میگوهای رودخانه ای، مانند این میگوی Macrobrachium که در یک محلِ تخم ریزی در یک آبگیرِ محلی رودخانه سنگال پرورش داده می شود، می توانند هر کدام روزانه دوازده یا بیشتر حلزون مصرف کنند. یک تیم تحت رهبری دانشمندان دانشگاه برکلی، دانشگاه کالیفرنیا، نشان داده است که چگونه جوامع بشری می توانند اشتهای حریصانه ی میگوی آب شیرین برای حلزون ها را در جهت مبارزه با انگلی که باعث شیستوسومیاز می شود مهار کنند، در حالی که همچنان با فروش میگوها به عنوان غذا پول به دست می آورند. اعتبار: هیلاری داف از اتحاد سلامت سیاره ای
قبل از آن که سخت پوستان کوچک اندازه ی لقمه ای مانند خرچنگ آب شیرین، ماهی میگو و میگوی آب شیرین بر روی بشقاب های غذای ما به خشکی بیایند، ابتدا باید خود را چاق کنند – و اتفاقاً آنها حلزون های آب شیرین را، که انگلِ موجدِ شیستوسومیاز، دومین بیماری انگلی ویرانگر در سراسر جهان بعد از مالاریا، را انتقال می دهند، با رغبت می خورند.
تحقیق جدیدی تحت رهبری دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، نقشه راهی فراهم می کند برای این که چگونه کارآفرینان می توانند اشتهای حریصانه میگو برای حلزون ها را برای کاهش انتقال این انگل ها که همچنین به عنوان "فلوک های خون" شناخته می شوند، مهار کنند، در حالی که همچنان با فروش این حیوانات خوشمزه به عنوان غذا سود کسب می کنند.
این مطالعه که در مجله « تاب آوری طبیعی » منتشر شد، نشان می دهد که چگونه پرورش کوچک مقیاس میگوهای آب شیرین، که همچنین به عنوان « آبزی پروری » شناخته می شود، می تواند یک بازی برد – برد برای جوامع بشری در اقتصادهای نوظهور و در حال توسعه، در جاهایی که شیستوسومیاز شایع است، باشد.
کریستوفر هوور، از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، دانشجوی دکترای بخش علوم سلامتی محیط دانشکده سلامتی عمومی، که این مطالعه را رهبری کرد گفت: "میگوهای رودخانه ای، محصولات معمول آبزی پروری در محیط های اطراف جهان هستند و ما می دانیم که این ارگانیسم ها درندگان پرولع حلزون هایی هستند که شیستوستومیاز را انتقال می دهند." "آنچه روشن نیست این است که آیا ما می توانیم بین مزایای اقتصادی آبزی پروری میگو و فعالیت کنترل بیماری این میگوها پیوند برقرار کنیم."
آبزی پروری در حال حاضر به سرعت در حال رشد در سراسر جهان است و دارای توانایی برای کاهش فشار رو به تزاید بر روی ماهیگیری وحشی است. میگوهای آب شیرین تاکنون در سیستم های آبزی پروری در اطراف جهان، از لوئیزیانا گرفته تا تایلند تا سنگال و فراتر از آن تولید می شده است.
در این سیستم های آبزی پروری، میگوهای نوجوان در ابتدا در تسهیلات تخم ریزی پرورش می یابند، سپس در آبراه هایی ذخیره می شوند که محل انتقال شیستوسومیاز هستند، و در نهایت پس از رسیدن به یک اندازه قابل فروش، برداشت می شوند. همان طور که میگوها رشد می کنند، از حلزون هایی که انگل شیستوسوم را حمل می کنند تغذیه می کنند.
انگل قادر به آلوده کردن خود میگوها نیست و شیستوسومیاز از طریق قورت دادن انتقال نمی یابد، بنابراین پرورش، برداشت و مصرف میگوها نمی تواند بیماری را منتشر کند.
محققان از مدل سازی اقتصادی و همه گیر شناسی استفاده می کنند برای اشاره ی دقیق به نکات بهینه ای در رابطه با ذخیره و برداشت میگوها، با اهداف مشترک کاهش انتقال شیستوسومیاز و تولید درآمد از فروش میگو های برداشت شده.
هوور گفت: "نتایج ما نشان می دهد که پیکربندی های بسیار پرمنفعتی از سیستم های آبزی پروری میگو وجود دارند که سبک سنگینی های بین تولید عایدی ناشی از برداشت میگوها و کاهش انتقال شیستوسومیاز را کمینه می کنند." میگوهای رودخانه ای، محصولات معمول آبزی پروری در محیط های اطراف جهان هستند و ما می دانیم که این ارگانیسم ها درندگان پرولع حلزون هایی هستند که شیستوستومیاز را انتقال می دهند. "ما می توانیم سیستم ها را برای به حد اکثر رساندن سود طراحی کنیم در حالی که تأثیر قابل توجهی در کاهش بیماری داشته باشیم، که به طور بالقوه کمک می کند که جوامع از میان فقر در اقتصادهای نوظهور و در حال توسعه بلند شوند."
