش روش جدیدی را برای ارزیابی اعتیاد توسعه دادند – مثل رفتارهایی با مِت، که با استفاده از روش های قبلی، به علت اثرات طولانی مدت دارو، نمی توانست مورد بررسی قرار گیرد. محققان اجازه دادند با استفاده از یک پارادایم طراحی شده برای بررسی تفاوت های فردی در رفتار مصرف دارو، موش ها خودشان مِت را مدیریت کنند، و سپس اثرات اکسیتوسین را بر انگیزه آنها برای به دست آوردن دارو تست کردند.
 
منبع: طب میشیگان - دانشگاه میشیگان و اِلسِویِر