شیستوسومیاز، که همچنین به عنوان "تب حلزون" شناخته می شود، در حدود دویست و پنجاه میلیون نفر را در سال تحت تاثیر قرار می دهد و در حدود دویست هزار نفر را می کشد. این بیماری عمدتاً هنگامی که مردم با آب آلوده در تماس قرار می گیرند گسترش می یابد. در حالی که داروها برای درمان این بیماری وجود دارد، در بعضی از محیط ها به اندازه کافی موجود نیست. از آن جا که درمان های دارویی تنها جزء انسانی چرخه ی انتقال انگل را هدف می گیرد، مردم حتی به زودی پس از درمان، در مقابل عفونت مجدد آسیب پذیر رها می شوند.
با اقدام روی جزء محیطی چرخه ی انتقال – که جمعیت متوسط حلزون میزبان است - مداخلات مبتنی بر میگو می تواند درمان دارویی را کامل کند که منجر به افزایش بیشتر مزایای جمعیتی می شود.
این مدل نشان داد که برای کاهش بارهای انگلی، معرفی میگوهای بومی به آبراهه های آلوده قابل مقایسه است با رویکرد استاندارد مدیریت بزرگ مقیاسِ داروهای مبارزه با شیستوسومیاز، و این که این روش می تواند پس از ده سال بار انگلی را تا نزدیک صفر کاهش دهد.
میگوها همچنین ممکن است دارای مزایای زیست محیطی باشند، از جمله جایگزینی برای آفت کش های شیمیایی برای کنترل جمعیت حلزون ها و بازگرداندن تنوع زیستی بومی در مناطقی که گونه های میگوی بومی توسط سدها تلف شده اند.
جاستین رمایس، رییس بخش علوم سلامت محیط و همکار مؤلف اصلی این مطالعه، گفت: "تحقیق کریس ابزار جدیدی برای تلاش های جهانی ما برای مبارزه با شیستوسومیاز است." "فقر و شیستوسومیاز به طور ذاتی مرتبط هستند و دانسته شده است که انتقال انگل مانع رشد و پیشرفت شناخت در کودکان می شود و بزرگسالان را از کار بازمی دارد، که این باعث تقویت فقر می شود. با هدف گیری انتقال خودِ انگل، در حالی که همچنین از یک سیستم تولیدی دارای منشأ محلی حمایت می شود که منافع اقتصادی آن به جامعه تعلق می گیرد، این رویکرد دارای پتانسیل بسیار بالایی برای تکمیل کمپین های مداوم کنترل بیماری است که عموماً به دارو درمانی تکیه دارند."
منبع: کارا مانکه، دانشگاه کالیفرنیا - برکلی
قبل از آن که سخت پوستان کوچک اندازه ی لقمه ای مانند خرچنگ آب شیرین، ماهی میگو و میگوی آب شیرین بر روی بشقاب های غذای ما به خشکی بیایند، ابتدا باید خود را چاق کنند – و اتفاقاً آنها حلزون های آب شیرین را، که انگلِ موجدِ شیستوسومیاز، دومین بیماری انگلی ویرانگر در سراسر جهان بعد از مالاریا، را انتقال می دهند، با رغبت می خورند.
تحقیق جدیدی تحت رهبری دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، نقشه راهی فراهم می کند برای این که چگونه کارآفرینان می توانند اشتهای حریصانه میگو برای حلزون ها را برای کاهش انتقال این انگل ها که همچنین به عنوان "فلوک های خون" شناخته می شوند، مهار کنند، در حالی که همچنان با فروش این حیوانات خوشمزه به عنوان غذا سود کسب می کنند.
این مطالعه که در مجله « تاب آوری طبیعی » منتشر شد، نشان می دهد که چگونه پرورش کوچک مقیاس میگوهای آب شیرین، که همچنین به عنوان « آبزی پروری » شناخته می شود، می تواند یک بازی برد – برد برای جوامع بشری در اقتصادهای نوظهور و در حال توسعه، در جاهایی که شیستوسومیاز شایع است، باشد.
کریستوفر هوور، از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، دانشجوی دکترای بخش علوم سلامتی محیط دانشکده سلامتی عمومی، که این مطالعه را رهبری کرد گفت: "میگوهای رودخانه ای، محصولات معمول آبزی پروری در محیط های اطراف جهان هستند و ما می دانیم که این ارگانیسم ها درندگان پرولع حلزون هایی هستند که شیستوستومیاز را انتقال می دهند." "آنچه روشن نیست این است که آیا ما می توانیم بین مزایای اقتصادی آبزی پروری میگو و فعالیت کنترل بیماری این میگوها پیوند برقرار کنیم."
آبزی پروری در حال حاضر به سرعت در حال رشد در سراسر جهان است و دارای توانایی برای کاهش فشار رو به تزاید بر روی ماهیگیری وحشی است. میگوهای آب شیرین تاکنون در سیستم های آبزی پروری در اطراف جهان، از لوئیزیانا گرفته تا تایلند تا سنگال و فراتر از آن تولید می شده است.
در این سیستم های آبزی پروری، میگوهای نوجوان در ابتدا در تسهیلات تخم ریزی پرورش می یابند، سپس در آبراه هایی ذخیره می شوند که محل انتقال شیستوسومیاز هستند، و در نهایت پس از رسیدن به یک اندازه قابل فروش، برداشت می شوند. همان طور که میگوها رشد می کنند، از حلزون هایی که انگل شیستوسوم را حمل می کنند تغذیه می کنند.
انگل قادر به آلوده کردن خود میگوها نیست و شیستوسومیاز از طریق قورت دادن انتقال نمی یابد، بنابراین پرورش، برداشت و مصرف میگوها نمی تواند بیماری را منتشر کند.
محققان از مدل سازی اقتصادی و همه گیر شناسی استفاده می کنند برای اشاره ی دقیق به نکات بهینه ای در رابطه با ذخیره و برداشت میگوها، با اهداف مشترک کاهش انتقال شیستوسومیاز و تولید درآمد از فروش میگو های برداشت شده.
هوور گفت: "نتایج ما نشان می دهد که پیکربندی های بسیار پرمنفعتی از سیستم های آبزی پروری میگو وجود دارند که سبک سنگینی های بین تولید عایدی ناشی از برداشت میگوها و کاهش انتقال شیستوسومیاز را کمینه می کنند." میگوهای رودخانه ای، محصولات معمول آبزی پروری در محیط های اطراف جهان هستند و ما می دانیم که این ارگانیسم ها درندگان پرولع حلزون هایی هستند که شیستوستومیاز را انتقال می دهند. "ما می توانیم سیستم ها را برای به حد اکثر رساندن سود طراحی کنیم در حالی که تأثیر قابل توجهی در کاهش بیماری داشته باشیم، که به طور بالقوه کمک می کند که جوامع از میان فقر در اقتصادهای نوظهور و در حال توسعه بلند شوند."
شیستوسومیاز، که همچنین به عنوان "تب حلزون" شناخته می شود، در حدود دویست و پنجاه میلیون نفر را در سال تحت تاثیر قرار می دهد و در حدود دویست هزار نفر را می کشد. این بیماری عمدتاً هنگامی که مردم با آب آلوده در تماس قرار می گیرند گسترش می یابد. در حالی که داروها برای درمان این بیماری وجود دارد، در بعضی از محیط ها به اندازه کافی موجود نیست. از آن جا که درمان های دارویی تنها جزء انسانی چرخه ی انتقال انگل را هدف می گیرد، مردم حتی به زودی پس از درمان، در مقابل عفونت مجدد آسیب پذیر رها می شوند.
با اقدام روی جزء محیطی چرخه ی انتقال – که جمعیت متوسط حلزون میزبان است - مداخلات مبتنی بر میگو می تواند درمان دارویی را کامل کند که منجر به افزایش بیشتر مزایای جمعیتی می شود.
این مدل نشان داد که برای کاهش بارهای انگلی، معرفی میگوهای بومی به آبراهه های آلوده قابل مقایسه است با رویکرد استاندارد مدیریت بزرگ مقیاسِ داروهای مبارزه با شیستوسومیاز، و این که این روش می تواند پس از ده سال بار انگلی را تا نزدیک صفر کاهش دهد.
میگوها همچنین ممکن است دارای مزایای زیست محیطی باشند، از جمله جایگزینی برای آفت کش های شیمیایی برای کنترل جمعیت حلزون ها و بازگرداندن تنوع زیستی بومی در مناطقی که گونه های میگوی بومی توسط سدها تلف شده اند.
جاستین رمایس، رییس بخش علوم سلامت محیط و همکار مؤلف اصلی این مطالعه، گفت: "تحقیق کریس ابزار جدیدی برای تلاش های جهانی ما برای مبارزه با شیستوسومیاز است." "فقر و شیستوسومیاز به طور ذاتی مرتبط هستند و دانسته شده است که انتقال انگل مانع رشد و پیشرفت شناخت در کودکان می شود و بزرگسالان را از کار بازمی دارد، که این باعث تقویت فقر می شود. با هدف گیری انتقال خودِ انگل، در حالی که همچنین از یک سیستم تولیدی دارای منشأ محلی حمایت می شود که منافع اقتصادی آن به جامعه تعلق می گیرد، این رویکرد دارای پتانسیل بسیار بالایی برای تکمیل کمپین های مداوم کنترل بیماری است که عموماً به دارو درمانی تکیه دارند."
منبع: کارا مانکه، دانشگاه کالیفرنیا - برکلی
